…"Ούτε ξέρω πώς να ζω"…

By M.

Πόσο εύκολα ήταν κάποτε, όταν δεν φοβόσουν να πεις την αλήθεια κατάματα με εκείνη την παιδική αφέλεια  που έκανε τους ‘μεγάλους’ να κοκκινίζουν και ύστερα να παραδίνονται σε γέλια ενοχικά…τότε που οι φίλοι, μας έκαναν να φαινόμαστε σπουδαίοι, γεμίζοντας τις ψυχές μας όνειρα και υποσχέσεις μιας ζωής, όταν τα καλοκαιριά μας μύριζαν θάλασσα και τα ματωμένα γόνατα μας σημάδευαν τις εξερευνήσεις μιας ζωής… όταν το βάζο μας φαινόταν ψηλά…τότε που η οικογένεια καθρεφτιζόταν σε πρόσωπα. Πως μας προσπέρασαν και τώρα πια φαντάζουν ανάμνηση που δεν θυμάσαι αν ήταν και ποτέ δική σου.

 Τι συνέβη και εγκλωβιστήκαν όλα μέσα σε ένα σκονισμένο κουτί στον πάτο την αποθήκης ? ποιος μας είπε ότι το συναίσθημα είναι αδυναμία ?τώρα πια κοιμόμαστε σε πουπουλένια στρώματα ενώ η ψυχή μας κλαίει σε πατώματα, μα πως εμείς γίναμε ίδιοι με αυτό που σιχαινόμασταν?

Και κλαις, γιατί θυμάσαι.. Και είναι και αυτή η σκέψη που τριγυρνά σαν αρρώστια στο κεφάλι σου καίγοντάς σου το μυαλό. Μεγάλωσα. Τι και αν το πρόσωπο μου δείχνει νέο ... γέρασε γρήγορα η ψυχή μου. Τόσα όνειρα για την μεγάλη παράσταση της ζωής μου, που όμως δεν καταφέρνω να γράψω μια σκηνή σε χαρτί.

 Κυνηγάς και εσύ το φως σε μια κούρσα από αρρωστημένους και τρελούς…πίστεψες στην ελπίδα, στην αλλαγή, αχ πως λαχταράς την δικαίωση της ανατροπής ..και τότε σαν γίγαντας θα σηκωθείς θα τους πατήσεις όλους, πιο ψηλά και από το θεό σου, θα πετάξεις να τα αφήσεις όλα να καούν στο έλεος του μισούς.

 Και συνεχίζεις να γυρνάς στο μυαλό σου την σκηνή του θριάμβου ξανά και ξανά ακόμα και στο πιο μικρό κύτταρο σου μέχρι που το σώμα σου ανταποκρίνεται και σηκώνεσαι να κάνεις το βήμα.

Μα το σχέδιο είναι ήδη γραμμένο και ο ρολάκος σου περιορισμένος σε μια πόλη με τα ίδια μεταμφιεσμένα πρόσωπα σε όλα αυτά που φοβάσαι μέσα σε μια ιστορία ζωής που έχεις ξανακούσει, και κάπου εκεί βρίσκεσαι στοιβαγμένος σε πολυκατοικίες, στριμωγμένος σε τρένα να ξυπνάς από το σκούντημα μιας άγνωστης μορφής που σε προσπερνά.Και τότε αρχίζεις το ψέμα σου …δεν σε βοηθά αυτός ο κόσμος να αντέξεις τον εαυτό σου, και έτσι, ντύνεσαι με την καλή στολή σου, φοράς την καινούρια σου ψυχή και ανοίγεις το παράθυρο λέγοντας καλημέρα σε αυτόν τον κίτρινο αέρα που τρυπάει τα πνευμόνια σου. Ο κόσμος αυτός δεν συγχωρεί βραδιές ουρλιάζοντας και σφίγγοντας το μαξιλάρι σου . Τι και αν κοιμάσαι με το φως σου ανοιχτό.. ότι φοβάσαι είναι εκεί μαζί σου.. μέσα σου.. και κάπου εκεί η εικόνα ολοζώντανη μπροστά σου.. την κοιτάς και αυτό το γλυκό φως γλιστρά στα μάτια σου… θολώνοντας το πρόσωπο της…’’μαμά όταν μεγαλώσω θα γίνω ήρωας μεγάλος’’!!

 Και εκείνη γελάει, μα τώρα ο ήχος αυτός σε κουφαίνει εχθρικά.

Κοιμήσου όμως τώρα, κουράστηκες το ξέρω…κάποιος άλλος διπλά ονειρεύεται.. και μην φοβάσαι αν δεν ξέρεις, θα μας δείξουν αύριο αυτοί τον τρόπο…