Η εβδομάδα της τενοντίτιδας

Γράφει ο Πρόεδρος

Κάποτε της Αμύνης τα παιδιά διώξανε το βασιλιά και έφεραν το Βενιζέλο. Σήμερα της Αμύνης το υπουργειάκι έστειλε στον πόλεμο τον ευέλπιδα ή φερέλπιδα Βαγγελάκη (τα εις –ακι τίθενται υποκοριστικά δια την παράφραση του γνωστού τραγουδιού). Και τι είχε προηγηθεί για να γίνει αυτό. Χαμός στο Σύνταγμα, τηλεφώνημα (χωρίς Skype) μεταξύ Αντώνη και Γιώργου –γιατί απορείτε;

Ο μόνος λόγος που με κάνει να μην πιστέψω κάτι τέτοιο είναι ότι ο αξιόπιστος Αντώνης δεν έβγαλε τον διάλογο στον αέρα (Τι κρίμα…! Δεν σκέφτηκα να βάλω για τίτλο την αποκάλυψη της εβδομάδας «όχι, δεν μίλησαν μέσω Skype»)-, τον Καρατζαφέρη να προβάρει για 1254^η φορά το κουστούμι του ανασχηματισμού και τον Αλέξη και την Αλέκα να παίρνουν τους χάρτες για να δουν ποια βουνά να πάρουν. Είναι πλέον και άλλοι πρόεδροι κομμάτων αλλά το να βάλω Κουβέλη, Ντόρα, Δημαρά και Οικολόγους (αν έχουν πρόεδρο πείτε μου τον και εμένα… μέχρι τότε δεχτείτε το δίλημμα: Τρεμόπουλος ή τίποτα) στην ίδια γραμμή είναι μεγάλο εγχείρημα (για αυτούς όχι για την στήλη).

Ξεχάσαμε να πούμε ότι είχαν προηγηθεί και διάλογοι στο ΠΑΣΟΚ, το οποίο παρότι συχνά πυκνά βάζει πιπεράκι νοστιμίζοντας την καθημερινότητα των πολιτικών συντακτών με εσωτερικά θέματα, στο τέλος κάνει το χέλι και ξεγλιστράει από αυτά. Αν ο Αγγελόπουλος θέλει άνετα μπορεί να κάνει την πρώτη απόπειρα του στον πολιτικό σουρεαλισμό με υποκριτική διασκευή που να προσέγγιζε τα παρακάτω.

-Καλημέρα

-Και σε εσάς!

-Τι κάνετε;

-Παραιτούμαι. Εσείς;

-Α και εγώ…. Ο συνάδελφος;

-Εγώ διαμαρτύρομαι αλλά δεν παραιτούμαι. Λέμε να υπογράψουμε. Εσείς θα υπογράψετε;

-Εγώ δεν μπορώ

-Γιατί;

-Καταγγέλλω επισήμως τα όσα συμβαίνουν…

-Α, μάλιστα… Και πάλι καλημέρα σας.

-Βασικά καλησπέρα σας… Βάσω!!!!!!!! Που είσαι μάνα μου…;

Πώς να μην έχω μείνει απέναντι από ένα σύνολο οθονών με προτεταμένο το χέρι για να προλάβω την είδηση στο άλλο κανάλι ενώ ο μουρμουρίζων δημοσιογράφος να ψελλίζει στο Mute την αποκάλυψη για το τι ζήτησε ο τάδε παράγων του ΠΑΣΟΚ όταν βγήκε από την αίθουσα; Μα ένα ποτήρι νερό. Α, μόνο…; Ούτε αυτό δεν μπορώ να σηκώσω μετά την πρωτοφανή τενοντίτιδα που έπαθα στους μύες μου.

Είναι τόσο ιδιότυπα τα πράγματα που εκτυλίχτηκαν; Σαφώς, ναι. Σε καμία περίπτωση το δράμα της Πέμπτης δεν είχε τόσο απλουστευμένα χαρακτηριστικά. Στις αναλύσεις που το ακολούθησαν από αρκετά εμβριθέστερους δημοσιολόγους από την αφεντιά μου συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό. Σίγουρα η νέα κυβέρνηση είναι πιο πολιτική. Και ίσως αυτό δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται από την συμπυκνωμένη πρόταση. Για κάποιους μπορεί να ήταν και το ζητούμενο. Για κάποιους, τους περισσοτέρους, είναι μία από τα ίδια. Πάντως, ο καθένας έχει βγάλει τα συμπεράσματα του για τις αλλαγές που έγιναν.

Όπως άλλωστε και για την απόπειρα σχηματισμού εθνικής κυβέρνησης. Και τι εννοώ; Ας πάρουμε σαν βάση την αγαπημένη φράση πολλών εκ των καφενέδων πολιτειολογούντων: «Αν ήμουν εγώ πρωθυπουργός…».

Ας πούμε ότι ήμασταν.

Και ας πούμε όπως ακριβώς ο Γιώργος.

Και ας πούμε ότι τηλεφωνούσαμε στον Αντώνη.

Και ας πούμε ότι μας έλεγε μεταξύ άλλων ότι για να συναινέσει μας έλεγε να φύγουμε.

Και ας πούμε ότι του λέγαμε ότι το συζητάμε.

Και ας πούμε ότι αυτός μας έβγαζε ξεφτίλα στα κανάλια σε δέκα λεπτά

«Όπα να πούμε, μεγάλε. Μαζέψου», θα του λέγαμε ας πούμε.

Ας είναι…

Τελικά, όμως, λίγη (αν και πολλοί μπορεί πιστεύουν ότι έχει περισσότερη) σημασία ίσως να έχει το ποιος πρότεινε ή απέρριψε. Και αυτό λόγω της ουσίας. Στην Ελλάδα τα μετεμφυλιακά πολιτικά κατάλοιπα δεν έχουν απαλειφθεί από τα σύγχρονα ήθη που κυριεύουν μεγάλο ποσοστό –σε καμία περίπτωση δεν είναι όλοι έτσι και ευτυχώς- μελών των κομμάτων. Ακόμη και σήμερα οι χαρακτηρισμοί περί πατριωτισμού, προδοσίας, αποστασίας κλπ δίνουν και παίρνουν σε όλο το φάσμα. Και απευθύνονται προς όλο το υπόλοιπο. Θα μπορούσε να γίνει μία προσπάθεια περιορισμού αυτών. Αντ΄ αυτού, όλα δείχνουν ότι θα ενταθούν.

Και αυτό δεν θα αντανακλά στην άποψη των Νεοδημοκρατών για τους Πασόκους. Ούτε των Πασόκων για τους ΚΚΕ-δες. Ούτε των ΚΚΕ-δων για τον ΛΑΟΣ. Ούτε καν του ΛΑΟΣ για το ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΡΙΖΑ για τους υπολοίπους. Είναι μία κατάσταση που θα αντανακλάσει σε όλους μας.

Είναι όλα τόσο απλουστευτικά όσο παρουσιάστηκαν; Σαφώς όχι. Το απλό δίλλημα, όμως, όταν θα έχουμε το στόχο που θα χρονοτριβούμε στην εύρεση του βέλους θα είναι πραγματικά σύνθετο.

Και αυτό είναι που φοβίζει.