Afterhours thinking...

Γιατί να σκεφτόμαστε τόσο? Μέτα από ολιγόλεπτη συζήτηση με τον mathepeze σχετικά με τη λογική και το συναίσθημα και το πώς αυτά συγκρούονται δεν μπορώ να καταλήξω τι είναι καλύτερο και τι χειρότερο... Συνεπώς δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα αν αυτό που με τυραννάει είναι το μυαλό μου (σε συνδυασμό με τις σκέψεις που κάνουν τα άλλα μυαλά για μένα) ή η καρδιά μου... Πολύ μελό...


Γενικά βαράω υπερωρίες στο να σκέφτομαι, το κακό είναι ότι όλη η φαιά ουσία μου καταλήγει στα σκουπίδια επειδή ασχολούμαι με μπούρδες, παριστάνω τον φιλόσοφο βλέπεις... Υπάρχει άραγε τρόπος όταν σκέφτεσαι κάτι πάρα πολύ να σταματήσεις με κάποιον μαγικό τρόπο, και δεν εννοώ "ο χρόνος τα γιατρεύει όλα"... Εννοώ σε μια στιγμή. Επειδή μπορεί να τα διορθώνει σε κάποιο βαθμό, αλλά δεν ξέρω αν γινόμαστε όντως σοφότεροι με την πάροδο του ή ξαναπέφτουμε στα ίδια λάθη και στις ίδιες "λούπες". Ένας γαμημένος φαύλος κύκλος τον οποίο κανείς δεν μπορεί να κερδίσει όπως έχω ακούσει...

Δεν ξέρω αν ζηλεύω όσους είναι κυνικοί και όταν πάρουν μια απόφαση το κάνουν μόνο με τη λογική τους έχοντας απόλυτη συναίσθηση των πράξεών τους ή όσους λειτουργούν με το συναίσθημα γνωρίζοντας ότι θα φάνε τα μούτρα τους αργά ή γρήγορα (ότι θα τα φάνε είναι αδιαμφισβήτητο), αλλά παρ'ολα αυτά δίνουν ότι έχουν μέσα τους στο καθετί. Μπορεί πολλές φορές να λέω τι ωραία που είναι όταν τα πάντα τα κάνω με τη λογική και να μη στεναχωριέμαι για τίποτα, σαν να έχω ενεργοποιήσει τον αυτόματο πιλότο, αλλά απ'την άλλη σκέφτομαι ότι είναι ωραίο να νιώθεις κάτι για το παραμικρό που κάνεις, είτε αυτό είναι θετικό είτε αρνητικό...

Μάλλον όταν έχουμε πολύ ελεύθερο χρόνο καθόμαστε και ασχολούμαστε με μαλακίες (οι γραμμές που γράφω το επιβεβαιώνουν), οπότε ανά πάσα στιγμή κάνουμε την τρίχα τριχιά και βαυκαλιζόμαστε μέχρι αηδίας με πράγματα που κανονικά δε θα έπρεπε να μας προβλημάτιζαν ποτέ. Και είναι τόσο ωραίο όταν είσαι θεατής και μπορείς να δώσεις την άποψή σου στον άλλον σχετικά με το τι θα έπρεπε να κάνει, αλλά όταν χτυπήσει η καμπάνα για σένα τα κάνεις σκατά με απόλυτη επιτυχία. Ακόμα και όταν κάθεσαι μόνος σου και μιλάς στον εαυτό σου σαν κάποιος τρίτος (πχ "αυτό πρέπει να κάνεις ρε μαλέα") αισθάνεσαι κάπως καλύτερα, αρκετά καλύτερα απ' το να έλεγες "αυτό πρέπει να κάνΩ", όλα φαίνονται αρκετά πιο εύκολα και λογικά, αλλά πάλι όταν το δεύτερο πρόσωπο γίνεται πρώτο κάτι δεν πάει καλά και καταλήγεις να γράφεις τις σκέψεις σου τέτοια ώρα, μην έχοντας αποφασίσει ακόμα αν θα τις ανεβάσεις στις kaltses ή όχι...

Επειδή μπορεί εγώ να προβληματίζομαι τώρα (εδώ και χρόνια) αλλά μπορεί να είμαι ο μόνος και να μην αφορά κανέναν άλλον... Επειδή επίσης μπορεί όλα αυτά να μην με απασχολούν αύριο, πιθανότατα θα έχω σοβαρότερα πράγματα να κάνω (χτύπα ξύλο). Τέλοσπάντων, μου φαίνεται ότι μάλλον θα το δημοσιεύσω  αυτό το πράγμα (ποιος θα το διαβάσει δεν ξέρω) οπότε διαφωτίστε με! Τι ακριβώς θα πει να λειτουργείς με τη λογική και τι με το συναίσθημα και τι σκατά είναι καλύτερο (αν όντως υπάρχει τέοιο πράγμα)? Νομίζω πως τα έχω δοκιμάσει και τα δύο, αλλά πάντα κάπου χάνω... Ή χάνομαι...