Ο ΚΑΙΡΟΣ (ΜΕ) ΣΟΒΑΡΕΨΕ…
ΤΥΧΑΙΟ…; ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ
Στα χρόνια της αθωότητας ζει η ελληνική πολιτική ζωή και μάλιστα η πλειοψηφία αυτής. «Θα περάσει η κυβέρνηση τέτοιο ασφαλιστικό…;» ρωτούν οι ψηφοφόροι τους βουλευτές και τα στελέχη με έκδηλο και εύλογο το ενδιαφέρον τους για το μέλλον τους. «Είναι δυνατό…;» απαντούν. «Θα διαμαρτυρηθούμε πρώτοι εμείς…», «Αυτά είναι κεκτημένα του λαού…», «Δε θα μας κάνουν ότι θέλουν τα αφεντικά της τρόικας…», «Θα βγούμε στο αντάρτικο…». Με αυτά τα επαναστατικά προειδοποιούν τους φίλους και τους εχθρούς του οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος (ΠΑΣΟΚ αδαή αναγνώστη) ότι θα γεμίσουν ευχάριστα τους τηλεοπτικούς μας δέκτες το επόμενο διάστημα.
Εδώ, όμως, είναι το ωραίο. Αυτοί που τα λένε αυτά πριν λίγο καιρό από άμβωνος διακήρυτταν την (αδιαμφισβήτητη σίγουρα) αναγκαιότητα των μέτρων και της προσφυγής της «μητέρας – μανούλας» πατρίδας στον μηχανισμό στήριξης.
Εμένα, ενός άσημου και ανάξιου, η θεια (έτσι απόλυτα χωρίς τόνο) μου αλλά και άλλες ηρωικές οικογενειακές μορφές μου έλεγαν να προσέχω που βάζω την υπογραφή μου (και κάτι άλλο που πολλοί το θεωρούν ως ταυτόσημο με την υπογραφή τους οπότε δεν το αναφέρω). Αυτοί λοιπόν οι εκπρόσωποι του λαού, οι υπερασπιστές της πατρίδας, οι ιππότες της σωτηρίας της δεν πρόσεχαν που έβαζαν την υπογραφή τους;
Δεν ήξεραν ότι το ασφαλιστικό και τα εργασιακά είναι προέκταση και όροι του μνημονίου…; Δεν διαβάσανε ούτε τα bullets του…;
Όχι; Παιδιά ήταν και δεν ήξεραν...
Πολλοί από αυτούς, όμως, περνάνε τη δεύτερη νιότη τους επηρεασμένοι από τα χρόνια της αθωότητας αφού μουγκάνιζαν και το 2001 όταν πάλι το Ασφαλιστικό που κατέθετε η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ήταν στις επάλξεις. Όλοι σήμερα δεν συνηγορούν ότι εάν είχαν περάσει τα μέτρα σήμερα τα πράγματα θα ήταν καλύτερα; Αλλά τότε βέβαια όλοι έλεγαν «όχι». Αυτή είναι η παράδοση της πολιτικής μας ιστορίας. Είτε δεν ξέρω τι στηρίζω, είτε δεν στηρίζω γιατί δεν ξέρω.
Μη νομίζετε ότι το λέω για τους πολιτικούς μας. Το λέω για εμάς που τους ψηφίζουμε.
Θέλω να γράψω πολλά ακόμα αλλά δεν ξέρω αν έχω χώρο. Γίνομαι και βαρετός αν γράφω πολλά. Και σήμερα με έχει πιάσει από το πρωί αυτή η παράξενη διάθεση που όλα τα βλέπω μίζερα και σοβαρά…
Βέβαια μία κυρία γύρω στα 60 έβαλε σοβαρή υποψηφιότητα να μου αλλάξει το κέφι ραδιοφωνικώς. «Ας δουλεύω μέχρι τα 85 μου αρκεί να μην έχουμε πάλι τον Καραμανλή πρωθυπουργό». Η αγαπητή αυτή κυρία δεν έχει καταλάβει μάλλον ότι ο Καραμανλής φρόντισε ως πολιτικός που κατανοεί τα προβλήματα και τα αιτήματα της κοινωνίας να κάνει πράξη τα αιτήματα της κυρίας πριν από αυτήν για αυτήν.
Αφού και ο ίδιος ούτε πρωθυπουργός θα ξαναβγεί (για την ακρίβεια ούτε διαμερισματικός σύμβουλος) αλλά και εκείνη λόγω της πολιτικής του θα δουλεύει μέχρι τα 85 της (τουλάχιστον).
Τι; Δεν μίλησα για Εθνική. Το ξέρω. Λέτε να σας αφήσω έτσι; Η άλλη εβδομάδα πως θα καλυφθεί;
Αλλά για τελευταίο τι σας έχω; Αποκλειστικό! (Ας το σημειώσει η διεύθυνση λίγες μέρες πριν τις εντολές και παροχές των διακοπών). Η Τζούλια, το κορίτσι μας, η αποτύπωση της naughty side του neogreek dream ετοιμάζει νέα ταινία με ιατρικά εργαλεία. Πως αλλιώς ερμηνεύεται η αναγγελία (από την ίδια) συμμετοχής της στο «So you think you can dance» εκτός από χορευτική απόδοση του «Πυρετού στο Σαββατόβραδο».
Εντάξει και μετά το τρελό κέφι από το παραπάνω καλαμπούρι σας λέω ότι σταματώ εδώ. Τρέξτε να πάρετε μπαλόνια και καραμούζες για να το κάψετε…
Με τιμή,Ο Πρόεδρος
EPOS
ΑπάντησηΔιαγραφή