Άσπρο και μαύρο δεν κάνει γκρι..

 By Xrisa-fi      

                                     

Η θεωρία του χάους, η θεωρία της σχετικότητας, η θεωρία του Maslow, οι θεωρίες της Ράνιας και όλες αυτές οι θεωρίες που γεννήθηκαν και πέθαναν στα γεμάτα αναστάτωση κοριτσίστικα τραπέζια,  στα «καταφύγια» αγοριών υπό τον ήχο κάποιου σκληρού τραγουδιού που τα βοηθά να σκέφτονται. Θεωρίες που ανατρέπονται μέσα σε μια γουλιά καφέ,  σ’ ένα κατάστρωμα  πλοίου ένα βράδυ που θυμίζει τόσο χειμώνα, στο πίσω κάθισμα ενός ταξί.

Όταν το σύμπαν αποφάσισε να μπερδέψει τους ανθρώπους, ταχυδρόμησε στα σύννεφα ότι τα ετερώνυμα έλκονται και αυτά με τη σειρά τους το σχημάτισαν αχνά και όμως τόσο έντονα στον ουρανό. Το άφησαν εκεί ψηλά μέχρι να διαδοθεί, μέχρι όλοι να γνωρίζουν  ότι ο Ρουβάς στο Mp3 του ακούει  σκληρό ροκ και γουστάρει.

Η συνομωσία της στιγμής λοιπόν. Εκείνη η διαβολική σύμπτωση που φέρνει δυο ανθρώπους με διαφορετική εφηβεία, διαφορετική ζωή και το πιο πιθανόν διαφορετικό μέλλον να κοιτούν μια θάλασσα που φουσκώνει  και μαζί μ’ αυτή να φουσκώνει και το στήθος τους, από ένα συναίσθημα που δε ξέρεις να ερμηνεύσεις και το μόνο που θες είναι να πνιγεί στο βυθό του μαύρου νερού που κοιτάς. Είναι εκείνη η στιγμή που ο φάρος αναβοσβήνει για να μπορείς να δεις και εσύ ότι στην άλλη άκρη του καταστρώματος  στέκεται κάποιος το ίδιο μπερδεμένος με σένα, μόνο που ακόμα και εκείνη τη στιγμή το ίδιο είναι τόσο διαφορετικό.

Τα ετερώνυμα έλκονται όταν το αγόρι της πλατειάς μπορεί και γελάει με τις γκάφες του κοριτσιού που φορά ροζ παντελόνι  και όταν το κορίτσι αυτό αρχίζει και ακούει πανκ ροκ για δύσκολες ώρες (πάντα με το ίδιο ροζ παντελόνι). Έλκονται όταν μπορείς να δεις με τα μάτια σου τη ματιά του όταν σ’ αφήνει να ακούσεις την καρδία του μετρώντας έναν έναν τους χτύπους της. Τα ετερώνυμα έλκονται τη στιγμή ακριβώς που μπορείς να κοιτάξεις τον άλλον, να αγκαλιάσεις το μαξιλάρι, να γυρίσεις απ’ την άλλη και να σου κρατά σφιχτά το χέρι. Οι άνθρωποι έλκονται όταν μπορούν να γελάσουν με τις διαφορές τους, να γοητευτούν χωρίς να τρομάξουν απ’ το διαφορετικό.

Ένα αγόρι και ένα κορίτσι λοιπόν κοιτούν τις αστραπές και ένα φεγγάρι που φανερώνεται όταν είναι η ώρα να πουν αντίο. Όταν το καλοκαίρι του ενός είναι ο χειμώνας του άλλου όταν η θάλασσα πνίγει και το βουνό είναι πολύ ψιλό τότε τα μάτια βουρκώνουν και αναβοσβήνουν μαζί με το φάρο που δείχνει το λιμάνι στο πλοίο που έρχεται και χαιρετά το πλοίο που φεύγει.  Είναι η στιγμή που αναρωτιέσαι τι αξίζει τελικά και ενώ θες να φύγεις  θες να μείνεις. Είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι η ευτυχία πολλές φορές κοστίζει πιο πολύ απ’ όσο αξίζει  και έτσι απλά δεν έχεις τίποτα να πεις τίποτα να φανταστείς.

Όταν το κορίτσι μπει στο ταξί και το αγόρι προλάβει να τη φιλήσει στο μάγουλο καταλαβαίνει ότι όλα είναι κύκλος και εύχεται να ήταν τετράγωνο. Θυμώνει που η θεωρία που διάβασε στα σύννεφα  τη ξεγέλασε και γυρνά πίσω να δει εκείνον που χάνεται. Και το ερώτημα είναι πάντα το ίδιο ..τι άξιζε τελικά, τι κρατάμε και τι ρίχνουμε στο βυθό της θάλασσας?

Κρατάμε τη θεωρία που σε πείσμα όλων θα μπορέσουμε μια μέρα να αποδείξουμε ότι ισχύει. Κρατάμε το τελευταίο αλμυρό απ’ το δάκρυ φιλί και το φεγγάρι που βγήκε για να δείξει το δρόμο του αποχαιρετισμού. Κρατάμε το αγόρι που τρυπώνει στα μαλλιά της κοπέλας όταν αυτά χορεύουν στον άνεμο και τη σφιχτή αγκαλιά που ελπίζει σε αντάμωση. Τα ετερώνυμα έλκονται όταν οι άνθρωποι μπορούν να δουν βαθιά στη ψυχή όταν μπορούν να ενώσουν το βορά με το νότο . Τα ετερώνυμα έλκονται όταν σου λείπουν όλα όσα σε εκνεύριζαν και τώρα δεν έχεις, όταν λες αντίο με χαμηλωμένο βλέμμα γιατί τότε..δε μετράει …

Με αγάπη Χrisa-fi