Κατά τη μέση αντίληψη της ελληνικής κοινής γνώμης, η ιστορία στην οποία πρωτοστάτησαν οι Ισραηλινοί κομμάντος είναι απλή και μονόχρωμη: έξι πλοία - με επιβάτες διάσημους και άσημους ουμανιστές - που μετέφεραν ανθρωπιστική βοήθεια στους Παλαιστινίους προσπαθώντας να σπάσουν τον αποκλεισμό της Γάζας
, δέχθηκαν απρόκλητη και παράνομη επίθεση από Ισραηλινούς φαντάρους, με μια δεκάδα νεκρούς και πολλούς τραυματίες. Η εικόνα είναι ακριβής, πράγματι ισραηλινοί ματοκύλησαν ένα πλοίο και συνέλαβαν απρόκλητα εκατοντάδες πολίτες. Όμως, αυτή είναι η πρώτη ανάγνωση – υπάρχει και η δεύτερη. Διότι η αλήθεια συνήθως δεν είναι απλή, είναι σύνθετη και ασφαλώς δεν είναι μονόχρωμη, έχει αποχρώσεις.
Τα τουρκικά ΜΜΕ για παράδειγμα, εμφανίστηκαν πιο καχύποπτα από τα καλοπροαίρετα (;) ελληνικά ΜΜΕ. Εν μέσω της καταιγίδας που ξέσπασε στην Τουρκία, όπου η επιστροφή των νεκρών συνοδευόταν από μαζικές και μαχητικά αντι-ισραηλινές διαδηλώσεις, δημοσιογράφοι και αναλυτές συμμετείχαν στην κατακραυγή κατά του Ισραήλ, αλλά έθεσαν και μερικά ενδιαφέροντα ερωτήματα: 1) γιατί βουλευτές του κυβερνώντος ΑΚΡ, που είχαν δηλώσει συμμετοχή στην αρμάδα, υπαναχώρησαν και δεν έλαβαν μέρος στην αποστολή; Μήπως ήξεραν ή υποπτεύονταν κάτι και δεν θέλησαν να εμπλακούν, ή καθοδηγήθηκαν να μην εμπλακούν για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας;
2) Η τουρκική κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε άραγε διπλωματικά το θέμα της αποστολής, ήρθε σε επαφή με τις ισραηλινές αρχές για να λάβει εγγυήσεις ως προς την ασφάλεια των τούρκων πολιτών, με άλλα λόγια ενήργησε προληπτικά για να αποτρέψει μιαν ενδεχόμενη εκτροπή; Ή μήπως, η τουρκική κυβέρνηση επέλεξε συνειδητά να μη λάβει τοις μετρητοίς τις σκληρές προειδοποιήσεις του Τελ Αβίβ;
3) Ποιοί ήταν αυτοί που αντεπιτέθηκαν στους ισραηλινούς κομμάντος και βάσει ποιού σχεδίου; Ποιός θα μπορούσε να σκεφτεί, πως μια επίθεση σε βάρος στρατιωτικής μονάδας δεν θα προκαλούσε διεύρυνση της αιματοχυσίας;
4) Υπάρχουν σοβαρά στοιχεία που να τεκμηριώνουν τον ισχυρισμό, που διοχετεύεται από ηγετικούς παράγοντες, πως το Ισραήλ υποκινεί και πάντως στηρίζει τους αντάρτες του ΡΚΚ; Και
5) Οι αξιωματούχοι της IHH (της τουρκικής ανθρωπιστικής οργάνωσης εναντίον της οποίας επιτέθηκαν οι Ισραηλινοί και για τη δράση της οποίας, υπάρχουν πολλές εκθέσεις από Ισραήλ, Δανία και Γαλλία που της καταμαρτυρούν συνεργασία με την Αλ Κάιντα και τη Χαμάς) γνώριζαν για τις απειλητικές προειδοποιήσεις του Ισραήλ και τι οδηγίες είχαν δώσει στα μέλη τους που βρίσκονταν εν πλώ;
Οι τούρκοι δημοσιογράφοι (της “Χουρριέτ”, της “Βατάν”, της “Μιλλιέτ”) καταγγέλλουν την ισραηλινή βαρβαρότητα, την παράνομη επίθεση που έγινε στα διεθνή ύδατα και την υπέρμετρη χρήση βίας. Ταυτόχρονα όμως θέτουν ορισμένα εύλογα ερωτήματα και εκφράζουν την ανησυχία τους για την έκβαση της ιστορίας. “Το Ισραήλ ξύπνησε τον γίγαντα της Ανατολίας, που κρυβόταν για πολλά χρόνια και που τώρα ξεχύθηκε στους δρόμους” σημειώνει ο Μ.Α.Μπιράντ, ενώ άλλοι αναλυτές καλούν την κυβέρνηση να θέσει υπό έλεγχο τον βρασμό ψυχής που απλώθηκε σε όλη την επικράτεια και που εκφράζεται μέσω ισλαμικών συνθημάτων και ρήσεων από το Κοράνι, που υποκινεί τον κόσμο να κρατά σημαίες της Χαμάς και να καίει σημαίες του Ισραήλ. “Το κράτος δεν μπορεί να λειτουργεί συναισθηματικά. Πρέπει να δείχνει ρεαλισμό και λογική” σημειώνει σχετικά ο Χ.Μπίλα στη “Βατάν” και υπογραμμίζει ότι “η Τουρκία μοιάζει νάχει πάρει το μέρος της Χαμάς και να μην συμπορεύεται με τον δυτικό κόσμο”. “Η τουρκική υποτίμηση των ισραηλινών προειδοποιήσεων, θα διευκολύνει την εξάπλωση της κατηγορίας πως η Τουρκία βοηθά τη Χαμάς, και πως η βοήθεια για τη Γάζα ήταν στην πραγματικότητα βοήθεια στους αδελφούς ισλαμιστές” υποστηρίζει επίσης ο Τσ. Ούλσεβερ στη “Χουρριέτ”, ενώ κατά κοινό τόπο επισημαίνεται ότι η Τουρκία παίζει ένα παιχνίδι υψηλού ρίσκου – καθώς υποστηρίζει το Ιράν, υπερασπίζεται τη Χαμάς και σπρώχνει στη γωνία το Ισραήλ, την ίδια ώρα που επικρατεί μια “παράξενη σιωπή” από τον Αραβικό κόσμο και ιδιαίτερα από την Αίγυπτο.
“Το Ισραήλ μας προσέφερε τη μέγιστη υπηρεσία, να επιδείξουμε εθνική ομοψυχία”σαρκάζει τέλος ο Γ.Κανλί από τη “Χουρριέτ”, ενώ από πολλές πλευρές επισημαίνεται ότι το πρόσφατο επεισόδιο επέτρεψε στην τουρκική κυβέρνηση να αλλάξει την εσωτερική, αλλά και τη διεθνή ατζέντα. Στο εσωτερικό της Τουρκίας η αιχμή της επικαιρότητας μετακινήθηκε από την ηγετική αναμόρφωση του CHP (του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης) στα “θύματα-αδέλφια μας”, ενώ διεθνώς έγινε ορατή η αυταρχική, επιθετική και στρατοκρατική αντίληψη του Ισραήλ.
Σήμερα, όπως φαίνεται από τις αναλύσεις στα ξένα ΜΜΕ, η διεθνής κοινότητα είναι μουδιασμένη και αναγνωρίζει πως πρέπει να επανεξετάσει τη στάση της, καθώς η ανοχή στον αποκλεισμό της Γάζας για να εξασθενίσει η επιρροή της Χαμάς, ήταν ηθικά μεμπτή αλλά απεδείχθη και πολιτικά ατελέσφορη. Επίσης, τα διεθνή ΜΜΕ αναγνωρίζουν πως η στάση της Τουρκίας υπηρέτησε το σχέδιό της να αναδειχθεί σε ηγετική περιφερειακή δύναμη. Όμως, σε τούτη τη φάση η κυβέρνηση Ερντογάν αγγίζει τα όρια που χωρίζουν την επιτυχία από την αποτυχία. Αν δεν ελέγξει την οργή των ισλαμιστών, αν αύριο καούν συναγωγές ή διπλωματικές αποστολές του Ισραήλ, τότε η Τουρκία σταδιακά θα διολισθήσει προς την ομάδα των “ταραχοποιών κρατών”. Η ταλάντευση ανάμεσα στην ανατολή και τη δύση έχει ήδη γείρει το σκάφος της χώρας και η Άγκυρα πρέπει να εγκαταστήσει άμεσα – στο κεντρικό σύστημα πλοήγησής της – σταθεροποιητές. Διότι στην τρικυμία, η μαεστρία είναι τελικά η ισορροπία.
της Χριστίνας Πουλίδου από το σιτε των Πρωταγωνιστών.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου