Η πολιτική της ζαρντινιέρας

Οι αντιδράσεις των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων, απέναντι στις οποίες η κοινωνία φαίνεται να έχει εθιστεί και να επιδεικνύει ανοχή στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας ή της πρόληψης του εγκλήματος, συνιστούν μια πολιτική στάση η οποία συγκαλύπτει μια πολιτική επιλογή

Του Δημήτρη Χασάπη Ένας πολίτης αντιμετωπίζει τη βίαιη και καταφανώς έκνομη συμπεριφορά κουκουλοφόρων αστυνομικών στη μέση του δρόμου φωνάζοντας «βοήθεια» ή κακοποιείται σε ένα δωμάτιο της αστυνομίας ζητώντας τον σεβασμό των δικαιωμάτων του, και στις δυο περιπτώσεις χωρίς άμεσο αποτέλεσμα. Εκ των υστέρων, εάν και όταν το περιστατικό δημοσιοποιείται, οι αντιδράσεις ποικίλλουν. Η ηγεσία της αστυνομίας ανασκευάζει τα γεγονότα και επιχειρεί με αβάσιμους ισχυρισμούς να συμψηφίσει τη βία των δραστών-αστυνομικών με πράξεις των θυμάτων της ή και γεγονότα της συγκυρίας. Η Ν.Δ. συνήθως ταυτίζεται με την ηγεσία της αστυνομίας και προσφέρει ευθεία πολιτική κάλυψη στην αστυνομική αυθαιρεσία, ως κυβέρνηση με διάφορα επιχειρήματα και ως αντιπολίτευση με τη σιωπή της. Το ΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση επιδεικνύει -όπως και σε κάθε άλλο ζήτημα- διαφορετικές κατά περίπτωση αντιδράσεις, υπαγορευμένες από την εκάστοτε πολιτική σκοπιμότητά του. Κάποιες φορές καταδικάζει με φραστικά πυροτεχνήματα και επικοινωνιακούς χειρισμούς το περιστατικό της αστυνομικής βίας, το οποίο όμως σπεύδει να χαρακτηρίσει ως «μεμονωμένο», άρα ως εξαίρεση του κανόνα, και κάποιες φορές, υιοθετώντας απροκάλυπτα τα επιχειρήματα της ηγεσίας της αστυνομίας, προβάλλεται ως ο πολιτικός φορέας του «νόμου και της τάξης». Και στις δυο περιπτώσεις, έμμεσα ή άμεσα, παρέχει πολιτική κάλυψη στην έκνομη δράση της αστυνομίας. Το ΚΚΕ καταδικάζει την αστυνομική αυθαιρεσία, αλλά την εντάσσει στη λογική της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, άρα στον κανόνα και όχι στην εξαίρεση. Ο ΣΥΝ καταγγέλλει κάθε περιστατικό αστυνομικής βίας και ζητάει (ματαίως) την παραδειγματική τιμωρία των δραστών και την υπεράσπιση των θεσμικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων των πολιτών, ανεξάρτητα από τις πράξεις τους, για τη νομιμότητα ή την παρανομία των οποίων αποφαίνεται στα δημοκρατικά πολιτεύματα η δικαιοσύνη και όχι η αστυνομία. Τα ραδιοτηλεοπτικά κανάλια, ανάλογα με το ευπώλητο του θεάματος, αλλά κυρίως σε συνάφεια με τις δεσμεύσεις της πολιτικής τους διαπλοκής, προβάλλουν επιλεκτικά το γεγονός και τονίζουν ή και κατά περίπτωση διαστρεβλώνουν τις πολιτικές αντιδράσεις. Αυτή θα μπορούσε να είναι, με δυο λόγια, η περιγραφή των αντιδράσεων απέναντι σε ένα τυπικό περιστατικό αστυνομικής βίας, από τα πολλά που συμβαίνουν εδώ και αρκετά χρόνια, και αυτή είναι σε γενικές γραμμές η περιγραφή των αντιδράσεων στην απαγωγή και στην κακοποίηση από κουκουλοφόρους αστυνομικούς του συντρόφου μας Δημοσθένη Παπαδάτου - Αναγνωστόπουλου, ενός πολίτη με δημόσια πολιτική δράση, άρα γνωστών πολιτικών επιλογών και δραστηριοτήτων. Με το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ, στην προκείμενη περίπτωση, να καλύπτει πλήρως την εκδοχή της Αντιτρομοκρατικής αστυνομικής υπηρεσίας. Οι αντιδράσεις αυτές των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων, απέναντι στις οποίες η κοινωνία φαίνεται να έχει εθιστεί και να επιδεικνύει ανοχή στο όνομα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας ή της πρόληψης του εγκλήματος, συνιστούν μια πολιτική στάση η οποία συγκαλύπτει μια πολιτική επιλογή. Η πολιτική στάση απομονώνει κάθε περιστατικό αστυνομικής βίας από το πλαίσιο λειτουργίας και δράσης της αστυνομίας, το αποδίδει σε ατομικές συμπεριφορές αστυνομικών-δραστών ή το συμψηφίζει με πράξεις των πολιτών-θυμάτων και το αιτιολογεί ή το καταδικάζει με διάφορα κατά περίπτωση επικοινωνιακά τεχνάσματα. Συσκοτίζοντας με τη στάση αυτή την πολιτική επιλογή, η οποία συμπυκνώνεται στην αποδοχή τής εκτός νομικού και πολιτικού ελέγχου αστυνομικής δραστηριότητας στο όνομα μιας υποτιθέμενης αποτελεσματικότητάς της. Πρόκειται για μια «πολιτική της ζαρντινιέρας», η οποία αποτυπώθηκε χαρακτηριστικά με όσα ακολούθησαν το προ ετών περιστατικό κακοποίησης ενός νέου σπουδαστή από αστυνομικούς στη Θεσσαλονίκη και έκτοτε επιβεβαιώθηκε ως προς τα βασικά χαρακτηριστικά της σε κάθε περιστατικό αστυνομικής αυθαιρεσίας, αλλά όχι μόνον. Η «πολιτική της ζαρντινιέρας», η οποία απομονώνει ένα έκνομο περιστατικό από το πλαίσιο που το δημιουργεί, το συμψηφίζει με άλλα συναφή περιστατικά, το αιτιολογεί αποδίδοντάς το σε ατομικές συμπεριφορές ή σε συγκυριακά φαινόμενα και το αποδέχεται ως τον κανόνα ή το καταδικάζει ως την εξαίρεση του κανόνα, φαίνεται να είναι μια πολιτική γενικευμένης εφαρμογής από τα δύο μεγάλα κόμματα της χώρας. Η πολιτική της ζαρντινιέρας, όπως ακριβώς αντιμετωπίζει τα φαινόμενα της αστυνομικής αυθαιρεσίας, αντιμετωπίζει και κάθε πράξη πολιτικής διαφθοράς, απροκάλυπτης φοροδιαφυγής, ληστείας του δημόσιου χρήματος, καταπάτησης των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών από τις κρατικές αρχές, κάθε φαινόμενο ανομίας και παράβασης των κανόνων του δημόσιου βίου. Είναι αυτή η πολιτική που οδήγησε τη χώρα σε αδιέξοδο, οικονομικό, κοινωνικό και πάνω απ’ όλα πολιτικό. Πηγή: Συναντήσεις της Αυγής REDNotebook