Ο Λευτέρης είναι ταυτόχρονα και δημόσιος υπάλληλος. Είναι από εκείνους που δούλευαν στην παλιά Ολυμπιακή και περιμένει εδώ και μήνες την μετάταξή του. Βέβαια, ο μισθός «πέφτει» κανονικά. Κάθε 1η και 15η του μηνός. Τον ρώτησα αν αισθάνεται άνετα με αυτή την κατάσταση. «Και τι να κάνω», μου απάντησε. «Να γυρίζω στους καφενέδες»;
Κάπου εκεί ένιωσα τύψεις. Δίκιο έχει ο άνθρωπος. Δεν φταίει αυτός. Φταίνε εκείνοι που τους «ξέχασαν». Δημόσιοι υπάλληλοι στα αζήτητα. Μόνο που κάθονται και πληρώνονται. Δηλαδή, κάθονται και τους πληρώνουμε.
Φανταζόμαστε ότι δεν περιμένουν στην κυβέρνηση να τελειώσει πρώτα η απογραφή για να καταλήξουν που θα μετατάξουν τον Λευτέρη. Σε αυτή την περίπτωση ο φίλος μας ο Λευτεράκης μπορεί να περιμένει για πολύ ακόμη. Αλλά ο μισθός «πέφτει».
Κι εγώ το ίδιο θα έκανα στην θέση του. Δεν θα έλεγα «δεν τον θέλω τον μισθό». Θα κοίταζα να κάνω και κάτι άλλο για να έχω στο μεταξύ μία εναλλακτική. Είναι ο νόμος της αυτοσυντήρησης. Η επιβίωση είναι το ζητούμενο και μάλιστα στις μέρες του ΔΝΤ.
Όπως έλεγε και μία γνωστή ατάκα σε παλιά ελληνική ταινία, «το θέμα είναι να τρυπώσεις. Έτσι και τρυπώσεις»... Τρύπωσε ο Λευτέρης πριν από χρόνια στην Ολυμπιακή και τώρα την βρίσκει την άκρη.
Πάντως, φίλε Λευτέρη, το μαγαζί σου δεν «παίζεται». Είμαι βέβαιος ότι ίσως και να είχες καλύτερη τύχη στην ζωή σου αν είχες αποφασίσει να ασχοληθείς από την αρχή με την ταβέρνα και όχι με την Ολυμπιακή ή με οποιαδήποτε άλλη δημόσια υπηρεσία. Βλέπεις, Λευτέρη, το δημόσιο μας «έφαγε» όλους. Μας πρόσφερε την «σιγουριά» και σε αντάλλαγμα σκοτώσαμε την επιχειρηματικότητα και μαζί με αυτή και αυτή την έρμη την Ελλάδα...
Πηγή: www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου