Έλληνα μην ξεχνάς.,υπήρξες και συ μετανάστης

                                         

By Xrisa-fi

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου του 2011. Βρίσκομαι στη Σόλωνος μπροστά απ’ το παλιό κτήριο της Νομικής. Κόσμος πάει και έρχεται, στέκεται και μουρμουρίζει.  « Δε μας φτάνουν τα δικά μας, έχουμε και όλους τους αλήτες», « Να μπουν τα ματ», « Να τους δώσουμε αυτά που ζητάνε, άνθρωποι είναι και αυτοί».

Ο χρόνος παγώνει για μια στιγμή και εγώ σ’ ένα παγκάκι απέναντι αναρωτιέμαι πως φτάσαμε ως εδώ, πως έφτασαν ως εδώ.

Για μια στιγμή φαντάζομαι ότι είμαι εκεί, σ’ ένα πλοίο που λέγεται « Λατώ» και όχι «Πλοίο της αγάπης»,  με στοιβαγμένη τη ψυχή και τα όνειρα μου στη μοναδική τσάντα που χωρά τα υπάρχοντα μου. Βγαίνω σ’ ένα λιμάνι που το λένε Πειραιά κρατώντας ένα πανό που γράφει « Έλληνες αδέλφια μας, ζητάμε υποστήριξη» και προσπαθώ να γεννήσω ελπίδες ότι όλα θα πάνε καλά. Έπειτα λεωφορεία που με στριμώχνουν πιο πολύ απ’ το πλοίο και μετά ένα κτήριο που εκέι ωραίο είναι, αλλά γιατί είμαι εδώ?

Χαμένη στις σκέψεις μου και απομονωμένη από τις φιλολογικές κουβέντες των φίλων μου, με επαναφέρει η αγανάκτηση κάποιου μπλε φοιτητή που γεμάτος απόγνωση φωνάζει στο αυτί μου « Να τους πάρετε σπίτια σας αφού είστε τόσο φιλάνθρωποι . Το άσυλο είναι ακαδημαϊκό. Είναι ακαδημαϊκοί οι μετανάστες?» . Το άσυλο ισχύει για τους «μπράβους»  που μπήκαν στο καβγά της ΑΣΟΕ το 2009 μεταξύ ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, με όρους μπουζουκιών, και δεν ισχύει για τον αγώνα των μεταναστών? Αναρωτιέμαι εγώ με το μικρό μου μυαλό. Ξεφυλλίζω την εφημερίδα μου και διαβάζω με προσοχή την απόφαση του ΔΣ Φοιτητικού Συλλόγου Νομικής- 24 Ιανουαρίου. Ούτε λίγο ούτε πολύ, απόλυτη στήριξη και στέγαση των μεταναστών, ανοιχτές σχολές, κάτω τα χέρια απ’ το άσυλο. Υπογράφουν ΔΑΠ ΠΑΣΠ ΑΡΕΝ.  Η ΔΑΠ έρχεται μέσα σε 3 μέρες να αναιρέσει ότι έλεγε τις προηγούμενες, μιλώντας για «αποφάσεις-φαντάσματα», που πάρθηκαν σε παράνομες συνελεύσεις. Ποιος υπογράφει ρε παιδιά και τι δε καταλαβαίνω η χαζή?

Θέλοντας να προλάβω τις φωνές διαμαρτυρίας περί ασύλου, θέλω να πω ότι το πανεπιστήμιο ως θεσμός, πέραν του εκπαιδευτικού του χαρακτήρα, είχε ανέκαθεν ρόλο πολιτικό και κοινωνικό, καθώς λειτουργούσε ως δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ επιστήμης και κοινωνίας. Ας μη το ξεχνάμε αυτό. Μέρος της κοινωνίας μας είναι και οι μετανάστες.

Σηκώνομαι να φύγω. Το κλίμα μυρίζει πόνο, εξαθλίωση και μια κατάληξη που σύντομα θα δούμε στους δέκτες μας. Προχωράω προς το Πανεπιστήμιο να πάρω το μετρό. Ένας «ξένος» μου απλώνει το χέρι  δίνοντας μου ένα φυλλάδιο. Κοιτώ ψηλά, πάνω απ το κεφάλι του και βλέπω ένα τεράστιο πανό. ΑΠΕΡΓΕΙΑ ΠΕΙΝΑΣ.  Προσπαθώ να ελαφρύνω το κλίμα και τον ρωτώ με το γνωστό χαζό χιούμορ μου, να μου πει ειλικρινά « ούτε μια σοκολατίτσα?» Εκείνος χαμογελά και μου λέει: « Μόνο νερό, τσάι, λεμόνι και ζάχαρη». Αυτός ο άνθρωπος έχει σπουδάσει φιλοσοφική στη χώρα του, γνωρίζει από νόμους  και με ρωτά με μάτια γεμάτα απορία: « Το ΠΑΣΟΚ δίνει δικαίωμα ψήφου στα παιδιά που γεννιούνται στην Ελλάδα από γονείς μετανάστες. Αυτά τα παιδιά τι θα ψηφίσουν? Την αριστερά που λένε ότι μας εκμεταλλεύεται και « εξαιτίας» της δεχόμαστε επίθεση ή το ΠΑΣΟΚ που θεωρητικά μας δίνει αυτό το δικαίωμα?» Τον κοιτώ με τα χέρια στις τσέπες. Αρχίζει να βάζει κρύο. Όπου και αν βρίσκεται η αλήθεια αυτός ο άνθρωπος θα κοιμηθεί ακριβώς εκεί που τώρα μου μιλά, δίπλα στο σκύλο που θα επιστρέψει απ’ την πρωινή του βόλτα. Σε ποιον αξίζει αυτός ο ύπνος?

Έλληνες και μετανάστες. Ελεύθεροι πολιορκημένοι. Στημένα παιχνίδια πολιτικών με αποτέλεσμα που κρίνεται στα αποδυτήρια. Τριακόσιοι μετανάστες. Τριακόσιοι άνθρωποι. Τριακόσιες ψυχές «θαμμένες» στο κέντρο της Αθήνας, με μια σταγόνα νερού να στάζει συνεχώς ανάμεσα στα μάτια τους. Τι διαφέρει άλλωστε όλο αυτό από ένα κινέζικο βασανιστήριο. Χάνομαι ξανά εκεί που ήμουν το πρωί. Μια απ’ τους τριακόσιους. Κλεισμένη σ’ ένα κτήριο με αστυνομικούς απ’ έξω και « αριστερούς» από μέσα να με τραβολογούν σαν κλοτσοσκούφι και εγώ να  πρέπει να πάω μ’ αυτόν που θα πονέσω λιγότερο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πονέσω..

Κάνεις κύριε μου δε ξεκινά απ’ το σπίτι του για να πάρει το δικό σου. Κάνεις δε το θέλει. Δικό του θέλει να βρει, ένα μέρος να ανοίξει αυτή τη ριμάδα τη τσάντα του και ας  κρύβει μόνο μια φανέλα. Ας σταματήσουμε να φωνάζουμε για τον ελληνισμό μας  που κινδυνεύει και μείς πρέπει να τον σώσουμε. Κάνεις απ’ όλους αυτούς δε δηλώνει Έλληνας. Εργατικοί μετανάστες δηλώνουν. Μάλλον κατάλαβαν ότι το να είσαι Έλληνας σ’ αυτήν τη χώρα μόνο προβλήματα σου  γεννά.

Γυρίζω σπίτι. Η τελευταία σελίδα της εφημερίδας γράφει : « Όσο πιο παράλογη γίνεται η εξουσία, τόσο πιο πανικόβλητη γίνεται η κοινωνία.» 

Καληνύχτα