Ο επαναστάτης, η παράνοια, οι άμαχοι

Στην αρχή ξεκίνησε σαν μια απλή διαμαρτυρία μαζεύτηκαν στο δρόμο με σκοπό να εναντιωθούν στη κυβερνητική πολιτική, στα ακριβά προϊόντα, στους χαμηλούς μισθούς ,στην ανεργεία , στη φτώχεια και στη μιζέρια τους. Έχοντας σαν τρανό παράδειγμα τους γείτονες τους στην Αλγερία και Αίγυπτο που ξεσηκώθηκαν ενάντια στις μακροχρόνιες κυβερνήσεις, που ήταν είτε εγκάθετες από τους Αμερικάνους- Μπούς-Κλίντον- Γάλλους- Γερμανούς-ΝΑΤΟ- ΟΗΕ( ή ότι άλλο νομίζετε) είτε είχαν δημιουργηθεί από επαναστάτες που νοιάζονταν για την πατρίδα τους και το λαό τους όπως ο Καντάφι στη Λιβύη. 

Ο Καντάφι ήταν ηγέτης που δεν θα αποτελούσε τσιράκι των Αμερικανών και θα εναντιωνώταν κατά των ισχυρών. Φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου,του Γιασέρ Αραφάτ, του Νάσερ και υπέρ του Κινήματος των Αδεσμεύτων που είχε ξεκινήσει από τον Τίτο και μιλούσε για μοντέλα αυτοδιαχείρισης και έδειχνε τον «τρίτο δρόμο» προς το σοσιαλισμό. Ένας άνθρωπος κατά των ιμπερεαλιστών και που πρόσφατα επιβεβαιώθηκε ότι ήταν ο υπεύθυνος για την βομβιστική επίθεση στο αεροσκάφος της Pan Am όπου στοίχισε τη ζωή σε 270 ανθρώπους, στην πλειοψηφία τους Αμερικανοί, στις 21 Δεκεμβρίου του 1988 στο Λόκερμπι της Σκωτίας.

Αυτός ο ηγέτης για πολλούς, οδηγήθηκε στην παράνοια και άρχισε να συμπεριφέρεται σα δικτάκτορας μόλις διαπίστωσε ότι κλονίζεται η εμπιστοσύνη και ο θρόνος του. Έτσι δεν δύστασε να ομολογήσει δημοσίως ότι όποιος αντιδρά στην πολιτική του και στο προσωπό του θα πεθάνει. Αυτά που υποστήριζε κάποτε τα ξέχασε εν μια νυχτή και άρχισε να συμπεριφέρεται σαν αλλαζόνας και φασίστας για να μην χάσει το θώκο της εξουσίας. Πόσο γλυκό είναι να έχεις δύναμη, εξουσία και χρήμα και  να διακινδυνεύεις να τα χάσεις όλα αυτά από τα καπρίτσια του λαού.

Ο Καντάφι δεν κατάφερε να συκγρατήσει την δυσφορία, την διαμαρτυρία και τελικά την εξέργηση του λαού του με αποτέλεσμα πλέον λόγο να έχει η διεθνής κοινότητα- ΟΗΕ-ΝΑΤΟ (και όλα αυτά τα καλά παιδιά) για να περιορίσουν το τρελλό που βάλθηκε να εξοντώνει τους ομοεθνείς του. Τα αμερικάνικα-γαλλικά-βρετανικά βομβαρδιστικά έχουν ήδη ξεκινήσει τις επιθέσεις ενάντια στο στρατό του Καντάφι και στη Λιβύη. Η Λιβύη βάφετε κόκκινη από το αίμα απλών και αθώων πολιτών. Ο αριθμός των νεκρών θα έχει αύξοντα αριθμό δυστυχώς και πολλοί θα χάσουν τη ζωή τους επείδη η βόμβα έπεσε σε κτήριο που κοιμώταν άμαχος πληθυσμός και όχι ο Καντάφι. Αλλά πόλεμος είναι τι περιμένετε; Στη Σερβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ το ίδιο δεν έγινε;

Από την άλλη ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβες είχε προτείνει να σταλεί μια διεθνή ειρηνευτική αποστολή στη Λιβύη στην οποία θα συμμετέχουν πολλές φίλες χώρες που θα αναλάβουν ρόλο διαμεσολαβητή ανάμεσα στο Λίβυο ηγέτη και τους εξεγερθέντες και καταδίκασε κάθε στρατιωτική επέμβαση, η οποία θα ήταν «καταστροφή». Αλλά ποίος τον ακούει αυτόν, όταν αποτελεί καταστροφή στα αμερικάνικα σχέδια. 

Η λογική σκέψη και η αγάπη για ειρήνη για άλλη μια φορά φάνηκαν πολύ αδύναμα και ανίσχυρα μπροστά στην αγάπη για εξουσία – ιμπερεαλισμό και χρήμα. Η έκβαση του πολέμου και η ζωή των Λιβύων έχει προαποφασιστεί από την δημοκρατία των ισχυρών.