Που βρίσκεται η πατρίδα?

by Xrisa-fi

Όταν είσαι μικρός το πρώτο πράγμα που σου μαθαίνουν στο σχολείο, δεν είναι η Λόλα και το μήλο της, αλλά η πατρίδα που πρέπει να αγαπάς, η σημαία που πρέπει να τιμάς. Έτσι λοιπόν, ντυμένος τσολιαδάκι και με τη μαμά σου από κάτω περήφανη να τραβά φωτογραφίες, πέρασες πολλές εθνικές επετείους παρελαύνοντας με κύριο κίνητρο, τις ώρες μαθηματικών και αρχαίων που θυσίαζες σαν σωστό ελληνόπουλο για τη πατρίδα. Έπειτα μεγάλωσες, φόρεσες το χακί και στάλθηκες μακριά απ’ το ορθοπεδικό σου στρώμα να καθαρίζεις λεκάνες σε περίπτωση που εισβάλει ο εχθρός. Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στη ζωή σου, εσύ παράλληλα αναζητάς το μέλλον σου στη χώρα που αγαπάς και αυτή σε αποφεύγει σαν κοπέλα που της τελείωσε η καψούρα και ρίχνει τα δίχτυα της άλλου, σα γυναίκα που όσο ερωτευμένη και αν δείχνει, ποτέ δε ξέρεις ποιο σήμερα θα σ’ έχει αφήσει στο χθες.

Το μέλλον μας λοιπόν, που αρχίζουμε να σκεφτόμαστε στα δεκαοκτώ, περπατώντας σε μονοπάτια χωρίς ταμπέλες ακόμα και όταν αυτά οδηγούν σε αδιέξοδο. Κάνεις δε σε προειδοποιεί, κάνεις δε ρίχνει ρεβύθια πίσω σου για να μπορείς να γυρίσεις. Μετά τα δεκαοκτώ η ζωή σου γεμίζει δρόμους, που η χώρα σου τα βράδια στήνει ταμπέλες με βέλη που περνούν τα σύνορα, δρόμους που πατήθηκαν από αρκετούς ώστε να μη μπορείς να βρεις τα δικά σου πατήματα.

Έτσι λοιπόν, αν είσαι τυχερός θα αυτοδιωχτείς απ’ τα κλεισμένα απ’ τις καταλήψεις πανεπιστήμια, θα αρνηθείς να σου σερβίρουν καφέ αριστούχοι, θα αναζητήσεις ένα πτυχίο που θα σε φέρει στον πίνακα να λύνεις ασκήσεις για τους μαθητές σου πριν φτάσεις στα 40. Θα κλείσεις τη βαλίτσα, θα αγκαλιάσεις τον κολλητό σου που μάταια προσπαθεί να κρύψει τα δάκρυα του, θα μπεις στο αεροπλάνο και θα προσπαθήσεις να ξεχάσεις ότι η ίδια χώρα που αγάπησες, η ίδια τώρα σε στέλνει μίλια μακριά, σε κάνει ένα σύγχρονο μετανάστη!

Μια εστία, γυμνοί τοίχοι που ευτυχώς προνόησες να φέρεις αφίσες για να τους κάνεις να δείχνουν τουλάχιστον συμπαθητικοί, μια κούπα της Αγγλίας για να σου θυμίζει ακόμα και όταν τα παράθυρα είναι κλειστά ότι είσαι στο κρύο Λονδίνο και μια φωτογραφία που δείχνει εσένα και εκείνους που αγαπάς με γραβάτες να φύσατε καραμούζες μεθυσμένοι και ευτυχισμένοι.

Όταν οι μήνες περνούν, εσύ ξέρεις ότι η ζωή σου αλλάζει και δεν έχεις χρόνο να σκεφτείς το γιατί. Δεν έχεις χρόνο να θυμώσεις, δεν έχεις χρόνο να λυπηθείς. Γνωρίζεις τη νέα σου περιοχή, τους νέους σου γείτονες, φλερτάρεις την κοπέλα που μένει στον από κάτω όροφο. Η κοπέλα γίνεται το κορίτσι σου, οι νέοι γείτονες είναι πλέον οι νέοι φίλοι σου και το συνοικιακό cinema του Λονδίνου γίνεται ο συνοικιακός κινηματόγραφος της Αθήνας. Όλα μπαίνουν σε μια σειρά, όλα είναι όμορφα πάλι. Μια νέα χώρα διεκδικεί τη καρδιά σου και τη ζωή σου και εσύ σαν το αγόρι που ήσουν κάποτε παλεύεις να αγαπήσεις μιας και δεν είναι εύκολο, μιας και η πρώτη αγάπη δε ξεχνιέται ποτέ.

Σε μια περιοχή του Λονδίνου, σ’ ένα γήπεδο πέντε Έλληνες παίζουν μπάσκετ, στήνουν το δικό τους γκέτο, ψάχνουν τις δίκες τους ανάσες. Και ενώ τα σύννεφα πυκνώνουν και το τρένο περνά πάνω απ’ τη γέφυρα με μόνο σκοπό να ταράξει την απόλυτη ησυχία, εσύ παίρνεις την μπάλα, πηδάς ψηλά και την αφήνεις στο καλάθι. Είναι η στιγμή που νιώθεις ότι ο χρόνος κυλά αργά, τα πέλματα σου αργούν να ακουμπήσουν ξανά στο τσιμέντο και η μπάλα χαϊδεύει βασανιστικά το δίχτυ εγκλωβισμένη. Είναι η στιγμή που η ευτυχία σου ματώνει γιατί ξέρεις ότι το καλάθι αυτό θα είχε άλλη αξία, αν στην ομάδα μάρκαραν οι τύποι με τις γελοίες καραμούζες, είναι εκείνο το βράδυ που ξαπλώνεις με τα χέρια πίσω απ’ το κεφάλι και γυρνώντας βλέπεις εκείνην τη φωτογραφία ανάμεσα σε σημειώσεις και ξενόγλωσσους τόμους, εκείνη τη φωτογραφία που σου θυμίζει ότι πατρίδα είναι οι άνθρωποι που αγαπάς.

Για εκείνον που ξαπλώνει μακριά μας είναι αυτό το άρθρο. Για εκείνον που δε ξεχνά εκείνους που άφησε και όπως κάποτε είπε : « είναι φίλοι μου, αλλά δεν είστε εσείς». Πατρίδα είναι αυτοί που αγαπάμε, αυτοί που μας περιμένουν, αυτοί που δε φυσούν καραμούζες αν δεν ενωθούν ξανά όλοι μαζί.

Καλή αντάμωση!