Φαντάσματα

by Xrisa-fi

Η Αθήνα είναι μια στοιχειωμένη πόλη. Πρώην φιλίες, πρώην σχέσεις και στιγμές πετούν πάνω απ’ τα κεφάλια μας σα νυχτερίδες που μπλέκονται τυφλές στα μαλλιά μας και τρελαίνουν τις αισθήσεις μας αφήνοντας γρατζουνιές στο σώμα και στη ψυχή που δε προλάβαμε να καλύψουμε σε μια προσπάθεια να πειστούμε ότι όλα τελειώνουν όταν επιπόλαια το αποφασίσουμε. Μια πόλη που το κάστρο της είσαι εσύ και στις πύλες του μπαινοβγαίνουν φαντάσματα που δε θες να δεις ούτε να ακούσεις και που το μόνο που χρειάζεσαι είναι να τρέξεις μακριά μέχρι να ανατείλει ο ήλιος, μέχρι όλα να καούν στις πρώτες αχτίνες της μέρας.

Τι γίνεται όμως όταν ο ήλιος φέρει τη μέρα και τα φαντάσματα φορέσουν γυαλιά ειρηνεύοντας σε που έστω και για μια στιγμή τόλμησες να φανταστείς ότι μπορείς να τα ξεγελάσεις? Τι γίνεται όταν το καλοκαίρι έρχεται και το σύννεφο πάνω απ’ το κάστρο συνεχίζει να γεννά κεραυνούς ?

          Τα φαντάσματα του κάστρου της ψυχής μας, το μόνο κοινό που έχουν με εκείνα των παραμυθιών είναι ότι και στις δυο περιπτώσεις προξενούν φόβο και ανατριχίλα. Αυτό είναι τα φαντάσματα! Η ανατριχίλα που διαπερνά το κορμί σου τεντώνοντας τα δάχτυλα σου και αδειάζοντας το βλέμμα σου, το μούδιασμα που σε κρατά καθηλωμένο σ’ ένα σημείο που σε ζεσταίνει και σε παγώνει με ταχύτητα φωτός, τη στιγμή που το μυαλό σου κάνει γκέλες και ξεθάβει στιγμές ξεχασμένες σ’ ένα μέρος του μυαλού σου που στην πόρτα έχεις χαράξει με πόνο απαγορεύεται η είσοδος.

         

          Μια πόρτα λοιπόν, που ανοίγει χωρίς τη θέληση σου στο άκουσμα απ’ το χαρτάκι των mentos που ανοίγει και με ένταση που σε τρελαίνει ακούς εκείνους τους καυγάδες που δίνονταν για το ποιος θα πάρει τις πορτοκαλί και ποιος τις ροζ (κακόμοιρες κίτρινες), ρίχνοντας τες τελικά μια- μια κάτω απ’ τις ρόδες κάποιου αυτοκινήτου. Είναι το άκουσμα κάτι πολύ αστείου που σ’ έκανε να γελάσεις δυνατά και πάγωσες στην ευχή που άθελα σου έκανες να μπορούσες να του το πεις. Είναι η στιγμή που όρθιος μπροστά στο καθρέφτη δείχνεις όμορφος και εκείνη είναι πίσω σου να χαμογελά χωρίς λόγο ,απλά γιατί σε βλέπει και μετά χάνεται όπως ακριβώς ήρθε, μέσα απ’ τον καθρέφτη. Είναι το βιβλίο που γλιστρά απ’ τα χέρια σου και ανοίγει στη σελίδα που ποτέ δε μπόρεσες να διαβάσεις τι σου σημείωσε με τα ορνιθοσκαλίσματα του αλλά παρόλα αυτά τον παρηγορούσες ότι πάντα υπάρχουν και χειρότερα για να μη του πεις πόσο όμορφες δείχνουν οι σελίδες του έτσι . Είναι όλα εκείνα τα μικρά που στο τέλος της μέρας ξεχνάς και όταν φτάνεις στο τέλος θυμάσαι, όλα εκείνα που το μυαλό μας κράτησε για να μας δείξει ότι αυτός που κερδίζει το πόλεμο κοροϊδεύει αυτόν που κερδίζει τη μάχη.

          Τα φαντάσματα είναι ανίκητα όταν σταματάμε να τα μαχόμαστε και αρκούμαστε στο να τα φοβόμαστε αφήνοντας τα να ανοίγουν μικρές μικρές τρύπες μέσα μας, μένουν στη ζωή μας όσο εμείς τα αφήνουμε και δε φεύγουν με το φως της μέρας. Είναι όλα όσα ζήσαμε, δε νικήσαμε και τώρα θεριεύουν σε κάθε σκιά του τοίχου σε κάθε τρέμουλο της φλόγας που καίει το φιτίλι. Όποιος δεν ελευθερώνει τα φαντάσματα της ψυχής του δε μπορεί να δει τη λιακάδα πέρα απ’ το κάστρο, δε μπορεί να ειρωνευτεί τη ζωή που πάντα κάνει το δικό της.

          Όσο για μένα και το τι πιστεύω γι’ αυτά τα πλάσματα..: « Θα θελα να ευχαριστήσω τα φαντάσματα που μου στέλνουν ραβασάκια στα χαλάσματα, τούς αλήτες στις πλατείες και τις dives τους και όσους πέρασαν στο δρόμο από διπλά τους, θα θελα να ευχαριστήσω αυτόν που έρχεται, τη ριμάδα τη ζωή μου, που μ’ ανέχεται» ..όπως έλεγε και το θρανίο στα χρόνια μιας μελό εφηβείας ..

Με αγάπη xrisa-fi