By Xrusa-fi
«Τι είναι αυτό?»
«Μια αφίσα»
«Τι χρώμα έχει?»
«Λευκό και μαύρο»
«Τι σου δηλώνει?»
«Το αντιεξουσιαστικό κίνημα της σχολής»
«Λάθος, λάθος και λάθος»
Αυτή είναι η πρώτη μου κουβέντα με τη συνάδελφο-καθηγήτρια μου, τη πρώτη μέρα στο πανεπιστήμιο πέφτοντας και στα τρία λάθη που κάνει κάθε νέος ενήλικας που αφήνει το σχολείο και τις αποβολές και μπαίνει στο αμφιθέατρο φυσώντας τον καπνό απ' το νόμιμο πια τσιγάρο, αποκαλώντας το συνομιλητή του συνάδελφο, νιώθοντας ότι το ποτάμι που έπλεε τον οδήγησε πια στον ωκεανό που όσο επικίνδυνος είναι άλλο τόσο γοητευτικός φαντάζει.
Τρία λάθη λοιπόν, που δε θα ξεχάσω ποτέ μιας και εκείνη τη μέρα έμαθα ότι οι άνθρωποι δημιουργούμε αλήθειες-βουνά για να μπορούμε να χτίζουμε τις ιδέες μας σε στερεή βάση και αλήθειες-ποτάμια για να μπορούμε να ξεδιψάμε και να ταξιδεύουμε πάνω σ' αυτά ψάχνοντας νέους ορίζοντες, νέα βουνά.Έτσι λοιπόν από πολύ νωρίς έμαθα ότι η αφίσα μπορεί να ήταν κορδόνι αν κάποιος ήθελε να την ονομάσει έτσι εξαρχής, ότι το λευκό και το μαύρο αν θέλω μπορώ να το λέω ροζ και ας μη με καταλαβαίνει κανείς, επιστημονικά όμως θα είμαι κατοχυρωμένη, ότι αν είσαι πολύ αριστερός ίσως τελικά είσαι πολύ δεξιός και γενικά ότι όλο αυτό που τόσο επιδέξια χτίσαμε δεν είναι τίποτα άλλο από μια διευκόλυνση της καθημερινότητας που αμφισβητείται συνεχώς, κρίνεται και επικρίνεται, αλλάζει μορφή. Ομολογούμε όσα μας δίδαξαν χωρίς να παίρνουμε το ρίσκο να τα αλλάξουμε, αντιμετωπίζοντας έννοιες αιώνων που θεωρητικά και πρακτικά πλέον μπορούμε να τροποποιήσουμε
Δέχτηκα λοιπόν ότι γενική αλήθεια δεν υπάρχει, όπως ο μικρός πρίγκιπας δέχτηκε ότι το τριαντάφυλλο του είναι εφήμερο και σύντομα θα μαραθεί σε μια κοινωνία που συνεχώς αλλάζει και οι αλήθειες δε μένουν αμέτοχες σ' αυτό. Όμως όσο και αν προσπάθησα μέχρι και σήμερα, δε μπόρεσα να κατανοήσω πως μια αλήθεια γεννά εκατοντάδες κριτικές και ενώ είναι εκ διαμέτρου αντίθετες, όλες μπορούν να σταθούν και να δικαιολογηθούν.
Δε το βάζω κάτω. Google-άρω τη μαγική λέξη. Κριτική! Γελάω δυνατά μιας και βρίσκομαι δέκα φορές πιο μπερδεμένη από πριν. Κριτική για ταινίες, για θεατρικές παραστάσεις, για τα καλά εστιατόρια της πόλης, ανακατεμένοι με την κριτική στις πολιτικές των ηνωμένων εθνών, τα οικονομικά ανοίγματα της χώρας μας, τη σκληρή κριτική της αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση. Τρέχω τις σελίδες. Δεν υπάρχει τίποτα που να έβαλα στο μυαλό μου και να μην υπήρχε, τίποτα που να είπα αποκλείεται και να μη διαψεύστηκα. Έχοντας μπλέξει σε ένα μεγάλο αριθμό πληροφοριών, προσπαθώ να δω από πού ασκείται αυτή η περιβόητη κριτική, ποιος κρύβεται πίσω από αυτόν τον παροξυσμό. Είναι ακριβώς η στιγμή που ακουμπώ στην πλάτη της καρέκλας ξέροντας ότι έμπλεξα για τα καλά.
Όλοι έχουν λόγο για όλα, όλοι έχουν από μια άποψη η οποία πρέπει να γίνεται αποδεκτή από όποιον και αν εκφέρεται ο, τι και να υποστηρίζει όσο και αν μας βρίσκει αντίθετους ,αλλιώς κινδυνεύουμε να γίνουμε αυτοί που κρίνουμε. Νάτο πάλι! Η κριτική είναι η καθημερινότητα μας απ' τα πιο αστεία μέχρι τα πιο σοβαρά, απ' τη στιγμή που θα δούμε ότι δε ταιριάζει στη δική μας εφήμερη αλήθεια.
Έτσι λοιπόν, ο τύπος που παίρνει τσιγάρα με τα γεμάτα tattoo χέρια του, δέχεται το επιφυλακτικό βλέμμα μας κρίνοντας τον από τις ζωγραφιές του, αλλά με το που γίνει star της τηλεόρασης είναι η πιο τέλεια φαντασίωση μας. Ο σπασίκλας της τάξης που πάντα κορόιδευες κριτικάροντας το καρό του πουκάμισο και τα μεγάλα διπλά γυαλιά του, είναι γιατρός και χρίζει πια άλλης κριτικής, άσε που το καρό πουκάμισο είναι πάλι της μόδας .
Χωρίς γενικές αλήθειες λοιπόν και με κριτικές που γεννιούνται ανά δευτερόλεπτο και αναιρούνται με την ίδια χρονική συνέπεια πορευόμαστε σε μια κοινωνία που αν δε θέλουμε να θεωρηθούμε φασίστες πρέπει να δεχόμαστε το διαφορετικό ακόμα και αν αυτό είναι φασιστικό. Μέσα απ' την κριτική η κοινωνία προχωρά χτίζει και γκρεμίζει και όσο και αν φαίνεται ότι χειροτερεύει προχωρεί σε νέους δρόμους. Ίσως αυτό το άρθρο να μην είναι τόσο ξεκάθαρο, ίσως να μην έχει συνοχή γιατί ακριβώς οι σκέψεις μου δεν έχουν ηρεμήσει, αλλά απ' την άλλη..ποιοι είστε εσείς που θα με κρίνετε?
Με αγάπη Xrusa-fi
Με αγάπη Xrusa-fi
Όπως είπε και ο Γούντυ Άλλεν, προς επίρρωση των όσων γράφεις, "ο θεός είναι σιωπηλός. Το πρόβλημα είναι να κάνουμε τον άνθρωπο να το βουλώσει..."
ΑπάντησηΔιαγραφήXaxaxaxatheos.......kai_nai_katalaves_pios_einai.......
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα μαι και γω λοιπόν αρχάριος, περιπλανώμενος στο blog αυτό προσπαθώντας να βρω κάτι όμορφο ή αστείο που πιθανότατα έχουν γράψει οι φίλοι μου. Και όπως ο καμμένος χρυσοθήρας άσκοπα περιπλανιέται στο βουνό κοιτάζοντας καχύποπτα την κάθε πέτρα, έτσι και γω βάδιζα ανέμελος έως ότου σκόνταψα σε μια τεράστια αλογοκουράδα που είχε -πιθανότατα- αφήσει κάποιος καουμπόης και έκανα την τύχη μου. Χρύσα, όπως μαντεύω είναι το όνομα σου κατ' αρχάς γράφεις καταπληκτικά. Με ενέπνευσες λοιπόν να αφοδεύσω και γω το σχόλιο μου το οποίο δεν σου κρύβω πως θα ήθελα να κρίνεις. Αυτό που θα ήθελα να σχολιάσω είναι η αλληλεπίδραση της δημιουργίας όπως αυτή εκφράζετε απο τον καθένα σε σχέση με το άγχος και την απαισιοδοξία που του δημιουργούνται φοβούμενος μια κριτική. Η κριτική μπορεί κάλλιστα να φέρει την καταστροφή, όπως εξίσου λογικά μπορεί να φέρει την έμπνευση και την δημιουργία. Το πως ακριβώς θα λειτουργήσει θαρρώ πως εξαρτάται κυρίως από τον δημιουργό. Γιατί αν κάποιος λυγίσει ή έστω στενοχωρηθεί απο την κριτική σημαίνει πως δεν ηταν αρκετά σίγουρος ή αισιόδοξος γι αυτό που παρουσίασε. Αν όμως απο την άλλη φιλτράρει τα σχόλια και τις παρατηρήσεις, τότε ίσως μπορέσει να μάθει και να εξελιχθεί. 'Και ποιος σου είπε εσένα' θα μου πεις, 'πως θέλει να μάθει και να εξελιχθεί'? Και εγώ με την σειρά μου θα σου απαντήσω πως οτιδήποτε φτάνει στο σημείο να κριθεί, σημαίνει οτι έχει δώσει κάποιο ερέθισμα. Το ερέθισμα λοιπόν αυτό μετατρέπεται αυτόματα σε δικαίωμα για τον καθένα που θα το συλλάβει, να κάνει κριτική.. Τώρα το ποιος θα είναι αυτός και κατά πόσο θα του δώσεις αξία αυτό είναι επιλογή δική σου. Καταλήγω προτείνοντας να είμαστε λίγο πιο σίγουροι για τον εαυτό μας και ίσως λιγότερο μισαλλόδοξοι με το περιβάλλον μας. Έτσι πιθανότατα θα δημιουργούμε πιο στέρεα έργα και απόψεις καθώς θα βασίζονται περισσότερο στη δική μας οπτική και το δικό μας γούστο και λιγότερο στην δίκαιη ή οχι αντίδραση των άλλων. Έτσι το αποτέλεσμα μπορεί να μην βρει την απήχηση που χρειαζόμασταν αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτό το αίσθημα περηφάνιας και γαλήνης (κάτι μου θυμίζει..) που νιώθεις όταν δημιουργείς κάτι εντελώς δικό σου. Όπως είπε και ο φίλος μου ο Elbert Hubbard : "Για να αποφύγεις την κριτική, μην κάνεις τίποτε, μη λες τίποτε, μην είσαι τίποτε".
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλικά Λουκάς.
Να ξεκαθαρίσω επίσης (γιατί μπορεί να παρεξηγηθεί) οτι "έκανα την τύχη μου" όχι επειδή είχα αυτήν την άσχημη εμπειρία με την αλογοκουράδα, αλλά γιατί όταν έπεσα ανακάλυψα μια πέτρα που λαμπυρίζει λίγο περισσότερο από τις άλλες. Η αλογοκουράδα δηλαδή ήταν το "μέσον" για να συναντήσω τον πολύτιμο λίθο και οχι η αιτία της χαράς μου. Όπως περίπου μέσω των φιλών μου που αναπόφευκτα και ίσως οχι άδικα παίρνουν μεταφορικά τον ρόλο της αλογοκουράδας, ευελπιστώ να σε γνωρίσω και απο κοντά (Δεν έχω ως σκοπό να σου την πέσω).
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα διορθώσω γι άλλη μια φορά τον εαυτό μου : "ως μοναδικό σκοπό"
ΑπάντησηΔιαγραφήanwnhme(?) louka (!)..omologw oti o tropos pou egrpases th gnwmh sou katw ap to arthro me aifnidiase euxarista. den parekshgh8ikes se tipota, katalaba akribws ti thes na peis.. xairomai idiaitera pou s aresei o tropos pou grafw kai tha xarw akoma pio polu an dw th gnwmh sou kai se alla arthra :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή με λίγα λόγια Λουκά, έρχεσαι στο blog(=βουνό) και σκοντάφτοντας σε μία από τις αναρτήσεις μας(=αλογοκουράδες) βρήκες τα άρθρα του xrysa-fi( =πολύτιμοι λίθοι). 420, λεμόνι και αέρα πατέρα. Άντε γεια που θα μας πεις και αλογοκουράδες.
ΑπάντησηΔιαγραφήHAHAHAHAHAHAHAHA mh deis an8rwpo na me penepsei esu, amesws na tou kopseis ta ftera paliozhliariko
ΑπάντησηΔιαγραφήamesws na 8ixteis esi min xaseis.. afou milame gia alogokourades edw ti mperdeuesai? kai merika lemonia.. (o loukas den sugxwrei, 8a sou thn pesei 100000000000%, alla 8a sou zhthsei tlxstn na vgeite mia fotografia, eidika ama kratas mia fotografia me kokteil)
ΑπάντησηΔιαγραφή