Η Σοφία Γ. μας παραχώρησε ένα πλούσιο αφιέρωμα στις ταινίες των αδερφών Coen, από το blog της filmwardrobe. Αν δεν έχετε παρακολουθήσει μερικές από τις θρυλικές ταινίες τους, πάρτε μια γεύση και ιδέες για ένα Σαββατοκύριακο με DVD! Ξεκινάμε:
Οι Coen από το 1984 μέχρι σήμερα έχουν κάνει 18 ταινίες, από τις οποίες είχα την τύχη να δω τις 14. Και αυτές λοιπόν αποφάσισα να σας παρουσιάσω κάνοντας ταυτόχρονα μια μικρή ανδρομή στο συνολικό τους έργο. Θα ξεκινήσω από το 1984 και στο τέλος του ταξιδιού μου θα φτάσω στο 2009, έτοιμη και εγώ μαζί με εσάς να απολαύσω την καινούρια τους ταινία True Grit.
1) Βlood Simple (1984). To βραβείο της επιτροπής στο φεστιβάλ του Σαντάνς και μια εντυπωσιακή είσοδος στην έβδομη τέχνη για το δαιμόνιο δίδυμο. Ο οργισμένος σύζυγος θέλει να σκοτώσει τον εραστή της συζύγου του και γι αυτό προσλαμβάνει έναν ιδιωτικό ντεντέκτιβ. Και εδώ έρχονται οι εμμονές των αδερφών. Κάτι θα πάει στραβά και το αναπόφευκτο συμβαίνει. Η ταινία δεν έχει ακόμη το σκηνοθετικό στυλ των Κοέν, ούτε το σαρδόνιο γνώριμο πλέον χιούμορ τους, όμως τα πρώτα σημάδια μιας τεράστιας καρριέρας είναι εδώ και ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια σας.
2) Ένας υπότροπος καταδικασμένος και μια στείρα υπάλληλος φυλακών παντρεύονται και θέλουν παιδί. Και ως φυσιολογικό επακόλουθο κλέβουν ένα από τα πεντάδυμα πλούσιου ζευγαριού. Οι χαρακτήρες και το θεότρελο χιούμορ των αδερφών Κοέν γίνπνται για πρώτα φορά αντιληπτά για να ταρακουνήσουν τη σκηνή της 7ης τέχνης. Επιπλέον εδώ έχουμε έναν Nicolas Cage στα πολύ καλά πριν τα πολλά του ερμηνευτικά ατοπήματα. Και φυσικά έχουμε να κάνουμε με την πρώτη στην ουσία ταινία που τους δίνει και επίσημα το διαβατήριο για τον κόσμο των μεγάλων ονομάτων και του Χόλιγουντ. Βέβαια από ένα σημείο και έπειτα η αρχική μαγεία της ταινίας χάνεται και απομένει ενα βάρος στα μάτια από το οποίο δύσκολα θα ξεφύγεται.
3) Πάμε τώρα στο Miller’s Crossing του 1990 που θα διαχειριστεί με μοναδικό τρόπο συμμορίες και διαμάχες του υπόκοσμου. Θα πρέπει να ομολογήσω πως την ταινία δεν την έχω δει. Όταν όμως έχω ακούσει από ανθρώπους που εμπιστεύομαι τα καλύτερα δεν διστάζω ούτε στιγμή να σας τη συστήσω ανεπιφύλακτα.
4) Τι να πρωτοπώ για το Barton Fink? Ότι το έχω δει τουλάχιστον 5 φορές τα τελευταία 4 χρόνια, ότι μόλις ξαναείδα την αφίσα ένιωσα μια απίστευτη νοσταλγία ή ότι έχει τιμηθεί με το Χρυσό Φοίνικα και μάλιστα ομόφωνα. Το τελευταίο μου φαίνεται κάπως πιο αντικειμενικό… Και σε εσάς ε; Ένας συγγραφέας αντιμετωπίζει το λεγόμενο writer’s block και στην προσπάθεια του να βρει την αδικοχαμένη έμπνευση μπλέκεται σε απίστευτες περιπέτειες. Ελπίζω ο έρωτας μου και η ομοφωνία της κριτικής επιτροπής του Φεστιβάλ των Καννών του 1991 να σας έπεισαν να δείτε την ταινία γιατί πιστέψτε με πως πρόκειται ίσως για την καλύτερη ταινία των δύο αδερφών.
5) Το the hudsucker proxy μοιάζει με ένα διάλειμμα για να ξαποστάσουν οι αδελφοί Κοέν μετά από δύο απανωτά αριστουργήματα. Σβήνουν τις μηχανές, αλλά το αποτέλεσμα είναι και πάλι διασκεδαστικό. Έχουμε να κάνουμε με ένα απαισιόδοξο παραμύθι που όμως αντιμετωπίζει τον επιχειρηματικό κόσμο με τη δέουσα σοβαρότητα. Οι Κοέν λοιπόν εδώ θα σας κάνουν να γελάσετε και φυσικά να αναγνωρίσετε το γνώριμο ύφος τους.
6) To Φαργκο ήταν η πρώτη ταινία των δύο αδερφών που είδα και ήταν για μένα κεραυνοβόλος έρωτας. Τα βελάκια του θεού έρωτα έπεσαν πάνω μου δίχως οίκτο και μου αποκάλυψαν ένα film noir με μια γερή δόση από χιούμορ και μια Frances McDormand σε μια απίστευτη ερμηνεία. Με μύησε σε ένα κόσμο γεμάτο καλτ φιγούρες και σε ένα μέρος στη άκρη του κόσμου όπου δεν το χιόνι δεν λιώνει ποτέ. Το πιο πιθανό είναι να έχετε και εσείς δει το Φάργκο καθώς πρόκειται για μια από τις γνωστότερες και καλύτερες ταινίες του σκηνοθετικού διδύμου. Αν πάλι όχι, ακόμη ανοιχτά είναι τα βίντεοκλάμπ και μάλιστα σας περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες…
7) The big Lebowski ή αλλιώς μια από τις πιο καλτ φιγούρες στην ιστορία του κινηματογράφου. H βαρεμάρα με δύο πόδια, ο απόλυτος χαλαρός αντιήρωας αναλαμβάνει να πάρει εκδίκηση και φυσικά επιλέγει ως επάξιους ακολούθους του τους κολλητούς του. Η αμερικάνικη ηλιθιότητα σατιρίζεται μέχρι τα έσχατα. Παρόλα αυτά οι Κοέν αντιμετωπίζουν τους ήρωες τους με τρυφερότητα και απύθμενο χιούμορ γνωρίζοντας καλά πως και η σάτιρα έχει τα όρια της.
8 ) Ο Βrother, where art thou? Όσο περίεργο και αν σας φανεί, εδώ έχουμε να κάνουμε με την Οδύσσεια αλά Κοέν. Ναι, την Οδύσσεια του Ομήρου…αυτή που μαθαίναμε στην πρώτη γυμνασίου. Μια παρέα καταδίκων έχουν μόλις διαφύγει και ψάχνουν χαμένους θησαυρούς. Τι ρόλο παίζει η Οδύσσεια που είναι ο Οδυσσέας και που η Ιθάκη το αφήνω πάνω σας…
9) Ήμουν 18 χρονών και πίστευα πως οι Κοέν ήταν το Φάργκο, το Intolerable Cruelty και το the Ladykillers.
Aκριβώς λοιπόν τη στιγμή που είχα αρχίσει να χάνω την πίστη μου στους ταλαντούχους αδερφούς Κοέν, εμφανίστηκε στην οθόνη του PC μου το the man who wasn’ t there. Kαι φυσικά έμεινα άφωνη. Ένα φιλμ νουάρ πιο σύγχρονο απ’ όσα έχετε δει. Μια ταινία που παίζει στα δάχτυλα τα κινηματογραφικά, δημιουργώντας μια πεντανόστιμη σινεφιλική σαλάτα που θα λατρέψετε.
10) Intolerable cruelty. Δεν ξέρω για ποιό λόγο θα έπρεπε εδώ να επεκταθώ, αλλά μάλλον για χάρη του αφιερώματος θα πρέπει να το κάνω. Ήμουν 13 πήγα λοιπόν στον κινηματογράφο να το δω και..βαρέθηκα. Μια ταινία άνευρη με ψίγματα χιούμορ που ειλικρινά δεν θυμίζει Κοέν. Όχι, όχι δεν σας καταρρίπτω το μύθο…όλοι εξάλλου έχουν δικαίωμα και στην αποτυχία…
11) Mια ιδιόμορφη ταινία, ένας απολαυστικός Tom Hanks, μία δεύτερη απανωτή μετριότητα. Εδώ ίσως γελάσετε λιγάκι, ίσως διασκεδάσετε κιόλας. Πιστέψτε όμως πως πρόκειται για μια ταινία που την επόμενη μέρα θα έχετε κιόλας λησμονήσει.
12) Ουφ…το No country for old men. Ουφ για δύο λόγους. Ουφ για τους αδερφούς Κοέν που πήραν επιτέλους το οσκαράκι τους. Και ουφ γιατί επιτέλους μπορώ να τα πω χύμα. Το no country for old men, δεν είναι Κοέν, δεν έχει χιούμορ, δεν έχει τη σκηνοθεσία που μας έχουν συνηθίσει. Μονάχα μερικούς ωραίου χαρακτήρες πλάθουν εδώ οι αδεφοί Κοέν και μας δίνουν μια ταινία που δεν κρατά το ενδιαφέρον του κοινού μέχρι το φινάλε. Όταν όμως ο θείος Όσκαρ βάλει κάτι στο κεφάλι του, ποιός μπορεί να του το βγάλει…
13) Ο λαμερός κόσμος των απόλυτων σταρ ( Clooney, Pitt) ανοίγει μετά το Όσκαρ και οι αδερφοί Κοέν αποφασίζουν να κάνουν την πλάκα τους. Μια κωμωδία διασκεδστική που πουθενά δεν απογειώνεται, θα σας χαρίσει όμως μια πολύ ευχάριστη κινηματογραφική βραδιά.
14) Πάμε τώρα στο Α serious man που σχετικά λίγοι είδαν, σχεδόν όμως όλοι αυτοί απόλαυσαν. Οι Κοέν ως ιδιόρρυθμοι δημιουργοί κινήθηκαν εδώ μακριά από την πεπατημένη με μια ταινία απόλυτα προσωπική, που μπορεί να λειτουργήσει πληρέστερα ως σάτιρα της σύγχρονης κοινωνίας. Δεν αφήνουν τίποτα και κανένα κόσμο όρθιο και ίσως ακριβώς γι’ αυτό το λόγο εδώ ο Θείος Όσκαρ τους έγνεψε αποφατικά. Εάν δεν είδατε το a serious man πέρυσι, επιβάλλεται να το πράξετε αμέσως τώρα…
Τώρα αυτό που έχουμε όλοι μαζί να κάνουμε είναι να γεμίσουμε τις κινηματογραφικές αποσκευές μας με θετική Κοεν-ική ενέργεια και να πάρουμε τα μπογαλακια μας και μόλις έρθει το True Grit στις ελληνικές αίθουσες να τρέξουμε να το απολαύσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου