By *Tain
Πέρασαν δυο χρόνια από εκείνη τη νύχτα και φυσικά η ζωή συνεχίστηκε κανονικά. Οι δρόμοι άδειασαν, τα πανό κατέβηκαν, οι βιτρίνες φτιάχτηκαν και οι δίκες έγιναν. Παρ’ όλα αυτά μια ζωή χάθηκε και κάποιες άλλες έγιναν ερείπια. Δεν είναι άδικο να χάνονται άνθρωποι για τα λάθη του παρελθόντος και τις ελλείψεις του μέλλοντος; Έτσι χάθηκε ο Αλέξανδρος και μαζί του η αθωότητα και η πίστη μιας γενιάς σε ένα κράτος, μια κοινωνία και τη δικαιοσύνη που της είχε απομείνει. Και δυο χρόνια μετά τι; Σαν χθες η καθ’ όλα νόμιμη δύναμη του κράτους για να προστατεύει τον εαυτό του και τους πολίτες του σκότωσε τα όνειρα με έναν
“εξοστρακισμό”. Τραυμάτισε θανάσιμα νέους ανθρώπους στην ψυχή και στο μυαλό και κατέστρεψε αγώνες χρόνων μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα γιατί ένας 15χρονος “αντιεξουσιαστής”... τόλμησε. Κάποιοι από εμάς δεν ήταν εκεί τότε και δεν είναι εκεί ούτε σήμερα. Δεν ζουν από κοντά τη ρίξη, τη βία, δεν δακρύζουν από τα δακρυγόνα. Με ποιούς είμαστε τελικα; Πρέπει να σταθείς δίπλα στον έναν ή στον άλλον για να πάρεις το μέρος τους; Μπορείς να καταδικάζεις μια πράξη και να μην είσαι εκεί για να την πενθήσεις;
Εκείνα τα παιδιά που τότε και σήμερα πολεμάνε είχαν ακούσει αφηγήσεις από γονείς και παππούδες. Είχαν διαβάσει ιστορία. Είχαν δει τα ντοκιμαντερ που παίζονται με σκοπό να μας διδάξουν “τα μαύρα χρόνια που η χώρα μας πέρασε στη δικτατορία”. Έζησαν κάτι διαφορετικό όμως; Έγιναν οι ίδιοι κυνηγημένοι, χτυπημένοι, σημαδεμένοι με το στίγμα το παράνομου. Και η παρανομία ήταν μια. Η ανάγκη για μια καλύτερη ζωή, ένα σίγουρο μέλλον, σπουδές με αντίκρυσμα, δουλεία, επιβίωση. Πότε θα μπορέσεις να αντισταθείς στη δύνη που παρασύρει εσένα και το μέλλον σου χωρίς να θεωρηθείς κίνδυνος για τη δημόσια τάξη; Τελικά μπορείς να είσαι ελεύθερος να διαδηλώνεις για να διεκδικήσεις τα δικαιώματά σου; Ζούμε στην κοιτίδα της δημοκρατίας (;) σε μια χώρα που ενέπνευσε ιδανικά και ιδεώδη που ταξίδεψαν μέσα στους αιώνες και (σε κάποια μέρη θέλω να πιστεύω) υπάρχουν ακόμη και σήμερα.Απλά οι παλιοί θα πρέπει να θυμούνται κάτι ακόμα και οι νεότεροι να το μάθουν με τον δύσκολο τρόπο.
Μπορείς να καταδικάζεις μια πράξη και να μην είσαι εκεί για να την πενθήσεις, όπως και επίσης το κράτος δεν κατέστρεψε αγώνες χρόνων μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα γιατί ένας 15χρονος “αντιεξουσιαστής”... τόλμησε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που συνέβη ήταν ένα περιστατικό όπως τόσα άλλα που συμβαίνουν σχεδόν κάθε μέρα. Απλά το θύμα ήταν Έλληνας, νεαρός και προκάλεσε την οργή, την οργή που έπρεπε να είχαμε εκφράσει χρόνια πριν. Παίρνουμε αφορμή απο λάθος πράγματα, η υπόθεση του Αλέξη έχει καταντήσει "επιχείρηση" για τα ΜΜΕ και τελικά εμείς οι υπόλοιποι, χάνουμε το δίκιο μας.