Τόσους θέλουμε όχι παραπάνω. Έναν υπουργό οικονομικών Εξωτερικών (γιατί βέβαια είναι γελοίο μια χώρα χρεοκοπημένη να διαθέτει υπουργό των Εξωτερικών που δεν είναι ταυτόχρονα και υπουργός οικονομικών). Έναν υπουργό οικονομικών εσωτερικών που θα αναλάμβανε το ταμείο και τις Εφορίες. Έναν υπουργό Αποκρατικοποιήσεων και Δημόσιας Διοίκησης (οι ευκόλως εννοούμενες επεξηγήσεις παραλείπονται). Έναν υπουργό Μετανάστευσης που θα συγκέντρωνε όλη την εξουσία για να λύσει το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας - μετά την οικονομία. Έναν υπουργό Περιβάλλοντος και Ανάπτυξης. Έναν υπουργό Παιδείας και Πολιτισμού. Έναν υπουργό Δικαιοσύνης και Αστυνομίας. Έναν υπουργό Υγείας. Έναν υπουργό Ναυτιλίας και Τουρισμού. Έναν υπουργό Στρατιωτικών και έναν κυβερνητικό εκπρόσωπο. Αυτούς τους «δέκα» ανθρώπους χρειάζεται εδώ και κάποια χρόνια η χώρα. Ούτε αναπληρωτές, ούτε υφυπουργούς, ούτε ωραίες λογοτεχνικές αναδομήσεις. Και παρά τη σήψη του, το πολιτικό σύστημα διαθέτει ακόμη αυτούς τους «δέκα» ανθρώπους, αρκεί να ψάξουμε μακριά από τους πολιτικούς που δεν έχουν δουλέψει ποτέ ή έχουν πάρει την δουλειά του μπαμπά ή έχουν μάθει την «κυβερνητική» και την κοινωνία από τα βιβλία (από αυτούς είναι γεμάτη η αυλή του Παπανδρέου και ιδού πώς καταντήσαμε).
Ξέρω ότι το λαϊκό αίτημα είναι να παραδώσουμε τη χώρα – ότι έχει απομείνει τέλος πάντων – σε τεχνοκράτες του εσωτερικού ή του εξωτερικού, οι τεχνοκράτες όμως θα προσπαθήσουν να είναι αρεστοί στον Παπανδρέου και τον Σαμαρά (σε οποίον τους έχει προτείνει δηλαδή), θα είναι σήκω κάτσε στα «συμφέροντα» (εκδοτικά, επιχειρηματικά, συνδικαλιστικά) και θα πελαγώσουν με τις φωνές στους δρόμους. Ίσως με μεγάλη προσπάθεια μπορούμε να βρούμε 2-3 τεχνοκράτες που να τα έχουν βγάλει πέρα με τα θηρία, τους υπόλοιπους όμως πρέπει να τους βρούμε από την δεξαμενή της πολιτικής (εκτός αν κάποιοι γοητεύονται από λύσεις τύπου … Μπερλουσκόνι). Τρεις δεξιούς, τρείς κεντρώους, τρεις αριστερούς, χρειαζόμαστε, για να σας δώσω το «μίγμα». Ανθρώπους νέους, χωρίς διάθεση για λούσα και λιμουζίνες, τολμηρούς και συγκροτημένους, με κοινή λογική και χωρίς αγκυλώσεις. Και το κυριότερο; Θα αποφασίζουν τη δουλειά το πρωί και θα την τελειώνουν το βράδυ. Με πρωθυπουργό έναν επίσης πολιτικό που θα πάρει στα χέρια του –μετά από συμφωνία των ηγετών ή, καλύτερα, μετά από ένα δημοψήφισμα – ένα πρόγραμμα χιλίων ημερών. Και όταν απομακρυνθούμε από το χείλος του γκρεμού - μετά από τρία χρόνια - ας αρχίζουμε πάλι τους ιδεολογικούς μας καυγάδες.
Ο Παπανδρέου όμως και ο Σαμαράς αντί να κάνουν το άλμα, μένουν καρφωμένοι στις καρέκλες τους. Ο Παντελής Καψής έγραψε κάποια στιγμή στο «Βήμα» ότι Παπανδρέου και Σαμαράς θυμίζουν πρωταγωνιστές από σπαγγέτι γουέστερν, πληγωμένους και ετοιμοθάνατους που συνεχίζουν τη μονομαχία πετώντας ο ένας στον άλλον τα παπούτσια τους. Εμένα πάλι μου θυμίζουν τους παίχτες των ηλεκτρονικών παιγνιδιών που συρρικνώνονται πριν η οθόνη γράψει οριστικά Game Over.
πηγή: protagon.gr
Ξέρω ότι το λαϊκό αίτημα είναι να παραδώσουμε τη χώρα – ότι έχει απομείνει τέλος πάντων – σε τεχνοκράτες του εσωτερικού ή του εξωτερικού, οι τεχνοκράτες όμως θα προσπαθήσουν να είναι αρεστοί στον Παπανδρέου και τον Σαμαρά (σε οποίον τους έχει προτείνει δηλαδή), θα είναι σήκω κάτσε στα «συμφέροντα» (εκδοτικά, επιχειρηματικά, συνδικαλιστικά) και θα πελαγώσουν με τις φωνές στους δρόμους. Ίσως με μεγάλη προσπάθεια μπορούμε να βρούμε 2-3 τεχνοκράτες που να τα έχουν βγάλει πέρα με τα θηρία, τους υπόλοιπους όμως πρέπει να τους βρούμε από την δεξαμενή της πολιτικής (εκτός αν κάποιοι γοητεύονται από λύσεις τύπου … Μπερλουσκόνι). Τρεις δεξιούς, τρείς κεντρώους, τρεις αριστερούς, χρειαζόμαστε, για να σας δώσω το «μίγμα». Ανθρώπους νέους, χωρίς διάθεση για λούσα και λιμουζίνες, τολμηρούς και συγκροτημένους, με κοινή λογική και χωρίς αγκυλώσεις. Και το κυριότερο; Θα αποφασίζουν τη δουλειά το πρωί και θα την τελειώνουν το βράδυ. Με πρωθυπουργό έναν επίσης πολιτικό που θα πάρει στα χέρια του –μετά από συμφωνία των ηγετών ή, καλύτερα, μετά από ένα δημοψήφισμα – ένα πρόγραμμα χιλίων ημερών. Και όταν απομακρυνθούμε από το χείλος του γκρεμού - μετά από τρία χρόνια - ας αρχίζουμε πάλι τους ιδεολογικούς μας καυγάδες.
Ο Παπανδρέου όμως και ο Σαμαράς αντί να κάνουν το άλμα, μένουν καρφωμένοι στις καρέκλες τους. Ο Παντελής Καψής έγραψε κάποια στιγμή στο «Βήμα» ότι Παπανδρέου και Σαμαράς θυμίζουν πρωταγωνιστές από σπαγγέτι γουέστερν, πληγωμένους και ετοιμοθάνατους που συνεχίζουν τη μονομαχία πετώντας ο ένας στον άλλον τα παπούτσια τους. Εμένα πάλι μου θυμίζουν τους παίχτες των ηλεκτρονικών παιγνιδιών που συρρικνώνονται πριν η οθόνη γράψει οριστικά Game Over.
πηγή: protagon.gr
Καλύτερα να ασχοληθεί με το εστιατόριό του ο Θεοδωράκης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓέμισαν οι μπαταρίες πάλι;
ΑπάντησηΔιαγραφή