Μη ξεχάσω να ζήσω…….

by xrisa-fi

Στιγμές! Στιγμές σα κλωστές τυλιγμένες σε αδράχτι που υφαίνουν τη ζωή των πρέπει και των όχι μας. Στιγμές που ισορρόπησες πάνω τους με κομμένη ανάσα, ξεπερνώντας όρια και φόβους. Στιγμές που έζησες και η θύμηση τους φουσκώνει τη καρδία σου σαν κόκκινο μπαλόνι, με έναν αέρα που σε πάει πολύ μακριά. Αυτή είναι η ζωή μας..

ίσως κλισέ, ίσως πολυφορεμένο αλλά πάντα το ίδιο.. μικρές, λεπτές  στιγμές στο δρόμο προς τον παράδεισο, στο δρόμο, που τα πρέπει λιγοστεύουν και τα θέλω περισσεύουν. Οι στιγμές που δε πρέπει να ξεχάσουμε να ζήσουμε είναι εκείνες που εμείς διαλέγουμε για μας ή που ακόμα και αν δε τις διαλέγουμε μπορούμε να είμαστε αντάξιοι τους και να τις ζήσουμε με πάθος.

Έτσι λοιπόν, όταν τα χρόνια περάσουν και η βαθιά πολυθρόνα γεμάτη μαξιλάρια είναι η καλύτερη σου φίλη, πρέπει να ‘χεις  μια πολύ καλή ιστορία να πείς.. όχι στα εγγόνια σου που θα μπορείς να τα ξεγελάσεις με σοκολάτες αλλά σε εσένα που δε μπορείς να ξεγελάσεις με τίποτα. Μια ιστορία, φτιαγμένη από σένα για σένα που σου το χρωστάς! Μόλις λοιπόν μυρίσεις τη μέντα απ’ το μεγάλο φλιτζάνι τσαγιού που αχνίζει, το ημερολόγιο της ζωής σου θα σε γυρίσει πίσω, όταν ακόμα φορούσες στη πλάτη σου μια τσάντα σχολείου και σκαστή από εκείνο το πρώτο πρωινό δίωρο των αρχαίων, τρύπωσες με τη κολλητή σου κάτω απ’ το υπόστεγο και έμεινες να κοιτάς τη βροχή με το ίδιο τσάι που πάντα μύριζε μέντα. Η κολλητή σου! Εσύ, εκείνη και ο χρόνος που σας συναντά σε κάποια αίθουσα cinema με popcorn και maltesers να παρακολουθείτε κινούμενα σχεδία, γελώντας ενοχικά γιατί  έφτασες τέταρτο έτος και ακόμα γελάς με το σκύλο που μπορεί και μιλάει. Εσύ, εκείνη και το χειμωνιάτικο κατάστρωμα ενός πλοίου που σε γυρνά σε μια πόλη που δε θες και σε παίρνει από ένα νησί που λατρεύεις. Και ενώ εσύ μελαγχολείς με τα Ξύλινα Σπαθιά που ποτέ δε σε απογοήτευσαν, εκείνη σου ορκίζεται ότι σ’ εκείνο το νησί η φιλία σας για πάντα ζεί και κλέβει μια τεράστια γουλιά τσαγιού μέντας.

Και ενώ εσύ βρίσκεσαι σ’ εκείνη τη πολυθρόνα συνειδητοποιείς ότι στα 74 σου ο άντρας στην απέναντι πολυθρόνα μοιάζει τόσο με εκείνον στα 24. Εκείνον που όταν άνοιξες τη πόρτα τον είδες να εξουσιάζει μπύρες και πίτσες σαν σωστός ηγέτης με ένα λαό σε πλήρη παροξυσμό και μια τηλεόραση να μεταδίδει αγώνα ποδοσφαίρου με ένταση συναυλίας. Και το goal μπαίνει και λαός αποθεώνει τον ηγέτη. Αυτοί είναι άντρες της ζωής μας.. παιδιά που όσο και αν τους θυμώνουμε, τους θέλουμε πάντα στην πολυθρόνα μας. Τι σημασία έχει η ηλικία, αφού στην ουσία ο γεράκος απέναντι ακόμα λέει ψοφίμια τους παίχτες και πουλημένο το διαιτητή. Ακόμα αναπολεί εκείνη τη vespa  που πάνω της σου κλέψε το πρώτο φιλί μαζί με τα πρώτα πρωτοβρόχια..

Και το φθινόπωρο μπαίνει, αλλά τα καλοκαίρια σημαδεύουν τις αναμνήσεις μας και εκείνη τη κοπέλα που τόσο σου μοιάζει . Ξυπόλυτη και ηλιοκαμένη, με τα μαλλιά και το μαντήλι της να ανεμίζει, κοιτάζει εκείνον που πριν ένα μήνα έριχνε μπύρα στο καναπέ της, να μοιάζει πιο όμορφος από ποτέ δίπλα στον ήλιο που δύει. Είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή, που εκείνη η κοπέλα έτρεξε και τύλιξε τα πόδια της γύρω απ’ τη μέση του και εκείνος τη γύρισε δεκάδες κύκλους πριν τη ρίξει στην άμμο, τη κοιτάξει βαθιά στα μάτια λέγοντας της το πρώτο σ’ αγαπώ. Το πρώτο σ’ αγαπώ, που εύχεσαι κάθε φορά να ‘ναι πρώτη φορά και σου κόβει την ανάσα. Και καθώς τα χρόνια πέρασαν, δε μπορείς να θυμηθείς αν ήταν αυτό, ή κάποιο άλλο καλοκαίρι, που εκείνο το βράδυ κολύμπησες στο « δρομάκι του έρωτα» που σχηματίζει το φεγγάρι τη νύχτα πάνω στη θάλασσα, κράτησες την ανάσα σου και βυθίστηκες αργά με τα χέρια ψηλά νιώθοντας ότι κάπως έτσι είναι η ευτυχία της ελευθερίας.

Η ευτυχία της στιγμής όταν πέρασες στο πανεπιστήμιο, χτύπησες τη πόρτα του σπιτιού με δύναμη πίσω σου και έτρεξες στην αγκαλιά εκείνου που κανένας δε παίρνει τη θέση του και έκλαψες όπως μόνο ένας ευτυχισμένος άνθρωπος μπορεί να κλάψει. Η απόγνωση της στιγμής όταν εκείνος έφυγε να υπηρετήσει τη μόνη μαμά που δεν υπηρετεί εμάς και σου έστειλε μήνυμα ότι προσεύχεται να ήσουν εκεί. Η λάμψη της στιγμής όταν το χριστουγεννιάτικο δέντρο ανάβει και εσύ τσιρίζεις για τα  Χριστούγεννα που πάντα έρχονται για τις στιγμές που πάντα έρχονται. Η καταραμένη εκείνη στιγμή που σου θυμίζει τόσο εκείνη που έφυγε και πίνεις μια μπύρα στην υγεία της. Η μαγική στιγμή που ζήτησες συγγνώμη, έβαλες το κεφάλι σου ανάμεσα στα πόδια σου και άφησες τα ζόρια σου να χυθούν  ή ακόμα πιο μαγική στιγμή να ακούσεις εκείνη τη φωνή που σου λέει ότι όλα πέρασαν πια. Όλες εκείνες οι στιγμές, που άνοιξες τα μάτια σου και ήταν εκεί, να σου θυμίσει ότι τα φιλιά είναι ακόμα πιο  τέλεια όταν δίνονται σε δροσερά σεντόνια, όταν αχνίζει τσάι μέντα δίπλα..

Αυτή είναι η ζωή μας φίλε και δεν είναι πρόβα αλλά η μόνη παράσταση. Μια και μοναδική! Μια πολυθρόνα, που μια φορά θα κάτσεις γι’ αυτό φρόντισε να έχεις κάτι καλό να της πεις. Και αν εγώ μοιράστηκα στιγμές δικές μου, γεμάτες τσάι που μυρίζει μέντα και χείλη με γεύση αλμύρας, γράψτε και εσείς από κάτω, όλες εκείνες τις στιγμές που θα σας πάνε στο παράδεισο..

Με αγάπη Χρυσά-φι