Όλης της γής οι κολασμένοι ..

by Xrysa-fi

Λίγες μέρες μετά το Πάσχα και για ακόμα μια χρονιά αναρωτιέσαι ποιος τοποθέτησε αυτή τη γιορτή «νηστείας» με αρνί, άφθονο κρασί και αφράτα τσουρέκια λίγο πριν το καλοκαίρι, αναρωτιέσαι πως γίνεται να έχεις πάει σε τόσες πορείες και όμως η «πορεία» του επιταφίου να φαίνεται πιο βάρβαρη απ’ όλες μιας και όλοι βάζουν τα καλά τους, ψεκάζουν τα μαλλιά τους και ξεχύνονται σ’ ένα σαφάρι κουτσομπολιού για το ποιος χώρισε, ποιος έκανε παιδιά, ποιος τα κονόμησε και τώρα σνομπάρει την παλιά του γειτονιά।
Λίγες μέρες μετά το Πάσχα και εσύ είδες για ακόμα μια φορά τον πανέμορφο ομολογουμένως « Ιησού απ’ τη Ναζαρέτ» να σταυρώνεται στον Αντ1 κάνοντας σε να ομολογήσεις ότι το casting ήταν «ιερό» και ότι ο Ιησούς των άλλων ταινιών δε πιάνει μια μπροστά του, μιας και ούτε γαλάζια μάτια έχει, ούτε μακριά ξανθά μαλλιά। Λίγες μέρες μετά το Πάσχα και όλοι σου θύμισαν ότι η ώρα της κρίσης πλησιάζει εδώ και χιλιάδες χρόνια και εσύ πρέπει να αποφασίσεις αν θα είσαι με τ’ αρνιά που θα σουβλίζονται ή με τα αρνιά που θα βόσκουν στην αιωνιότητα ένα πράσινο χορτάρι που δε σε γεμίζει «χαρά»

Παράδεισος και κόλαση λοιπόν, φως και σκοτάδι, καλό και κακό , καζάνια και λιβάδια। Ένας Αδάμ που για να ξεφορτωθεί την γκρίνια της Εύας δάγκωσε το μήλο και βρέθηκε μακριά απ’ το δημιουργό του και μια Εύα που πολύ που νοιάστηκε για το αποτέλεσμα μιας και στη γη ανακάλυψε τσάντες, παπούτσια και δυναμικότερους άντρες. Ο παράδεισος του ενός μπορεί να είναι η κόλαση του άλλου και κάνεις δε μας ρώτησε αν ο παράδεισος που μας τάζουν είναι αυτός που θέλουμε να περάσουμε τη μεταθανάτια ζωή μας, μιας ζωής που αμφισβητώ αλλά αν υπάρχει θα ήθελα να την επιλέξω εγώ. Τι μπορεί να κρύβει τελικά ένας παράδεισος και γιατί η κόλαση είναι τόσο παρεξηγημένη?

Αν στον παράδεισο κινούμαστε πάνω σε σύννεφα, πίνουμε άφθονο παγωμένο νερό από πήγες που γεννούν καταπράσινα βουνά, κυκλοφορούμε ξυπόλητοι φορώντας λευκά σεντόνια και χαμογελάμε σαν ηλίθιοι υπό τον ήχο κάποιων πουλιών, τότε καλό θα είναι ο δημιουργός μας να έχει μεριμνήσει και για ένα τρελοκομείο μιας και εκεί θα εξελιχτεί η τρίτη φάση της ύπαρξης μας। Ο παράδεισος για τον καθένα είναι αυτό που κάνεις δε του τάζει, είναι ένα μέρος που ποτέ δε θα βρεις και άρκεσε στο να το ονειρεύεσαι. Έτσι λοιπόν, ανάλογα την ηλικία, το φύλο και τη διάθεση ο παράδεισος προσαρμόζεται και γίνεται γήπεδο που στις κερκίδες παρακολουθούν γυναίκες με εσώρουχα και το έπαθλο μεταφράζεται σε μπύρες, γίνεται αεροπλάνο που σε πηγαίνει σε όλες τις γωνιές του πλανήτη πληρώνοντας σε για τον «κόπο» σου. Γίνεται πιστωτικές που σου δόθηκαν από τράπεζες που ανατινάχθηκαν και τώρα πια κάνεις δε σε κυνηγά να τις εξοφλήσεις, γίνεται sex χωρίς taboo για να καταλάβεις όλα όσα έχανες στη γη. Ο παράδεισος του καθενός γίνεται όλα όσα του απαγορεύθηκαν, όλα όσα ονειρεύτηκε μια μέρα που νόμιζε ότι θα πεθάνει μεθυσμένος μπρούμυτα σε κάποια παραλία.

Αν η κόλαση φτιάχτηκε για να υπάρχει ο παράδεισος, τότε οι κακοί φτιάχτηκαν για να υπάρχουν οι καλοί, τότε ο Ιούδας φτιάχτηκε για να υπάρχει ο Χριστός και τώρα βράζει όχι σε κάποιο καζάνι, αλλά στα νεύρα του, που έμεινε ως ο μεγαλύτερος προδότης της ιστορίας, για χρήματα λιγότερα ενός κακοπληρωμένου της γενιάς μας। Αν στη κόλαση βράζουν καζάνια, ακούγονται ουρλιαχτά και σκελετοί ρίχνουν μπαχαρικά στο ζουμί σου, τότε μάλλον δεν έχεις πεθάνει, μάλλον η θητεία σου στη γη δεν έληξε ακόμα. Την κόλαση όπως και τον παράδεισο την ορίζει ο καθένας με τον εαυτό του. Κανένα καζάνι δε τοποθετήθηκε στα έγκατα της γης για να σε μαγειρέψει απλά κάπως έπρεπε μικρό να σε κρατούν ήρεμο, να σε βάλουν στο τριπάκι στα δέκα σου να παλεύεις για μετά το τέλος.

Δεν υπάρχει ούτε κόλαση, ούτε παράδεισος। Ο, τι υπάρχει είναι κολασμένες και παραδεισένιες στιγμές και αυτές τις ζεις τώρα. Το να γεννάς μια ελπίδα είναι μια πόρτα στο παράδεισο, το να σκοτώνεις ένα όνειρο είναι ένα ουρλιαχτό απ’ την κόλαση. Κάνεις δε ξέρει να σου πει από πού ήρθες και που θα πας, κάνεις δε ξέρει να σου πει τι είναι αυτό που πρέπει να σε ορίζει. Ο, τι ξέρεις το ξέρεις εσύ και αυτό πρέπει να σου αρκεί. Όταν κάποιος φεύγει μακριά έχεις την ανάγκη να τον στείλεις στον παράδεισο, να τον κάνεις αστέρι να μπορείς να τον βλέπεις τις νύχτες, να τον νιώθεις κοντά. Έχεις ανάγκη να ξέρεις ότι πήγε κάπου, ακόμα και όταν πιστεύεις ότι δε πήγε πουθενά έχεις ανάγκη να πιστέψεις ότι ο παράδεισος είναι όλοι αυτοί που αγαπήσαμε και τώρα είναι αστέρια.

Ίσως έτσι να είναι, όμως και πάλι, μη φοβάσαι μωρό μου πάνω λάμπουν τα αστέρια, εδώ κάτω λάμπουμε εμείς।

Με αγάπη Χρυσα-φι