Για τους πικραμένους Μαδριλένιους φίλους μας

Για εσένα Teddy..

Καλώς ή κακώς, αυτό το διαστημικο ποδόσφαιρο που παίζει η ομάδα του Γκουαρντιόλα είναι λίγο βαρετό και προβλέψιμο. Ακραία, αλλά άποψη. Συνεπώς, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε.


Ναι, ωραία, συμφωνώ. Η Μπαρτσελόνα αυτή τη στιγμή είναι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο, η μοναδική που αλλάζει την μπάλα με τέτοια ταχύτητα, η μοναδική της οποίας οι παίκτες είναι σε διαρκή κίνηση με ή χωρίς τη μπάλα, η μοναδική που εκτελεί τα κόρνερ και τα στημένα κυρίως με πάσα κλπ κλπ κλπ.
Πειράζει που εμένα αυτό μου φαίνεται απόλυτα βαρετό και προβλέψιμο;

Και εξηγούμαι. Όταν ανοίγω την τηλεόραση να δω ένα παιχνίδι της Μπαρτσελόνα, είμαι σίγουρος για το τι θα δω. Ασχέτως ποιά ομάδα στέκεται απέναντί της γιατί ακόμα και η έκπτωτη βασίλισσα Ρεάλ του Special One, κάθεται πίσω ταμπούρι και περιμένει τον οχετό.

Ξέρω από πριν ότι θα δω μια ομάδα να πνίγει τον αντίπαλο, να ανταλλάσσει σε ένα μόνο παιχνίδι τις πάσες που οι ελληνικές ομάδες ανταλλάσσουν όλες μαζί σε μια αγωνιστική, να κερδίζει εύκολα ή δύσκολα και ενίοτε να σκοράρει κάποιο σπάνιας ομορφιάς γκολ.

Ε, εμένα όλη αυτή η κατάσταση μου τη σπάει. Και προτιμώ να ταλαιπωρηθώ παρακολουθώντας δεύτερες μπάλες να πέφτουν στο Πανθεσσαλικό στον αγώνα του Ολυμπιακού Βόλου με τον Παναθηναϊκό, παρά να με πάρει ο ύπνος με την ομάδα-playstation.

Είναι πολύ συγκεκριμένοι οι λόγοι που μου τη σπάει αυτή η ομάδα και εξηγούμαι:

Το ύφος
Όταν μπαίνει ο Μέσι στο γήπεδο, μου θυμίζει τον Χοακίν Φοίνιξ από την ταινία «Ο Μονομάχος» όταν έμπαινε στο Κολοσσαίο γνωρίζοντας ότι θα είναι ο επόμενος Καίσαρας. Μόνο που εκείνος είναι ηθοποιός που το παίζει βεντέτα και ο Μέσι είναι απλά μια βεντέτα. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για τον Κριστιάνο Ρονάλντο, τον Λάμπαρντ, τον Ριμπερί και τους άλλους που έχουν καβαλήσει (δικαίως) το καλάμι. Απλά στην Μπαρτσελόνα έχει μαζευτεί πολύ ύφος. Από τον Πουγιόλ και τον Πικέ μέχρι τον Τσάβι και τον Βίγια.

Το playstation

Το ευχαριστιέσαι εσύ ένα παιχνίδι στον υπολογιστή όταν παίζεις μόνο με cheats; Βαρετό δεν είναι μετά από λίγο; Γιατί έτσι μοιάζει αυτό το ποδόσφαιρο. Πάσες που φτάνουν εκεί που πρέπει, ντρίμπλες, τακουνάκια και μπαλιές 40 μέτρων. Και αυτά όχι σε ένα διάστημα έξαρσης όπως κάνουν και πολλές άλλες ομάδες στον κόσμο αλλά σε ένα μεγάλο μέρος του 90λεπτου. Δεν με νοιάζει πλέον αν θα φτάσει να βάλει γκολ η Μπαρτσελόνα. Ξέρω ότι θα με ταλαιπωρήσει τόσο πολύ ψυχικά αυτή η ομάδα έξω από την περιοχή που θα προτιμούσα οι αντίπαλοι να τους ανοίγουν απλά το δρόμο για να σκοράρουν.

Oι διθύραμβοι
Ε, εκεί είναι που θέλω να την κλείσω την τηλεόραση. Στον τρόπο με τον οποίο ο κάθε δημοσιογράφος εξάρει τη μπάλα που βλέπει με λέξεις και ατάκες όπως «διαστημικό ποδόσφαιρο», «ούτε στο playstation», «μπάλα από άλλο πλανήτη», «ασταμάτητη», «βγάζει φωτιές», «ονειρική», «μαγική» κλπ κλπ. Αυτό το γλύψιμο έχει γίνει πιο κουραστικό και από τις ατάκες του Χατζηγεωργίου για τον Διαμαντίδη.

H ξενέρωτη γκόμενα
Το ποδόσφαιρο της Μπαρτσελόνα είναι σαν την τέλεια γκόμενα. Εκείνη την αψεγάδιαστη ξανθιά με τις αναλογίες 90-60-90, την υπέροχη προσωπικότητα και την αγαθή ψυχή. Αυτή τη γκόμενα που προσπαθείς μια ζωή να κατακτήσεις και όταν το καταφέρνεις μένεις με το ξενέρωμα. Γιατί προτιμάς την άλλη γκόμενα. Εκείνη που σε τρέχει, εκείνη με την κυτταρίτιδα και το στραβό δοντάκι.

Κι όσο κι αν θαυμάζουμε το ποδόσφαιρο της Μπαρτσελόνα και των αστέρων της, η μπάλα που μας κάνει να φτάνουμε τους 140 παλμούς, να σηκωνόμαστε από τον καναπέ και να βρίζουμε, να ντρεπόμαστε για λογαριασμό της αλλά και να τη γουστάρουμε είναι το άλλο, το κάτι από ποδόσφαιρο που παίζεται από την Championship και το Campionato μέχρι την Bundesliga και την σάπια Superleague.

http://www.men24.gr/