Γράφει η Μαρία Σπυράκη. 
19 Ιουνίου 2000. Σε πρώτο πλάνο λάμπουν τα μάτια μου από εκείνη τη χαρά που μόνο μια μεγάλη στιγμή της Ιστορίας μπορεί να δώσει. Στο φόντο η γιγαντοοθόνη αποτύπωνε τη στιγμή. Ο Κώστας Σημίτης κρατούσε ένα ποτήρι πόρτο και τσούγκριζε με τους υπόλοιπους 11, τότε, πρωθυπουργούς της Ευρωζώνης για την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ.
Μπήκαμε χέρι- χέρι με την Πορτογαλία εκείνη τη ζεστή μέρα στο κάστρο της Σάντα Μαρία ντ΄Αφέιρα δίπλα στο Πόρτο. Η μοίρα της Ελλάδος άλλαζε. Συνδεόταν, πλέον, με τη μοίρα της παλιάς Ευρώπης. Στο αεροπλάνο της επιστροφής ευθυμούσαμε ανυποψίαστοι. Κανένας, ούτε καν ο επιβάτης της πρώτης θέσης, δεν μπορούσε να φαντασθεί τον εφιάλτη που θα στοίχειωνε τις ζωές μας έντεκα χρόνια μετά…
Έντεκα χρόνια μετά δεν προλαβαίνω να μετρήσω τα δημοσιεύματα, τις δηλώσεις, τις αναλύσεις για τις επιπτώσεις που θα έχει η ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή. Χάσαμε χρόνο, χάνουμε οριστικά το τρένο;
Το σχέδιο Β υπάρχει και τελειοποιείται στις λεπτομέρειές του. Ακόμη και ο τελευταίος θεσμολάτρης ξέρει, πλέον, πως μπορεί να υπάρξει opt-out(δυνατότητα εξόδου) από το ευρώ, άσχετα αν δεν προβλέπεται από τη Συνθήκη, όπως υπήρξε και bail- out (δυνατότητα εξαγοράς χρέους) που, επίσης, δεν προβλεπόταν.
Στην ουσία είναι το θέμα και όχι στο γράμμα του κοινοτικού Δικαίου. Με το ευρώ μπήκαμε στα σαλόνια του κόσμου. Με τη δραχμή θα επιστρέψουμε στην καλύβα του μπαρμπα-Θωμά.
Ο εφιάλτης μιας χώρας που περνάει στην απόλυτη φτώχεια είναι μόνο μια σκηνή από το θρίλερ που μπορεί να ζήσουμε. Μόνο που η ευθύνη για να γλιτώσουμε από την καταστροφή ανήκει στην κυβέρνηση κατ΄αρχήν και στον καθένα από εμάς χωριστά -αμέσως μετά.
Δύο χρόνια τώρα η κυβέρνηση το βλέπει να έρχεται και κρύβει το κεφάλι στην άμμο. Οι υπουργοί παριστάνουν ότι κάνουν μεταρρυθμίσεις και οι δανειστές στην αρχή έδειχναν να τους πιστεύουν. Στο μεσοδιάστημα εκατοντάδες εφοριακοί παρίσταναν ότι συλλέγουν έσοδα, χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι ότι εξυπηρετούν τους πολίτες και άλλοι τόσοι ταξιτζήδες ότι παρέχουν υπηρεσίες μεταφορών σε χώρα της ΕΕ.
Το διασκεδαστικό αυτό παιχνίδι, που θύμιζε το Λούνα Πάρκ των παιδικών μας χρόνων, δυστυχώς για όλους μας έλαβε τέλος. Οι δανειστές θέλουν τα λεφτά τους πίσω και φοβούνται πως δεν θα τα πάρουν. Αφού το πρώτο δάνειο έπεσε στη μαύρη τρύπα του σπάταλου κράτους, το δεύτερο απλώς δεν θα δοθεί, λένε εκείνοι που αρχίζουν να υπολογίζουν ότι το κόστος της διάσωσης της Ελλάδας μπορεί τελικά να ξεπερνά το κόστος του κλυδωνισμού που θα προκαλέσει στο κοινό νόμισμα.
Τώρα που η κοροϊδία έλαβε τέλος, η κυβέρνηση αντί να κάνει μια γενναία κίνηση κλείνοντας επί τόπου μια ζημιογόνα ΔΕΚΟ, κατέφυγε στο δυάρι στα Σεπόλια, το οποίο παρεμπιπτόντως φορολογείται παρά τις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού, και έσπασε τον κουμπαρά του παιδιού.
Ό,τι μας απέμεινε θα πάει υπέρ πατρίδος.
Εμείς κάνουμε όλοι το χρέος μας κάθε φορά που μας καλούν. Εκείνοι πάλι συνεχίζουν να παίζουν στο Λούνα Πάρκ με δανεικά.
Από το βάθος ακούγεται η φωνή «πέντε κρίκοι ένα τάλιρο». Θυμίζω πως σε εκείνο το παιχνίδι το τάλιρο ήταν κέρμα που σήμερα αντιστοιχεί σε 0,01 ευρώ…
Πηγή: aixmi.gr
19 Ιουνίου 2000. Σε πρώτο πλάνο λάμπουν τα μάτια μου από εκείνη τη χαρά που μόνο μια μεγάλη στιγμή της Ιστορίας μπορεί να δώσει. Στο φόντο η γιγαντοοθόνη αποτύπωνε τη στιγμή. Ο Κώστας Σημίτης κρατούσε ένα ποτήρι πόρτο και τσούγκριζε με τους υπόλοιπους 11, τότε, πρωθυπουργούς της Ευρωζώνης για την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ.Μπήκαμε χέρι- χέρι με την Πορτογαλία εκείνη τη ζεστή μέρα στο κάστρο της Σάντα Μαρία ντ΄Αφέιρα δίπλα στο Πόρτο. Η μοίρα της Ελλάδος άλλαζε. Συνδεόταν, πλέον, με τη μοίρα της παλιάς Ευρώπης. Στο αεροπλάνο της επιστροφής ευθυμούσαμε ανυποψίαστοι. Κανένας, ούτε καν ο επιβάτης της πρώτης θέσης, δεν μπορούσε να φαντασθεί τον εφιάλτη που θα στοίχειωνε τις ζωές μας έντεκα χρόνια μετά…
Έντεκα χρόνια μετά δεν προλαβαίνω να μετρήσω τα δημοσιεύματα, τις δηλώσεις, τις αναλύσεις για τις επιπτώσεις που θα έχει η ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή. Χάσαμε χρόνο, χάνουμε οριστικά το τρένο;
Το σχέδιο Β υπάρχει και τελειοποιείται στις λεπτομέρειές του. Ακόμη και ο τελευταίος θεσμολάτρης ξέρει, πλέον, πως μπορεί να υπάρξει opt-out(δυνατότητα εξόδου) από το ευρώ, άσχετα αν δεν προβλέπεται από τη Συνθήκη, όπως υπήρξε και bail- out (δυνατότητα εξαγοράς χρέους) που, επίσης, δεν προβλεπόταν.
Στην ουσία είναι το θέμα και όχι στο γράμμα του κοινοτικού Δικαίου. Με το ευρώ μπήκαμε στα σαλόνια του κόσμου. Με τη δραχμή θα επιστρέψουμε στην καλύβα του μπαρμπα-Θωμά.
Ο εφιάλτης μιας χώρας που περνάει στην απόλυτη φτώχεια είναι μόνο μια σκηνή από το θρίλερ που μπορεί να ζήσουμε. Μόνο που η ευθύνη για να γλιτώσουμε από την καταστροφή ανήκει στην κυβέρνηση κατ΄αρχήν και στον καθένα από εμάς χωριστά -αμέσως μετά.
Δύο χρόνια τώρα η κυβέρνηση το βλέπει να έρχεται και κρύβει το κεφάλι στην άμμο. Οι υπουργοί παριστάνουν ότι κάνουν μεταρρυθμίσεις και οι δανειστές στην αρχή έδειχναν να τους πιστεύουν. Στο μεσοδιάστημα εκατοντάδες εφοριακοί παρίσταναν ότι συλλέγουν έσοδα, χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι ότι εξυπηρετούν τους πολίτες και άλλοι τόσοι ταξιτζήδες ότι παρέχουν υπηρεσίες μεταφορών σε χώρα της ΕΕ.
Το διασκεδαστικό αυτό παιχνίδι, που θύμιζε το Λούνα Πάρκ των παιδικών μας χρόνων, δυστυχώς για όλους μας έλαβε τέλος. Οι δανειστές θέλουν τα λεφτά τους πίσω και φοβούνται πως δεν θα τα πάρουν. Αφού το πρώτο δάνειο έπεσε στη μαύρη τρύπα του σπάταλου κράτους, το δεύτερο απλώς δεν θα δοθεί, λένε εκείνοι που αρχίζουν να υπολογίζουν ότι το κόστος της διάσωσης της Ελλάδας μπορεί τελικά να ξεπερνά το κόστος του κλυδωνισμού που θα προκαλέσει στο κοινό νόμισμα.
Τώρα που η κοροϊδία έλαβε τέλος, η κυβέρνηση αντί να κάνει μια γενναία κίνηση κλείνοντας επί τόπου μια ζημιογόνα ΔΕΚΟ, κατέφυγε στο δυάρι στα Σεπόλια, το οποίο παρεμπιπτόντως φορολογείται παρά τις διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού, και έσπασε τον κουμπαρά του παιδιού.
Ό,τι μας απέμεινε θα πάει υπέρ πατρίδος.
Εμείς κάνουμε όλοι το χρέος μας κάθε φορά που μας καλούν. Εκείνοι πάλι συνεχίζουν να παίζουν στο Λούνα Πάρκ με δανεικά.
Από το βάθος ακούγεται η φωνή «πέντε κρίκοι ένα τάλιρο». Θυμίζω πως σε εκείνο το παιχνίδι το τάλιρο ήταν κέρμα που σήμερα αντιστοιχεί σε 0,01 ευρώ…
Πηγή: aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου