Everyone should be a critic!

by xray

Οι Ιππείς της Πύλου: Μια κωμωδία για κλάματα.

Ο Νίκος Καλογερόπουλος σκηνοθέτησε (λέμε τώρα) κάτι που έμοιαζε με απόπειρα να κάνει κανείς μια ταινία. Γιατί; Γιατί όχι, αφού όπως φαίνεται βρήκε χρηματοδότη;

Η κατάντια του ανέκδοτου που λέγεται ελληνικός κινηματογράφος παίρνει μια νέα τροπή με αυτό το πράγμα που βγήκε στις αίθουσες πριν λίγο καιρό. Μια ασυναρτησία που αποτελείται από πολλές μικρότερες ασυνάρτητες, ατάκτως ερριμένες σκηνές, που γυρίστηκαν καταφανώς χωρίς σενάριο, χωρίς storyboard, χωρίς στοιχειώδη αίσθηση καδραρίσματος, προοπτικής πλάνων, χρήσης φακών, οπότε πως να μιλήσει κανείς μετά για «λεπτομέρειες» όπως διδασκαλία των ηθοποιών, που, για να είμαστε και δίκαιοι όμως, κανείς δεν θα μπορούσε να διδάξει κανέναν ηθοποιό αυτές τις ανοησίες που μαζεύτηκαν τσάτρα – πάτρα και συρράφτηκαν για να αποτελέσουν το «σενάριο» της «ταινίας».

Η ταινία δεν αξίζει ούτε καν κακή κριτική, αφού για να κριτικάρεις κάτι, θα πρέπει να υπάρχει, ενώ στην περίπτωσή μας δεν υπάρχει κάποια ταινία, παρά μόνο μια ετερόκλητη παρέα που μαζεύτηκε για να κάνει πλάκα και παράλληλα τραβούσαν σε φιλμ τις μέρες που πέρασαν στην Πύλο. Ο Καλογερόπουλος δεν είχε καν την εξυπνάδα να φιλμάρει τα πανέμορφα τοπία που του προσφέρθηκαν απλόχερα δωρεάν, ούτε καν το καταπληκτικό Πολύπυλο, ένα συγκρότημα χώρων που θυμίζει το μοναστήρι της Χοζοβιώτισσας στην Αμοργό για όσους τυχερούς το έχουν επισκεφθεί. Ακόμα και τα λίγα πλάνα που κατάφεραν και βρήκαν το δρόμο τους στο τελικό μοντάζ (λέμε τώρα), δεν τα έβαλαν ούτε στα τρέιλερ που κυκλοφόρησαν για την ταινία. Χαρακτηριστικό της τρικυμίας στο κρανίο του σκηνοθέτη, είναι και το γεγονός ότι είχε «προγραμματίσει» να παίξουν και ο Βέγγος και ο Ψαραντώνης στην ταινία, σε ρόλους που θα αποφάσιζε την τελευταία στιγμή, αν δεχόντουσαν! Τελικά οι άνθρωποι σώθηκαν από το ρεζιλίκι, αλλά οι υπόλοιποι δεν σώθηκαν.

Κρίμα ο κόπος και τα χρήματα των συντελεστών της ταινίας, αλλά μεγαλύτερο κρίμα η ευκαιρία αυτή, άλλη μια χαμένη ευκαιρία του ελληνικού σινεμά να ορθοποδήσει, να κοιτάξει λίγο πέρα από τον αφαλό του και να βρει ένα δρόμο που θα αχρηστεύσει το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, αυτό το ανέκδοτο που ξοδεύει εκατομμύρια σε ημετέρους για να φτιάχνουν ταινίες που ούτε για το ράφι δεν κάνουν.

Δυστυχώς, ούτε οι νέοι κινηματογραφιστές δείχνουν να απομακρύνονται από τη λογική της κρατικοδίαιτης συνταγής για ταινίες, γκρινιάζοντας συνέχεια ότι τα λεφτά πάνε πάντα σε δικούς και οι ίδιοι δεν παίρνουν μεζέ από το γλυκό, αδιαφορώντας εκκωφαντικά πάντα για το αν οι ταινίες που προτείνουν θα μπορούσαν να σταθούν στη διεθνή αγορά και να βγάλουν τα λεφτά τους μόνες τους, χωρίς κρατική βοήθεια, όπως γίνεται ας πούμε στο Χόλυγουντ.