Whatever

Μια σκατίλα ίσως να μας σώσει...Μια ασυναρτησία αποκλείεται...Συνεπώς αυτό το κείμενο δεν πρόκειται να σώσει κανέναν..

Έχει περάσει πάρα πολύς καιρός από τότε που μου ήρθε η έμπνευση(?) να γράψω κάτι. Σε κείμενο. Επειδή κατά τ' άλλα γράφω...Διάφορα...Ίσως να δυσκολεύομαι τόσο επειδή τον τελευταίο τελευταίο καιρό έχει αλλάξει άρδην η ζωή μου και οι τρόποι(!) που σκέφτομαι...Αυτό λοιπόν το κείμενο που παρουσιάζω δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο ύπαρξης. Δεν πρόκειται να έχει συνοχή, δεν προκειται να έχει νόημα, δεν πρόκειται να έχει τίποτα απολύτως. Μακάρι να είχε κάτι από τα παραπάνω και τίποτα άλλο. Είναι απλώς ένα κείμενο.
Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ που έφυγε το καλοκαίρι. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ που έπαψα να είμαι πλέον ναυαγός και να ζω όσο νόμιζα ότι γίνεται τη ζωή μου και μετατράπηκα σε έναν εργαζόμενο βλάκα. Που κάθε μέρα συναναστρέφομαι με ανθρώπους που δεν έχω καμία όρεξη να συναναστραφώ, που κάθε μέρα (εξ)υπηρετώ ανθρώπους που ποτέ δεν γούσταρα να (εξ)υπηρετήσω. Που έχω γίνει αναπόσπαστο, ίσως, κομμάτι αυτού του κόσμου στον οποίο δε θα ήθελα να ζω. Που πρέπει να προβληματιστώ για το τι θα γίνει αύριο σε αυτή τη χώρα μας, ενώ πραγματικά δε με νοιάζει καθόλου, επειδή δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να το αλλάξω. Το ότι θα έφτανα στα 23 μου να μιλάω σοβαρά για πολιτικά, όχι επειδή τη βρίσκω ή επειδή ασχολούμαι, αλλά επειδή δεν έχω άλλη επιλογή· αυτό είναι από τα χειρότερά μου, επειδή ακόμα δεν ξέρω καν τι θα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω. Γι' αυτό δεν πρόκειται να μιλήσω γι' αυτά (σας την έφερα μεγαλοπρεπώς).
Σε αυτήν την ηλικία, δεν ξέρω αν είμαι ανώριμος ή όχι (κατά πάσα πιθανότητα ναι steve, αλλά δε με νοιάζει), πίστευα και δυστυχώς πιστεύω ακόμα ότι έχω πιο ενδιαφέροντα πράγματα να κάνω. Βλέπω ότι όλοι σιγά σιγά αλλάζουμε ενώ προσπαθούμε να μείνουμε ίδιοι, όλοι συμβιβαζόμαστε ενώ προσπαθούμε να επαναστατήσουμε και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι "τι σκατά"(και το έθεσα και ευγενικά).
Επανέρχομαι άρα στο αρχικό μου θέμα το οποίο είναι οι ασυναρτησίες, οι οποίες όπως είπα δε θα μας σώσουν. Και λέω ότι ενώ συναναστρέφομαι με αυτούς που δε με ενδιαφέρουν έχω την τύχη να κάνω παρέα με ακριβώς αυτούς που θέλω. Κανέναν παραπάνω κανέναν λιγότερο. Συνεπώς είμαι αρκετά ώριμος ώστε να ξέρω τι θέλω και τι ζητάω από τον καθένα. Αν και δε θέλω να μιλάω ή να σκέφτομαι πολιτικά (ή αθλητικά ή κοινωνικά ή οτιδήποτε ή γενικότερα) το κάνω όταν έχω απέναντί μου ανθρώπους που σέβομαι και νομίζω ότι μπορεί να με σέβονται και εκείνοι. Πάντα όμως μου δημιουργείται η ίδια εντύπωση: Δεν νομίζω ότι πρόκειται να αλλάξουμε τίποτα, α) επειδή τη δεδομένη χρονική στιγμή δε μπορούμε και β) επειδή και να είχαμε τη δυνατότητα θα κάναμε τις ίδιες μαλακίες που έκαναν οι πρόγονοί μας (ξεκινάμε με μια κάποια ιδεολογία και στο τέλος εξυπηρετούμε το συμφέρον μας, μα πώς γίνεται να ταιριάζει παντού?). Δυστυχώς... Δυστυχώς πάλι καταλήγουμε στον γαμημένο φαύλο κύκλο απ' τον οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε... (Ή μήπως μπορούμε?(Για δυνατούς λύτες))

PS. Ο mathepeze και η ισορροπία είναι εξίσου αλλήλενδετοι με τον karl και την τέλεια έτσι του(happy for you guys)Μια ασυναρτησία για grande finale