“Pink No More”
Πάντοτε είχα ένα θεματάκι με το ροζ χρώμα… Δεν μου άρεσε ιδιαίτερα. Παρόλο που όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι έπαιζα ώρες ατελείωτες με τις Μπάρμπι μου (Μπάρμπι = ροζ, ροζ, ροζ, δώσε μου κι άλλο ροζ!!) κάποια στιγμή έπαθα την απόλυτη μεταστροφή και άρχισα να το μισώ θανάσιμα ως χρώμα (και ως «ιδέα» γενικότερα). Και μάλλον δεν είμαι η μόνη…
Μία βρετανίδα δημοσιογράφος, απογοητευμένη από την πλύση εγκεφάλου που κάνει το μάρκετινγκ στις γυναίκες, ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια μια καμπάνια με σύνθημα «Το ροζ είναι βρώμικο». Η εκστρατεία “Pinkstinks” φιλοδοξεί να αποδείξει ότι όλη αυτή η παραφιλολογία γύρω από τον «κόσμο του ροζ» λειτουργεί περιοριστικά για την γυναίκα, εμποδίζοντάς την να αναπτυχθεί κοινωνικά αναλαμβάνοντας σύγχρονους ρόλους. Είναι γεγονός πως τα media προβάλλουν συνέχεια πρότυπα όπως η Paris Hilton, η αγγλίδα celebrity «Τζόρνταν» και φυσικά, μην ξεχνάμε το δικό μας κορίτσι…τη Τζούλια (και κάπου εδώ μπορώ να ξεράσω). Όταν όμως κάποιες γυναίκες, είτε είναι επιστήμονες, είτε δημοσιογράφοι, είτε δεν ξέρω και εγώ τι, πετυχαίνουν σημαντικά πράγματα για την κοινωνία (π.χ θεραπεία του καρκίνου κτλ.) οι προσπάθειές τους γίνονται απλά μια σκιά και θάβονται από τη λάμψη του ροζ. Ναι… Πάλι αυτό το χρώμα μπροστά μου. Υποστηρίζεται, λοιπόν, πως αυτό το προβληματικό (για εμένα πάντα) χρώμα παρέχει μια πολύ στενή αντίληψη για την κοριτσίστικη ηλικία: δεν επιτρέπει στα κορίτσια να ονειρευτούν τη ζωή τους ποικιλοτρόπως. Τους ενσταλάζει την αντίληψη ότι πρέπει συνέχεια να προσπαθούν για να δείχνουν όμορφες, να είναι παθητικές και να ποθούν έναν πλούσιο άντρα, κατά τα πρότυπα πολλών celcebrities… Και μετά ξύπνησαν.
Τα πρότυπα αυτών των γυναικών προωθούνται τελευταία κατά πολύ και στην χώρα μας. Βλέπουμε στα εξώφυλλα των περιοδικών τις «διάσημες» μαμάδες με τη ροζ φορμίτσα, το παιδί στο ένα χέρι, τον καφέ απ’ τα Starbucks στο άλλο και φυσικά εκείνο το χαμόγελο που είναι λες και το έχεις στερεώσει με σελοτέιπ. Η τεχνητή κουλτούρα του ροζ, ταυτισμένη με την ιδέα και την πρακτική της θηλυκότητας, είναι μια αντίληψη που έχει δημιουργήσει το μάρκετινγκ, όπως προείπα. Αυτό έχει ως νούμερο ένα στόχο τα παιδιά. Ο λόγος που η παιδική ηλικία είναι τόσο σημαντική για την επιτυχία (ή και την αποτυχία) αυτής της ροζ καταναλωτικής ηλιθιότητας συνοψίζεται ως εξής: Στο μυαλό ενός μικρού παιδιού (έστω 3 ετών) συμβαίνουν δύο πράγματα. Το ένα είναι ότι σ’ αυτήν την ηλικία τα παιδιά αντιλαμβάνονται τη διαφορά μεταξύ των φύλων, και το δεύτερο είναι ότι έχουν το ένστικτο και την ανάγκη ν’ ανήκουν σε μια ομάδα. Αυτά τα δύο έχουν μακροπρόθεσμες συνέπειες στη γυναικεία ταυτότητα… Η φιλοσοφία του είναι απλή και εκφράζεται άμεσα και έμμεσα στις πιο πολλές διαφημίσεις για κορίτσια: Αν θες να ανήκεις σε μια ομάδα, αυτή των κοριτσιών, πρέπει να αγοράσεις αυτήν τη ροζ κούκλα και να φορέσεις αυτό το ροζ φορεματάκι. Τόσο απλά.
Τόσο απλά, και τόσο καταστροφικά για ένα μικρό κορίτσι. Μεγαλώνουμε, λοιπόν, έχοντας στο νου μας την εξωτερική εμφάνιση, το στυλ, το ψώνιο του να είμαστε οι καλύτερες, το να βρούμε τον πιο ωραίο και πλούσιο άντρα… Και όλα αυτά γιατί? Εγώ θα έλεγα για την απόλυτη ματαιότητα. Για μια ακόμη δυστυχισμένη γυναίκα… Για μια ακόμη λάθος επιλογή… Και γι’ αυτό φταίει… Το ροζ!!! Αστείο… αλλά όχι απίθανο!
My pink (Nooooooot!!!!) kisses
xxx
~Ele~
14/7/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου