Τα πτυχία copies κτώνται

 Γράφει η *tain

Σωτήριον έτος 2011. Η δύναμη της συνήθειας, η δύναμη της ιθαγένειας και η δύναμη της οικονομικής κρίσης βρίσκουν και πάλι κάποιους σε μια πραγματικότητα που απέχει έτη φωτός από τον ιδεατό κόσμο του μυαλού τους. Γιατί αγαπημένοι μου, καθώς τα χρόνια περνούν όλοι σου λένε πόσο θα σου λείψουν τα χρόνια της ανεμελιάς και της απραξίας, όμως κανείς δεν σε προειδοποιει για το μεγαλύτερο πένθος που θα πρέπει να βιώσεις.

Κακά τα ψέμματα είναι βάρβαρο και σκληρό να θάβεις τα όνειρα σου. Πριν χρόνια ο στόχος της ζωής σου ήταν να γίνεις κτηνίατρος, πιλότος, μπαλαρίνα ή ηθοποιός. Τώρα το ονειρό σου είναι να γίνεις εργαζόμενος.

Και να λοιπόν που μετά από χρόνια σπουδών, τσουβάλια τυπικών προσόντων και χρημάτων που ξοδεύτικαν, γυρνάς με βαλίτσες γεμάτες από μοδάτα ευρωπαικά ρούχα, σουβενίρ για τους θείους και τις θείες και όνειρα πως η ζωή σου θα είναι όπως την φαντάστηκες. Το αεροπλάνο προσγειώνεται και το μόνο που τριγυρίζει μέσα στο μυαλό σου είναι η οικογενειακή θαλπωρή και τα σουβλάκια που τόσο σου έλειψαν. Όλα είναι ανθηρά μέχρι τη στιγμή που ο ντελιβεράς θα σου ζητήσει τα μαλλιοκέφαλά του για 2 σουβλάκια και που οι αγαπημένοι γονείς που σε έσφιξαν στην αγκαλιά τους, το επόμενο πρωί της άφιξης σου αφήνουν (τυχαία) τις μικρές αγγελίες πάνω στο κρεβάτι σου με σημειωμένες θέσεις που πιθανώς σε ενδιαφέρουν.

Καθώς η τεμπελιά δεν είναι επιθυμητό γνώρισμα στις μέρες μας, ο αγώνας δρόμου θα αρχίσει άμεσα και μετά την πρώτη ώρα έρευνας αρχίζουν να σε ζώνουν τα φίδια. “Και καλά τώρα, τόσες αγγελίες υπάρχουν αλλά αυτό που εγώ σπούδασα γιατί δεν το ζητάει κανείς;” Ω ναι είναι αλήθεια, ο μεγαλύτερός σου φόβος έγινε πραγματικότητα. Το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ μεταπτυχιακό που διάλεξες είναι δυστυχώς άχρηστο όπως και κατά πάσα πιθανότητα το πρώτο σου πτυχίο, οι ξένες γλώσσες, τα πτυχία Η/Υ, τα σεμινάρια, οι ημερίδες, οι τριημερίδες….

Σήμερα δεν χρειάζεσαι κανένα χαρτί και κανένα τυπικό προσόν, παρα μόνο τη δύναμη να σκοτώσεις τα όνειρά σου. Την δυνατότητα να αποφασίσεις πως η δουλειά που θέλεις να κάνεις θα είναι πάντα ένα απωθημένο ή μια κατάσταση την οποία θα δυσκολευτείς πολύ να πραγματοποιήσεις. Τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσεις πως αγώνες χρόνων, κόπος και χρήματα πετιούνται στα σκουπίδια. Μην πτοείσαι. Όλοι λίγο-πολύ στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Το μόνο που θα έπρεπε να μας παρηγορεί είναι πως είχαμε, τουλάχιστον, την δυνατότητα να κάνουμε αυτά που ‘έπρεπε’ και που τώρα μπορούμε να παραπονιόμαστε πως “δεν υπάρχουν δουλειές!”. Μήπως τώρα αρχίζει να σου φαντάζει θελκτική η θέση του ‘αιώνιου φοιτητή’;