ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ…

Η παρακολούθηση μιας εξέγερσης από μακριά είναι χωρίς αμφιβολία λίγο άχαρο πράγμα. Βλέπεις τον κόσμο που βγαίνει στους δρόμους αψηφώντας τον φόβο, βλέπεις νέους ανθρώπους να ενώνονται κάτω από κοινές σημαίες και ζηλεύεις που δεν είσαι μαζί τους. Βλέπεις τους μπράβους του καθεστώτος να επιτίθενται σε διαδηλωτές, ακούς μαρτυρίες για βομβαρδισμό πολιτών από αεροπλάνα της ίδιας τους της χώρας και αισθάνεσαι συγκίνηση, αδυναμία και οργή. Όταν όμως κουραστείς, ή όταν είναι να αρχίσει ο αγαπημένος σου ποδοσφαιρικός αγώνας, αλλάζεις κανάλι - και η ζωή συνεχίζεται.

Ο Ισπανός συγγραφέας Αντόνιο Μουνιόθ Μολίνα θυμάται την πρώτη φορά που ένιωσε μια άγρια πολιτική χαρά. Στη γειτονική Πορτογαλία είχε ξεσπάσει η Επανάσταση των Γαρυφάλλων, αλλά εκείνος δεν μπορούσε να την χαρεί γιατί ακόμη ζούσε ο Φράνκο και η δικτατορία του. Έβλεπε τις φωτογραφίες των Πορτογάλων που τοποθετούσαν γαρύφαλλα στις κάννες των όπλων των στρατιωτών και αισθανόταν σαν κάποιον που βλέπει μια ταινία με τη Φαίη Ντάναγουεϊ και φαντάζεται ότι τη φιλάει εκείνος, όχι ο Ουόρεν Μπίτι. Βυθιζόταν στην ανάγνωση της Informaciones ή της Triunfo και αισθανόταν ότι η ελευθερία είναι υπαρκτή, έστω κι αν έρχεται στην άλλη πλευρά των συνόρων.

Οι Ισπανοί δεν βγήκαν στους δρόμους ούτε πέντε χρόνια αργότερα, το 1979, όταν τον Ιανουάριο έγινε η ιρανική επανάσταση και το καλοκαίρι η επανάσταση των Σαντινίστας. «Μοιάζαμε στους πατεράδες μας και τους παππούδες μας, που είχαν δει σκηνές από την απελευθέρωση του Παρισιού στα Επίκαιρα του κινηματογράφου», γράφει ο Μολίνα στην Ελ Παΐς.

Κι ύστερα ήρθαν οι εξεγέρσεις του 1989 στην Ανατολική Ευρώπη. Και πάλι, όμως, οι Ισπανοί δεν έδειχναν να ενθουσιάζονται. Οι χώρες εκείνες τούς έπεφταν κάπως μακριά, ενώ ένα σημαντικό μέρος της πνευματικής και δημοσιογραφικής ελίτ έβλεπε με κακό μάτι την αντίσταση σε δικτατορίες που δεν ήταν φασιστικές.

Ο συγγραφέας δεν θα ξεχάσει ποτέ το βράδυ που είδε στην τηλεόραση τις σκηνές από την πτώση του Τείχους. Βρισκόταν σ' ένα σπίτι μαζί με άλλους συγγραφείς, εκδότες και κριτικούς τέχνης, που κατά γενική ομολογία ήταν προοδευτικοί. Έβλεπαν τον κόσμο να αγκαλιάζεται στο Βερολίνο και νόμιζες ότι παρακολουθούσαν τη μετάδοση κηδείας.

Πάντα μας ξαφνιάζει μια επανάσταση και πάντα μας αποκαλύπτει. Άλλοι βλέπουν τους εξεγερμένους Άραβες κλαίγοντας και άλλοι κινδυνολογώντας για τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Ένας "αριστερός" Έλληνας βουλευτής, μιλώντας χθες στο ραδιόφωνο για τα γεγονότα στη Λιβύη, είπε ότι τους διαδηλωτές τούς βάζουν οι Αμερικάνοι, και ότι αυτά δεν είναι καλά για μας γιατί «όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα, η φωτιά θα έρθει και σε σένα»!

Ο Αντόνιο Μουνιόθ Μολίνα, πάλι, εντυπωσιάστηκε με τους Αιγύπτιους διαδηλωτές που μάζευαν κάθε βράδυ τα σκουπίδια από την Πλατεία Ταχρίρ. Στην Ισπανία - γράφει - οι συλλογικοί πανηγυρισμοί γίνονται πάντα για το ποδόσφαιρο, και αφήνουν πίσω τους σκουπίδια που τα μαζεύει κάποιος άλλος.

Πηγή: stavrovelonia