Ήμουν και εγώ εκεί...

Ήταν έντονο το συναίσθημα τη νύχτα εκείνη… Η ένταση μετρούνταν με γεωμετρική πρόοδο μεγαβάτόσο πλησίαζε κανείς το «Ground Zero» της νύχτας της Δευτέρας. Ένας άνεμος μέθεξης πασπαλισμένης με την καλοκαιρινή ελαφρότητα έπνεε κατά μήκος των κεντρικών οδικών αρτηριών όσο αυτές έδειχναν να στενεύουν σαν σε μία προσπάθεια να γίνουν μονοδρομημένο τούνελ που θα σε οδηγούσε σε ένα και μόνο μέρος… 

Με ένα και μόνο όνομα…

Όνομα σιβυλλικό, καρτερικά τονισμένο στην παραλήγουσα, που παραπέμπει τους πιο ακραιφνείς από εμάς σε μία ιδεολογική έκρηξη…

Παρκάροντας το αυτοκίνητο (αυτοκίνητο…; Εν μέσω τρόικας; Οποίος πλεονασμός… παρακαλώ να επέλθει συγγραφική συναίνεση…)

Βγαίνοντας από το μετρό και προχωρώντας προς το Sosialista…

….(Παύση αγαπητοί μου. Οι πιο ευσυγκίνητοι από εσάς παρακαλούνται να πάρουν υπογλώσσια για να συνεχίσουν…)

… θα έλεγε κανείς ότι οι παλμοί αλυχτούσαν εντός του κυκλοφορικού συστήματος και η εφίδρωση έφτανε μέχρι και τις…

Κ Α Λ Τ Σ Ε Σ.

Ξέρω ότι για τους περισσότερους από εσάς μόνο το άκουσμα αυτής της λέξης προκαλεί ρίγος. Ο συλλαβισμός αυτής της βαρύγδουπης -πλέον- κυβερνο-‘εννοιας είναι ικανός να προκαλέσει ξεσπάσματα χαράς. Η κάθε ανάρτηση είναι αιτία φαινομένων έκστασης.

Τι πίστευει κανείς; Ότι δεν συμπεριλαμβάνει και μένα η λίστα των kaltswn – addicted…; Δεν το άντεχα άλλο. Δεν μπορούσα να παλέψω με την ίδια την υπόσταση αυτής της ιδέας που έγινε φαινόμενο. Μπορεί και το αντίστροφο. Οι εξωγενείς παράγοντες που με κρατούσαν ανήμπορο να καταγράψω τις ατάκτως ειρημένες σκέψεις μου κάμφθηκαν μπροστά στην ακατανίκητη έλξη προς αυτό το φαινόμενο…

«Εξωγενείς παράγοντες;» λοιπόν. Ή αλλιώς συμφέροντα. Ή αλλιώς εξωθεσμικά κέντρα. Ή αλλιώς διαπλοκή. Αυτές τις κατηγορίες δεν κατηγορούμε πως μας κυνηγάνε και δεν αφήνουν το έθνος μας να προχωρήσει την πλούσια ιστορία του;

Δύο παρατηρήσεις: δεν κάνω πλάκα. Ούτε για το ένα ούτε για το άλλο.

Το θέμα είναι πως αντιλαμβανόμαστε τα συμφέροντα. Και πως την ιστορία μας. και εδώ αρχίζει ένα μικρό πρόβλημα που γιγαντώθηκε τα τελευταία χρόνια, αν πάρουμε ως βάση την μεταπολίτευση.

(διάλειμμα με ολίγον φολκλόρ: «Μου ξανάρχονται ένα ένα χρόνια δοξασμένα, να’ τανε το ‘21». Στίχοι: Σώτια Τσώτου, Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής, Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης)

Πράγματι, κάποιοι κερδίζουν με εμάς. Πράγματι κάποιους τους συμφέρει να είμαστε σε αυτή την κατάσταση σερνόμενοι. Και μην νομίζετε ότι είναι τίποτα καουμπόηδες ή μεγαλοτραπεζίτες ή (ελάτε που δεν θέλετε να το ακούσετε, αφού η συνωμοσιολογία είναι το κουτσομπολιό των high politics) εκπρόσωποι των άδυτων των Εβραίων. Είναι και αυτοί. Είναι και οι οίκοι αξιολόγησης, οι οποίοι μας παρουσιίαζουν και εμάς ως οίκους (ξέρετε τι είδοιυς…). Είναι, όμως, και χώρες αυτοί που κερδοσκοπούν εναντίον μας. Δείτε τη Γερμανία. Δανείζεται με 1% μας δανείζει με 5%. Τη συμφέρει ή όχι να είμαστε έτσι; Ja, ja…

Άρα ναι υπάρχουν συμφέροντα. Δεν δικαιολογούν, όμως, την κατάσταση εντός. Δεν νομίζω να οφείλεται στη διεθνή ή εγχώρια κερδοσκοπία ότι υπάρχει φοροδιαφυγή σε έξαρση, ότι τα έσοδα του κράτους υστερούν των στόχων και ότι κάθε νόμος που ψηφίζεται καταργεί τον προηγούμενο δημιουργώντας νέα δεδομένα δημόσιας πολιτικής ύφεσης. Μην ξύνεις το κεφάλι σου,Steve. Εννοώ πολύ κομψά ότι δεν εφαρμόζεται… όχι για τίποτε άλλο για να βγει ο επόμενος που θα τον καταργήσει…

Κακοί, λοιπόν, οι συμφεροντολόγοι, κακοί και εμείς…

Προσπαθούμε; Ναι. Τουλάχιστον σε σχέση με το παρελθόν ναι. Αλλά και πάλι κάτι φαίνεται να λείπει.

Ας δούμε τώρα εμείς πως βλέπουμε την ιστορία μας. Ιστορία πλούσια αλλά και λίγο ιδιότυπη. Το παρελθόν μας συνήθως υπάρχει για να μαθαίνουμε να καθορίζουμε. Και όχι να καθορίζει εκείνο την σύγχρονη στάση μας απέναντι στην ιστορία. Πολλές φορές η μεγαλομανία δεν κάνει καλό.

Η νεότερη και σύγχρονη ιστορία μας είναι ένα τεράστιο παράδειγμα λήθης της ιστορίας, ευτυχώς με μερικές υπέρλαμπρες εξάρσεις εξαίρεσης που δεν επιβεβαιώνουν τον κανόνα, μέσα στα οποία φαίνονται τάσεις προσωποκεντρισμού και μεγαλοϊδεατισμού.

Και πώς εκδηλώνονται αυτοί; Παρακολουθείστε:

• Γιατί λες αυτό;
• Για να μην πω το ίδιο με τον αντίπαλο μου.

Αυτή είναι βάση του πολιτικού διαλόγου στην Ελλάδα μεταπολιτευτικά.

Και αν είναι να εστιάσουμε στην μεταπολιτευτική περίοδο που άνοιξε στις 24 Ιουλίου του 1974 και δεν έχει κλείσει ακόμα τον κύκλο της σαν μια άλλη κυρία που ποτέ δεν γερνά αλλά δυστυχώς παχαίνει καταπίνοντας και αποθηκεύοντας ως κορεσμένο λίπος τα πάντα στην περιφέρεια της τότε ας σταθούμε αμίλητοι.

Ζήτω τα παράλογα, ζήτω η Ελλάς…

Την περηφάνια για το παρελθόν μας την μετατρέψαμε σε άσχημα λανσαρισμένο προϊόν συνήθως με στοιχεία κιτς νεοελληνικού απαυγάσματος. Σατέν και γόβα πολλές φορές συναγελάστηκαν στον ίδιο τόπο με την Έφη Θώδη και τη λαδόκολλα και εκεί κατά την διάρκεια του καλαματιανού η μία κυρία έλεγε στην άλλη «Ξέρεις πόσο κουρασμένη είμαι» και δωσ’ του τα σκέρτσα και τα χορευτικά κόλπα.

Καθόλου δεν υποτιμούνται τα στοιχεία της νεοελληνικής παράδοσης. Αξιολογούνται, όμως, στην βάση ότι έγιναν μέσο επίδειξης και προβολής. Μία υποβόσκουσα κομπορρημοσύνη για το μεγαλύτερο σπίτι, το ωραιότερο ρούχο, το ακριβότερο αμάξι…

Σύνοψη αυτών στο «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε…;».

Ε, λοιπόν, ποιος είσαι ρε μεγάλε;

Αυτό που με στεναχωρεί ότι σε αυτό το γαϊτανάκι συμμετείχαν ή έστω το ανέχτηκαν πολλοί. Για αυτό η απάντηση είναι: Αυτοί, εσείς, εμείς. Αλλά δυστυχώς και αυτός, αυτή, εσύ και εγώ…

Καλώς σας βρήκα και πάλι…