A day in my mind

Γράφει ο Hony ο andARTis

Αρκεί μια στιγμή που θα νιώσει κανείς πως έχει τα πάντα, ακολουθούμενη από μιά δεύτερη όπου θα νιώσει ότι δεν έχει τίποτα,
για να αρχίσουν δειλά-δειλά να ξεπροβάλλουν τα πρώτα ανασφαλή σημάδια της αναζήτησης του "ποιοι τελικά είμαστε;".
    Για κάποιους είμαστε το αδιαφιλονίκητα μεγαλύτερο πείραμα της μητέρας φύσης, το εκλεκτό της απόσταγμα, ένας απρόσμενος οργασμός που προήλθε απ' το ανεξάντλητο όργιο μεταξύ της καυτής ηφαιστειακής λάβας και της ρευστής μουσικότητας των ωκεανών, δελεασμένων από την ανεξερεύνητη και σιωπηλή κενότητα του ουρανού,… μια βίαιη εκσπερμάτωση εξελισσόμενη πάνω από τα στιβαρά μουνόχειλα της παγερής γης, κάτω από τις ξετσίποτες και αδιάκριτες ματιές ενός διεκδικητικού ήλιου και τον απόκρυφο ρομαντισμό της κοτσομπόλας σελήνης.

    Για κάποιους άλλους είμαστε το μερακλίδικο δημιούργημα ενός αόρατου, πανταχού παρόντος, και των πάντων κριτή, υπερδραστήριου θεού, κατά έναν παράξενο τρόπο φερόμενου ανθρωπινης λογικής, παρ΄ ολη την ισχυρότητά του, και θύμα τεράστιας μυστικοπάθιας,  αφού παρέλειψε να μας γνωστοποιήσει ή έστω να αναφέρει, τι ακριβώς έκανε προτού την πρώτη εβδομάδα της εθελοντικής του εργασίας, κατά την οποία προήλθαμε εμείς και ό,τι μας περιβάλλει, σε συνδυασμό με την νεοϊδρυθήσα τότε έννοια της αργίας.
    Για κάποιους άλλους πάλι είμαστε το τυχερό δελτίο που βρέθηκε να κερδίζει το τζακ-ποτ στην μεγαλύτερη ίσως, αλλά όχι και μοναδική κλήρωση του διαγαλαξιακού τζόκερ, μια αρμάδα συμπτώσεων, μια απόρροια της αιώνιας μεταλλακτικής ιδιοτροποίας του σύμπαντος, ένα ακούραστο, ασυνάρτητο παιχνίδι πιθανοτήτων, που λαμβάνει χώρα σε ατομικό και μοριακό επίπεδο και επεκτείνεται ως την πιο πρόσφατη στεκία του διαπλανητικού μπιλιάρδου.
    … για 'μένα είμαστε απλώς πολλοί!  

    Καθώς λοιπόν διανύουμε τις τροχιές  μας στο χρόνο, γυμνάζοντας και εξειδικεύοντας το πνεύμα μας προς κάθε πιθανή κατεύθυνση, γνήσια υποκινούμενοι από την υποσυνείδητη σημαντικότητα του "ειναι" μας, ο εσωτερικός μας κόσμος υποκύπτει απαρατήρητος στη σαγηνευτική πλάνη του απείρου, φερέγγυος ενοικιαστής κάθε παραμικρής ελπίδας να στεγάσει κάπου στα κιτάπια της ιστορίας, τη διαφορετικότητά του.Πίσω απ' την αυλαία φυσικά της εν βίου παράστασης, χωρίς προσχήματα και πάντα σφριγιλός ο μεγαλύτερος συνειδισιακός μας επιβήτορας, το τέλος..

κι όλα αρχίζουν

Που πηγαίνουμε ρε πούστη;
    ... όλα τα θυμάμαι σαν να γίναν σε ένα μόνο δευτερόλεπτο.Πρώτα ενθουσιασμός, χειροκροτήματα, ίσως να πέσαν και κανά δυό γαμήσια,... θολούρα! 
    Μια μαύρη λιμουζίνα, κανα δυο γήπεδα στο μάκρος και γυαλισμένη σαν κώλος φτασμένου ζιγκολό, παρκάρει στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μου.Εντελώς ξεδιάντροπα τραβάει ένα κορνάρισμα και πάει.. αυτό ήταν! Χέστηκαν επάνω τους όλες μου οι σκέψεις.
    Ο χώρος αδειάζει επικίνδυνα και μετά το χαρακτηριστικό "κλακ" της πόρτας, πρέπει να έρθω αντιμέτωπος με μια νέα πραγματικότητα.Ένας αράπης ξεπετάγεται από τη θέση του οδηγού και έχει τόση αυτοπεποίθηση ο καριόλης, σαν μόλις να βρήκε την τρύπα.Σ΄αυτό το σημείο συμβιβάζομαι.Ξεγυμνώνομαι ταχύρυθμα και πάνω στον αναδευτήρα του κοκτέιλ μου στερεώνω το μέχρι πρότεινως κάτασπρο βρακάκι μου, κουνώντας το λούγκρικα, ζητώντας λίγο σπέρμα ανακωχής.
    Άναμφίβολα είμαι ο κύριος εκπρόσωπος μιας μουσκεμένης έννοιας, που περιγράφεται πιό εύστοχα από τον χαρακτηρισμό, αποτυχία ύπαρξης.Ένα ξεβράκωτο, κακόμοιρο, όρθιο ¨κρίμα¨,στέκομαι ανυπεράσπιστος πλέον, μπροστά στην απειλή ενός ρολογιού.Τόσο άκομψα, τόσο βιαστικά και βάρβαρα οι δείκτες μαστιγώνουν και υποδουλώνουν κάθε σπιθαμή του ¨εγώ¨ μου, λεηλατούν και βεβηλώνουν κάθε ακριβοπληρωμένο τρόπαιο της άνοστης προσωπικότητας μου.
        -Περάστε μέσα κύριε!..Έφτασε η ώρα!
... ανακοίνωσε0 με μια χροιά που επαναπροσδιορίζει τον ορισμό της ευγένειας, ο σκουρόχρωμος οδηγός, καθώς άνοιγε με μια εκλεπτισμένη έκταση του χεριού του και ένα ελαφρύ σπάσιμο της μέσης, την πίσω πόρτα του επιβλητικού οχήματος.
    Στο άπληστο μυαλό μου αρχίζει σιγά σιγά να διαμορφώνεται η σκέψη πως ίσως, τελικά να είμαι τ΄αφεντικό, ο μάγκας, the dude! Σκέψη που λαμβάνει υπόσταση στο χώρο ως μια μυστήρια, γοητευτική γυναίκα που αποκαλύπτεται αργά στο πίσω κάθισμα, καθώς η πόρτα ανοίγει.Είμαι έτοιμος να το πιστέψω! Χωρίς πολλά πολλά μαζεύω το κουφάρι μου και είμαι για να χωθώ στ΄αμάξι.. Αδύνατον! Δεν πάει βήμα.
    Εκείνη μου κάνει ένα νεύμα να συνεχίσω προς το μέρος της.Με μία κίνηση άψογης χορευτικής επιδεξιότητας αλλάζει το σταυροπόδι της, αφήνοντας θαρρείς κι από σύμπτωση, να βρεθούν υπό τη θέα μου, οι εκθαμβωτικά καλοσχηματισμένες γάμπες της.Τα χυμώδη χείλη της προσεγγίζουν ένα κατακόκκινο κεράσι που ταλαντεύεται προς το μέρος τους, αγκαλιάζοντάς το με μια χυδαία ειρωνία, απέναντι σε κάθε είδους άρνηση μπορεί να υπάρξει στον κόσμο μου.
    Σφίγγω τα δόντια και περισυλλέγω κάθε ίχνος αυτοεκτίμησης που μου έχει απομείνει, για μία και μόνο προσπάθεια να τα καταφέρω να φτάσω.Το ρολόι συνεχίζει να βιάζει την συναισθηματική μου κωλοτρυπίδα, όπως πακιστανός ιδιοκτήτης χαρτοπαικτικής λέσχης, το τσιγάρο του.Βρίσκομαι στα πρόθυρα να λιποθυμήσω από τη δυσωδία της πνευματικής μου αποχέτευσης που ρέει πλέον ακριβώς μπροστά μου.
        -Που να πηγαίνουν άραγε όλα αυτά τα σκατά που έχω μέσ΄το κεφάλι μου;
 ..αρκετό σαν προβληματισμός, αποδεκτό σαν άποψη, ... δεν ξέρω! πλαφ
    Με μια κίνηση τ΄αφήνω όλα πίσω, βουτάω μεσ΄τα σκατά, δραπετεύω! Έρμαιο της ροής του υπονόμου πιά, ένας ευνουχισμένος Ιάσωνας να οδηγεί κακήν κακώς την καφετί αργοναυτική εκστρατεία στο τίποτα.Ούτε χρυσόμαλλο δέρας ούτε συμπληγάδες πέτρες, αρχίδια! Πνίγομαι απαξιωτικά μέσα στα ίδια μου τα σκατά, μέσα στην ίδια μου τη σκέψη.
        -Που είμαι γαμώ το Δία μου;