Η ζωή μας μια αποβάθρα ..

By Xrisa-fi...

Όταν ήμασταν μικροί μάθαμε ότι η κίτρινη γραμμή υπάρχει για να στεκόμαστε πίσω της στο σταθμό του τρένου, μάθαμε  ότι αυτή η γραμμή μας κρατά ασφαλή, μας  προσδιορίζει το χώρο που πρέπει να σταθούμε. Όταν ήμασταν μικροί μάθαμε να περιμένουμε με αγωνία τα τρένα που έρχονται γιατί σ’ εκείνα τα χρόνια τα τρένα πάντα έρχονται..

Κίτρινες γραμμές ασφαλείας και τρένα που μπαίνουν στο σταθμό κλείνουν τις πόρτες και χάνονται ξανά είναι η ζωή μας, μόνο που κάποτε οι κίτρινες γραμμές φωσφόριζαν και τα τρένα πάντα σε περίμεναν πριν κλείσουν τις πόρτες.

Τα χρόνια που ήρθαν μας βρήκαν να καθόμαστε οκλαδόν  σε πλατείες,  να μασουλάμε σοκολάτες με γέμιση φράουλα και να φουμάρουμε τα πρώτα  μας τσιγάρα σκαστοί από δίωρα λατινικών που μας τρυπούσαν το μυαλό.  Μας βρήκαν να μεγαλώνουμε με αναμνήσεις  για αγάπες που τις πήραν μαζί τους τα καλοκαίρια,  για φιλίες που απέδειξαν ότι το για πάντα είναι μεγάλο παραμύθι.  Τα χρόνια που ήρθαν μας βρήκαν σε σχολές που ίσως δε θέλαμε, σε χώρες που κάθε βράδυ λησμονούσαμε τη πατρίδα κοιτώντας το ρολόι και ταξιδεύοντας στη πόλη που οι φίλοι σου τέτοια ώρα τσουγκρίζουν μπύρες με δύναμη. Τα χρόνια που έρχονται θα φέρουν μαζί τους το ερώτημα για το αν τα τρένα που πήραμε ήταν τα σωστά, αν θα έπρεπε να τρέξουμε περισσότερο να προλάβουμε κάποια αλλά, για το αν αυτά που χάσαμε έκρυβαν πραγματικά αυτό που ονειρευόμασταν.

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απ’ τη στιγμή που νιώθεις ότι η ζωή σου βρήκε τοίχο και εσύ παλεύεις ή να τον σπάσεις ή να τον πηδήξεις, να έρθει εκείνη η σιχαμένη φωνή και να σου πει «στα έλεγα εγώ». Η μάλλον υπάρχει! Είναι η στιγμή που είσαι μπροστά στο τοίχο και λες «μου τα έλεγαν όλοι». Είναι η στιγμή που θα αναρωτηθείς αν άξιζε να αράζεις σ’ εκείνην την πλατεία τα πρωινά τουρτουρίζοντας με τα γάντια που είχες κόψει τα δάχτυλα γιατί ήταν (και είναι) cool, αν άξιζε να επενδύσεις σε όλους εκείνους που απλά προσπέρασαν, αν άξιζε να είσαι μακριά και να σου λείπουν  όσα άφησες πίσω. Είναι η στιγμή που νιώθεις ότι τα τρένα αραίωσαν τα δρομολόγια και τώρα φτάνουν κουρασμένα και λίγα υποσχόμενα στο σταθμό. Είναι η στιγμή που η σοκολάτα με γέμιση φράουλα των 18 σου οφείλεται για τα παραπανίσια κιλά των 38 σου!

Η ζωή μας μια αποβάθρα! Μια αποβάθρα που ξεκινάς να στέκεσαι στην αγκαλιά κάποιας μάνας που περιμένει το δικό της τρένο, συνεχίζεις με τις δικές σου αποσκευές που άλλες τις κλοτσάς, άλλες τις κρατάς προσεκτικά μη σπάσουν, άλλες τις κρεμάς στο λαιμό σου σα φυλακτό και καταλήγεις να βρίσκεσαι εκεί ακριβώς που ξεκίνησες , χωρίς καμία αποσκευή, χωρίς καμία ανάγκη να αποδείξεις  στα τρένα που έρχονται τι έκανες με εκείνα που πέρασαν.

Αν τα τρένα ορίζουν τη ζωή μας, τότε το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να μη μετανιώσουμε ποτέ για τη στιγμή που διαλέξαμε να επιβιβαστούμε σ’ αυτά, δε πρέπει στιγμή να σκεφτούμε ότι τα τρένα που θα διάλεγαν άλλοι για μας θα μας έκαναν πιο ευτυχισμένους.  Τα βαγόνια που έκλεισαν τις πόρτες  με εμάς μέσα ή έξω ήταν δικές μας αποφάσεις, δικές μας επιλογές χωρίς ποτέ, κάνεις,  να μπορεί να τις αγγίξει.

Και αν το τελευταίο τρένο σε βρει σε μια αποβάθρα μ ένα ρολόι που σταμάτησε να λειτουργεί χρόνια πριν και εσύ είσαι μόνος  να το περιμένεις αυτό πρέπει να φοβάσαι. Το τελευταίο τρένο πρέπει να σε βρει σε μια αποβάθρα που το ρολόι σου δείχνει ακριβώς την ώρα αναχώρησης και οι άνθρωποι που σ’ αγάπησαν να είναι εκεί για την πιο σφικτή αγκαλιά. Ένα ρολόι που δε σταμάτησε να λειτούργει μέχρι το τελευταίο δρομολόγιο και μια αγκαλιά που δε σ’ αφήνει να νιώσεις μόνος ακόμα και αν είσαι, σε πάνε στον παράδεισο… και μη ξεχνάτε.. τα τρένα πάντα, μα πάντα έρχονται ..

Με αγάπη Xrisa-fi