Δάκρυα απ τον πλανήτη «Άντρας»

by xrisa-fi                                 

Και είσαι εκεί, γύρω στα πέντε σου όταν έπεσες, έσκισες το γόνατο σου και πλημμύρισε το πρόσωπο σου με δάκρυα και ενώ πονούσες και αιμορραγούσες έμαθες για πρώτη φορά ότι οι άντρες δε κλαίνε. Και είσαι εκεί γύρω στα  δώδεκα, που τσακώνεσαι με τον κολλητό σου και ενώ κοπανάς τη πόρτα του δωματίου σου και χτυπάς το χέρι σου στο τοίχο, πονάς και βουρκώνεις και εκείνη η φωνή είναι πάλι εκεί.. οι άντρες δε κλαίνε. Φτάνεις στα είκοσι και όταν εκείνη φεύγει έχεις μάθει ότι οι άντρες δε κλαίνε, αναρωτιέσαι τότε γιατί πονάει τόσο και καταλήγεις να ματώνεις τα χείλη σου.

Και παίρνεις τη δουλεία που τόσο σκληρά προσπάθησες και θες να κλάψεις από χαρά αλλά οι άντρες δε κλαίνε. Και πως τα φέρνει έτσι αυτή η σιχαμένη η ζωή και ο μπόμπιρας του δικού σου πλέον σπιτιού πέφτει, κλαίει, τον σηκώνεις και του μαθαίνεις ότι οι άντρες δε κλαίνε. Άραγε ο θεός δεν είχε τι να κάνει το νερό που του περίσσεψε και το έκανε δάκρυα στους άντρες?

Οι άντρες κλαίνε ενώ οι γυναίκες νομίζουν ότι κλαίνε, είναι μια θεωρία που στη βάση της κρύβει μια μεγάλη αλήθεια. Ας τα ρίξουμε λοιπόν όλα στη φύση και στο γεγονός ότι αυτή φταίει που οι γυναίκες κλαίνε και οι άντρες αγκαλιάζουν. Η φύση φταίει που ανάμεσα στα δυο φύλα εκείνος οφείλει να είναι ο πιο δυνατός.

Πότε είσαι δυνατός λοιπόν? Δυνατός είσαι όταν σκίζεις το γόνατο σου και ξέρεις ότι θα περάσει, όταν τσακώνεσαι με τον κολλητό σου και φταις και μπορείς να ζητήσεις συγγνώμη, όταν εκείνη φεύγει και εσύ μένεις να τη κοιτάς, όταν ο μπόμπιρας χτυπά και εσύ γελάς που είναι τόσο αδέξιος. Δυνατός δεν είναι αυτός που δε κλαίει.

Κάνοντας μόνο υποθέσεις για το πότε οι άντρες μπορεί να κλαίνε, μπορώ να τους φανταστώ κάπου μακριά απ όσους αγαπούν και τους λείπουν, σ ένα κατάστρωμα πλοίου, σε μια κορυφή βουνού. Μπορώ να τους φανταστώ να χαζεύουν ένα κενό μαξιλάρι, να απλώνουν το χέρι στη κενή πλευρά του κρεβατιού. Μπορώ να τους φανταστώ σε μια συναυλία με μια κάφτρα τσιγάρου να καίει το χέρι τους ακούγοντας  τραγούδια που θυμίζουν κάποιον που έφυγε για λίγο, για πολύ, για πάντα. Μπορώ να τους φανταστώ σ ένα αεροδρόμιο να φεύγουν για μια νέα ζωή χωρίς να ξέρουν τι να κάνουν με τη παλιά.

Η κινηματογραφική βιομηχανία μας δίδαξε ότι οι άντρες κλαίνε οδηγώντας, πνιγμένοι στους καπνούς και με το αίμα τους αραιωμένο με μπόλικο αλκοόλ, σε μια προσπάθεια να δούμε ότι ο αντρισμός διατηρείτε ακόμα και αν στάζουν δάκρυα. Επίσης μας δίδαξε ότι τα δάκρυα έχουν άλλη βαρύτητα αν συνοδεύονται με βασανιστικό ζεϊμπέκικο  υπό το άκουσμα κάποιου ασήκωτου λαϊκού άσματος. Όλα και όλα.. τότε οι άντρες μπορούν και κλαίνε.

Οι άντρες κλαίνε όταν τα ζόρια τους είναι μεγαλύτερα απ όσο είχαν φανταστεί, όταν νιώθουν ότι αν και δυνατοί δεν έχουν τις λύσεις. Οι γυναίκες ζητούν δάκρυα γιατί έτσι νιώθουν ότι υπάρχει πραγματική αγάπη, οι άντρες δε δίνουν δάκρυα αν δε νιώθουν ότι είναι η μοναδική αγάπη. Η «εκδίκηση» των γυναικών έρχεται μέσα από τα γήπεδα. Εκεί που οι άντρες κλαίνε άφοβα, προστατευμένοι απ τον όρκο σιωπής που ποτέ δεν έδωσαν και πάντα υπήρχε. God bless κάμερες όμως όποτε έχουμε άφθονα ντοκουμέντα.

Κλείνοντας λοιπόν, έχω να πω ότι τα δάκρυα μπορεί να είναι νερό αλλά δε χρίζει της ίδιας προστασίας. Αρκετά πια με τα σκουπιδάκια που τρυπώνουν στα μάτια μας και που με το τρίψιμο κοκκίνισαν. Το κλάμα είναι υγεία όταν δεν είναι συνήθεια. Όσο για το αν μπορεί ένας άντρας να κλάψει στα πόδια μιας γυναίκας? Προφανώς και όχι. Μπορεί όμως να τρυπώσει εκεί.. ανάμεσα στο λαιμό και τον ώμο της, που τα δάκρυα δε τα βλέπεις, μόνο τα νιώθεις.. και αυτό είναι πολύ αντρίκιο πώς να το κάνουμε!! 

Με αγάπη xrisa-fi