Χαμένες Ψυχές!

 

μπαι Κάρλ

Χαμένες ψυχές! Σε τουλάχιστον δύο συζητήσεις με φίλους, συμφοιτητές και αλλόθρησκους την τελευταία εβδομάδα εντόπισα τον εαυτό μου να χρησιμοποιεί αυτές τις δύο λέξεις  μαζί, αναφερόμενος σε άτομα για τα οποία δεν τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση¨ νταβάδες, μαφιόζους, τζογαδόρους, θαμώνες του Σόχο (εξαιρείται ο Καρλ), κλάμπερς κατ’ επάγγελμα κλπ.

Σε αυτού του είδους τις συζητήσεις συνήθως έχω απέναντι μου την εκνευριστική Βαλκάνια ύπαρξη, που τυχαίνει να είναι και το γκομενάκι μου, η όποια κάθε φορά που εκσφενδονίζω με ευκολία ένα τέτοιο χαρακτηρισμό  φροντίζει να εξασκεί όλη της την αυστηρότητα.

 «Αnd what do you mean by lost souls?»

Μιας και αυτού του είδους η επίθεση είναι σύνηθες φαινόμενο, έχω αναπτύξει αντισώματα που βοηθούν την ψυχική μου υγεία.   Έτσι, συνήθως πάρα πολύ ήρεμα, καταφέρνω να δώσω μία επαρκή απάντηση που την κάνει αρκετά περήφανη για τον καβαλιέρο της μπροστά στα υπόλοιπα μέλη της παρέας, με αποτέλεσμα τα τεκταινόμενα επί της καριόλας που θα ακολουθήσουν να γίνουν ακόμα πιο θυελλώδη.

Δυστυχώς αυτή τη φορά δεν τα κατάφερα. Άρχισα να ψελλίζω κάτι θεωρίες στα Αγγλικά  με βαριά Ελληνική προφορά -όταν συγχύζομαι χάνω την Βρετανική μισοφαγωμένη προφορά των λέξεων. Το καλό με αυτές τις φοιτητικές ομάδες  είναι πως κανείς δεν θέλει να ακούσει και όλοι θέλουν να κάνουν «contribute» με αποτέλεσμα να αφήσω τη μοίρα της  συζήτησης στην πολυλογού Νότιο-Αμερικάνα από το Μισισίπι, και να οδηγηθώ στο bar για το επόμενο πάιντ.

Η ανικανότητα μου να δώσω μία ικανοποιητική απάντηση στην απαιτητική ιντελεκτουέλ παρέα μου, μου δημιούργησε ένα άνευ προηγουμένου σύμπλεγμα το οποίο και βάλθηκα να λύσω.  Tις περισσότερες φορές , μετά την πανωλεθρία, ακολουθεί μία άλλη πανωλεθρία έγραψε ο Πετάν κι εμένα μου έμελλε να βιώσω αυτόν τον αφορισμό από πρώτο χέρι. Η εύκολη λύση για ένα απαίδευτο ψευτοκάτι σαν και του λόγου μου ήταν το βικιλεξικό.

Χαμένος:  που έχει χαθεί, που δεν μπορεί να βρει το δρόμο του

Ψυχή: η βασική αρχή της ανθρώπινης ύπαρξης, της ζωής του ανθρώπου

Η δεύτερη λέξη του δικού μου προφορικού αφορισμού, για τα ρεμάλια του Σόχο, μου έβαλε δύσκολα. Έτσι από το να φάω το απόθεμα μου σε Βρετανικές λίρες στους ψυχιάτρους, αναζητώντας απαντήσεις σε αιώνια υπαρξιακά ερωτήματα, αποφάσισα να αλλάξω το χαμένες ψυχές, σε χαμένοι άνθρωποι. Πολύ ωραία, δεν έμενε  τίποτα άλλο από το να βρω  τους ανθρώπους που έχουν χαθεί ή που δεν μπορούν να βρουν το δρόμο τους και να τους ομαδοποιήσω κάτω από τον κατά τα άλλα ευφυέστατο χαρακτηρισμό μου, που μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευα ότι ευσταθεί.

Αλλά ποιοι είναι αυτοί οι χαμένοι; Χαμένος είναι ο Μπέος ή χαμένος είναι ο Ζίζεκ; Χαμένος είναι αυτός που σπρώχνει για να πίνει ή αυτός που σπρώχνει για τη μικρή; Χαμένοι είναι οι 20άρηδες που φτιάχνουν ένα μπλογκ ή οι 40αρηδες που το ακολουθούν και το εμψυχώνουν; Χαμένος είναι αυτός που δεν γνωρίζει τι είναι οι αξίες ή αυτός που γνωρίζει και τις αγνοεί; Η λίστα είναι τεράστια και τα διλήμματα εύπλαστα και πάμπολλα, αναπόφευκτα όμως κατέληξε σ΄ εμένα.

Χαμένος είμαι εγώ ή εγώ δεν είμαι χαμένος;

O απολογισμός είναι σκληρός, δύσκολος και αρκετά βαρετός για όσους δεν είναι εγώ, αλλά ήταν σίγουρα η δεύτερη πανωλεθρία για την οποία έγραψε ο Ζάρκο μετά την αποτυχία μου να εντυπωσιάσω για άλλη μια φορά το φοιτηταριό. Μάλιστα το γεγονός ότι έχω πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου, τα πιάνα και τα γαλλικά μου, με φέρνει μπροστά σε γρίφους που θα χρειαστούν  χρόνο, λάθη και αμαρτίες για να λύσω.

Ίσως τελικά να ήταν καλύτερο να τα βάλω με την ψυχή και όχι με τον προσανατολισμό, ατομικό ή συνολικό, του ανθρωπίνου είδους. Εγώ έχω πολύ δρόμο μπροστά μου και θα τον τραβήξω μόνος μου, όσο για εσάς θα σας ευχηθώ καλή τύχη.

Καληνύχτα Κοροιδάρες