"Always forgive your enemies. Nothing annoys them so much”

Γράφει η Ele

Tάδε έφη ο Oscar Wilde… Είναι όμως πραγματικά τόσο εύκολο να κάνουμε κάτι τέτοιο και στην «πραγματική» ζωή...? Οι κοινωνικές σχέσεις καλούνται να ισορροπήσουν πλέον σε ένα τεντωμένο σκοινί. Τα προσωπικά (ή μη) προβλήματα του καθενός εμφανίζονται με τόσο βίαιο ανά στιγμές τρόπο που οι σχέσεις (όποιου τύπου) μπορούν να διαλυθούν μονομιάς και πολλές φορές χωρίς λόγο. Απλά έτσι. Σαν ντόμινο.

  Η κυκλοθυμία που διακατέχει τους ανθρώπους αλλά και οι έννοιες που μας τριβελίζουν καθημερινά το μυαλό αποτελούν τον κύριο λόγο που οι συμπεριφορές όλων είναι ώρες ώρες πραγματικά ακατάληπτες. Περνάμε, λοιπόν, στην ώρα της κρίσης. Στην ώρα που κάποιος κυριεύεται από την απόλυτη παράνοια και γυρίζει και σου λέει «Ξέρεις κάτι? Δε θέλω να μιλάμε πλέον. Δε θέλω να κάνουμε παρέα. Δεν θέλω άτομα σαν εσένα δίπλα μου». Ναι δεν λέω, δεκτόν. Ο καθένας έχει την ελευθερία να κάνει τις επιλογές του. Το πιο δύσκολο είναι όμως να τις υποστηρίζει. Σου λέει λοιπόν ο «σεληνιασμένος» φίλος σου όλα αυτά και είναι απολύτως εύλογο να ρωτήσεις «γιατί?», να περιμένεις μια εξήγηση. Είναι λίγες οι φορές που ικανοποιούμαστε από την απάντηση και μας δίδεται ο πραγματικός και ειλικρινής λόγος. Συνήθως ειπώνονται οι πιο γελοίες δικαιολογίες. Βάζουν όλοι μπροστά τον εγωισμό τους και το γεγονός ό,τι αρνούνται κατηγορηματικά να ζητήσουν συγγνώμη. Έτσι γίνεται, λοιπόν, η μετάβαση από τη λίστα των «φίλων» στη λίστα των «εχθρών». (Στο σημείο αυτό να τονίσω πως σιχαίνομαι τη λέξη «εχθρός» απλά τη χρησιμοποιώ για λόγους ειρμού με τον τίτλο του άρθρου).

  Καλείσαι, λοιπόν, να προβληματιστείς για το αν αυτά που σου είπαν στέκουν. Για το αν θα υποχωρήσεις και θα φανείς μεγαλόψυχος (ή μαλάκας...) ζητώντας μια δεύτερη ευκαιρία, έχοντας όμως πάντα την πίκρα της εμπειρίας αυτής και το φόβο μήπως ξαναγίνει το ίδιο. Το κακό με αυτά τα πράγματα είναι πως αυτός που «τα άκουσε» είναι αυτός που πρέπει να ζητάει συγγνώμη στο τέλος. Μα δεν είναι τρελό?? Και να σου λένε τα χίλια μύρια, και να σου κρατάνε μούτρα, και στο τέλος να πρέπει εσύ να υποχωρήσεις, να ρίξεις τα μούτρα σου και να ζητήσεις συγγνώμη. Μια συγγνώμη η οποία βγάζει τον φαντασμένο πρώην φίλο σου απ’ τη δύσκολη θέση να βάλει την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια, να ρίξει τον εγωισμό του και να πει «Με συγχωρείς ρε... Είχα άδικο». Ούτε καν.

  Παρόλα αυτά, είναι γεγονός πως αν συγχωρήσουμε εμείς, οι πτωχοί τω πνεύματι, που φάγαμε την άνευ προηγουμένου χλαπάτσα, φέρνουμε τον άλλον σε δυσμενέστερη θέση... Τουλάχιστον αυτό νομίζω εγώ και θα σας εξηγήσω αμέσως το γιατί: όσο είσαι «τσακωμένος» με κάποιον που έχει πει τόοοοσα και ουσιαστικά έχει τσακωθεί μόνος του (όπως συνηθίζω να λέω εγώ), όσο δεν αντιδράς του δίνεις στην αρχή την αίσθηση ότι σ’ έχει ταπώσει μέχρι εκεί που δεν πάει, σ’ έχει μειώσει και δεν έχεις μούτρα να τον αντικρύσεις... Τον κάνεις να νιώθει λες και παίρνει κεφάλια (και πιστέψτε με, αυτό οι περισσότεροι το γουστάρουν πάρα πολύ – όπως είχε πει και μια γνωστή «το συναίσθημα του να ελέγχεις τους άλλους είναι το μεγαλύτερο αφροδισιακό») έχει όμως και στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι κάποια στιγμή θα πας και θα ζητήσεις συγγνώμη (ενώ δεν του μιλάς μετά από όλα αυτά, μην ξεχνιόμαστε...). Όσο εξακολουθείς να μη μιλάς ο άλλος αρχίζει και τρελαίνεται, σου λέει ώπα, τι έγινε εδώ πέρα, αυτά που είπα δεν έπιασαν τόπο? Και τελικά ο πρώην φίλος και νυν εχθρός έρχεται με ύφος χιλίων καρδιναλίων να σου πει απ’ έξω απ’ έξω δυο πραγματάκια για την τωρινή σου συμπεριφορά... Εσύ λες έλα μωρέ ό,τι έγινε έγινε... Μπορεί και να μην το εννοείς αλλά αυτομάτως τον ακυρώνεις.

  Ακολουθεί λοιπόν μετά η άλλη τακτική. Σε διαγράφει από το Facebook (ουάου, ανατρίχιασα – πλεόν όλα περιστρέφονται γύρω απ’ αυτό το χαζοσάιτ το οποίο είναι σαν το άδειο ψυγείο: ξέρεις ότι δεν έχει τίποτα αλλά εσύ κάθεσαι και το κοιτάς), σε μπλοκάρει παντού, διαγράφει κινητά και ακίνητα, ρίχνει και λίγο θάψιμο για την αφεντιά σου στους “mutual”. Και περιμένει καρτερικά να συγκινηθεί ο άσπονδος φίλος από τις εν λόγω πρακτικές γιατί με το λιλιπούτειο μυαλό του υποθέτει πως ο αδικημένος πρώην παλιόφιλος θα βάλει τη γάτα του να κλαίει και θα ζητήσει την πολυπόθητη συγγνώμη. Όχι, όχι, όχι. Εκτός και αν είναι τόσο θύμα. Μετά από λίγο καιρό και αφού η απελπισία έχει βαρέσει κόκκινο, ο παράφρων δείχνει μια τύπου μεγαλοψυχία και ξανακάνει τον παλιόφιλο add στο Facebook, τον ξεμπλοκάρει απ’ όπου τον έχει μπλοκάρει και στέλνει και κανένα χρόνια πολλά έτσι για τα νεφρά. Ε, και? Τι περιμένει δηλαδή? Να πέσει ο άλλος γονατιστός και να κάνει τεμενάδες επειδή ο Κάτων ο Τιμητής έριξε το βλέμμα του προς τα εκείνον? Όχι. Δεν είναι όλοι τόσο ζωντόβολα για να χορεύουν στον ρυθμό της ψυχασθένειας του κάθε ανασφαλή.

  Γι’ αυτό μερικοί που ίσως συναντήσετε τον εαυτό σας στα παραπάνω, μην περιμένετε μια πραγματική «συγγνώμη» από αυτόν που κλωτσήσατε επειδή έτσι σας τη βάρεσε. Τουλάχιστον όχι σήμερα.

Υ.Γ.: Η τύπου συγχώρεση θα είναι λόγω αβρότητος και μόνο, πράγμα το οποίο μεταφράζεται ως αδιαφορία.

«Μόνο αγάπη» - as a friend says.

~Ele~

09/10/2011