Κορίτσια, ο Τζόνυ!

by xray

Ο Νεκρός: Μακράν η καλύτερη ταινία του Τζάρμους. Για τους φαν του Ντεπ, η καλύτερη ερμηνεία του. Για τους φαν του Νιλ Γιάνγκ, το καλύτερο σάουντρακ που έχει υπογράψει. Για τους φαν του Ρόμπερτ Μίτσαμ, η καλύτερη ίσως ερμηνεία του, όπως και για τον Ίγκυ Ποπ, σε ένα ρόλο – έκπληξη, όπως έκπληξη είναι και όλη η ταινία και όλες οι υπόλοιπες ερμηνείες. Τι άλλο πια;

Ο Γουίλιαμ Μπλέηκ (Ντέπ), που έχει μεγάλη σχέση με τον ομώνυμο (πολύ) εκκεντρικό δημιουργό της Αγγλίας, (δες το φάντασμα μιας μύγας – το αγαπημένο μου), είναι ένας λογιστάκος που ψάχνει για δουλειά στην Άγρια Δύση της εποχής των γουέστερν. Εκεί, θα συναντήσει το πεπρωμένο του με τη μορφή μιας κοπέλας και ενός ινδιάνου – αποκάλυψη ο Γκάρυ Φάρμερ - που απαγγέλει Μπλέηκ!

Η υπόθεση θα μπορούσε να περιγραφεί σε λίγες αράδες, ενώ και η πλοκή αυτού του αριστουργήματος, μπορεί να χαρακτηριστεί υποτυπώδης. Το αποτέλεσμα όμως είναι που μετράει. Χρησιμοποιώντας ασυνήθιστες τεχνικές, ο Τζάρμους, όπως ας πούμε για τη μουσική της ταινίας, την οποία δεν έγραψε, αλλά αυτοσχεδίασε σε πραγματικό χρόνο στο στούντιο ο Γιάνγκ – απίστευτη κιθάρα - μας μεταφέρει σε ένα υποβλητικό σύμπαν γεμάτο με πρωτότυπους συμβολισμούς (αν υπάρχει κάτι τέτοιο), που καθηλώνει με την αγριάδα και την ομορφιά του, μια ομορφιά που ο Τζιμάρας καταφέρνει να αιχμαλωτίσει σε άσπρο – μαύρο.

Το έργο δείχνει σαφώς την ωριμότητα που έχει πετύχει μέχρι τότε ο σκηνοθέτης μετά από τις πολύ επιτυχημένες ταινίες που είχε στο ενεργητικό του, που ήταν σαν να προετοίμαζαν το κοινό για να υποδεχθεί αυτό το αριστούργημα. Πραγματικά, αποτελεί την κορωνίδα της δημιουργικής περιόδου της καριέρας του Τζάρμους, που μετά από αυτό πήρε την κατιούσα, όπως συνέβη και με πολλούς άλλους σημαντικούς δημιουργούς (όπως ο Τρίαρς – θα επανέλθω και με αυτόν). Το έργο αποτελεί ένα εύστοχο και βαθύ φιλοσοφικό δοκίμιο που μας κοιτάζει κατάματα με τα εκφραστικά μάτια του Ντεπ και τη δύναμη του οδηγού του ινδιάνου,  που στο τέλος συμμετέχει στη μοίρα του, σε ένα από τα δυνατότερα φινάλε που έχει να δείξει η 7^η τέχνη. (Για μένα το δυνατότερο όλων).

Η ταινία προτάθηκε για το χρυσό φοίνικα, αλλά δεν τον κέρδισε, καθώς εκείνη τη χρονιά διαγωνιζόταν και το σαρωτικό (και πιο Ευρωπαϊκό)  Underground. Κέρδισε το βραβείο κριτικών και άλλο ένα της διεθνούς ένωσης κινηματογράφου, αλλά τι να μας λένε τα βραβεία; Η ταινία έχει κερδίσει μια θέση στις κορυφαίες δημιουργίες της τέχνης και αυτό κανείς δεν μπορεί να το επιβραβεύσει με κάποιον άλλο τρόπο.

Όσοι δεν την έχετε δει, τη βλέπετε και τα λέμε…