Ο Σκοτσέζος οικονομολόγος και ηθικός φιλόσοφος, Άνταμ Σμιθ θεωρείται ιδρυτής της σύγχρονης επιστήμης της πολιτικής οικονομίας και θεμελιωτής του οικονομικού φιλελευθερισμού. Το διασημότερο έργο του, «Ο πλούτος των εθνών» υποστηρίζει την ελευθερία του εμπορίου και των αγορών και την αποδέσμευσή τους από τον κρατικό παρεμβατισμό και τα προστατευτικά μέτρα. Τριακόσια περίπου χρόνια μετά τη γέννησή του, στις 16 Ιουνίου 1723, ο Άνταμ Σμιθ θεωρείται από υποστηρικτές και επικριτές αξεπέραστος, παραμένοντας επίκαιρος μέχρι και σήμερα.
Ο Αμερικανός διανοούμενος Νόαμ Τσόμσκι θεωρεί ότι ο Άνταμ Σμιθ θα απεχθανόταν αυτό που αποκαλούμε εμείς σήμερα καπιταλισμό, παρά το γεγονός ότι το διασημότερο βιβλίο του οικονομολόγου αποτελεί τη Βίβλο του καπιταλισμού σήμερα. Σύμφωνα με τον ίδιο, «όλοι διαβάζουν τις πρώτες παραγράφους του Πλούτου των Εθνών και λένε πόσο υπέροχος είναι ο καταμερισμός της εργασίας. Εκατοντάδες σελίδες μετά, όμως, ο Σμιθ υποστηρίζει ότι ο καταμερισμός της εργασίας καταστρέφει τους ανθρώπους και τους μετατρέπει σε ανόητα και αδαή πλάσματα. Συνεπώς, σε κάθε πολιτισμένη κοινωνία, η κυβέρνηση θα πρέπει να λάβει μέτρα για την αποτροπή του ολοκληρωτικού καταμερισμού της εργασίας».
Ο Αμερικανός διανοούμενος Νόαμ Τσόμσκι θεωρεί ότι ο Άνταμ Σμιθ θα απεχθανόταν αυτό που αποκαλούμε εμείς σήμερα καπιταλισμό, παρά το γεγονός ότι το διασημότερο βιβλίο του οικονομολόγου αποτελεί τη Βίβλο του καπιταλισμού σήμερα. Σύμφωνα με τον ίδιο, «όλοι διαβάζουν τις πρώτες παραγράφους του Πλούτου των Εθνών και λένε πόσο υπέροχος είναι ο καταμερισμός της εργασίας. Εκατοντάδες σελίδες μετά, όμως, ο Σμιθ υποστηρίζει ότι ο καταμερισμός της εργασίας καταστρέφει τους ανθρώπους και τους μετατρέπει σε ανόητα και αδαή πλάσματα. Συνεπώς, σε κάθε πολιτισμένη κοινωνία, η κυβέρνηση θα πρέπει να λάβει μέτρα για την αποτροπή του ολοκληρωτικού καταμερισμού της εργασίας».
Ο Τσόμσκι επισημαίνει ότι ο Σμιθ προσέφερε ένα επιχείρημα για τις αγορές, «αλλά υπό συνθήκες απόλυτης ελευθερίας, οι αγορές θα οδηγηθούν σε πλήρη ισορροπία. Θεωρούσε ότι οι ισότητα των συνθηκών, και όχι απλών η ευκαιρία, είναι ο στόχος. Παράλληλα,άσκησε δριμεία κριτική στις αποκαλούμενες Νότιες και Βόρειες πολιτικές. Μιλούσε για τη Βρετανία και την Ινδία, καταδικάζοντας τα βρετανικά πειράματα που κατέστρεφαν την Ινδία».
«Επίσης, σημειώνει ότι αυτό που θα έπρεπε αν είναι αυταπόδεικτη αλήθεια για τον τρόπο λειτουργίας του κράτους. Υπογράμμισε ότι δεν έχει κανένα νόημα το να μιλάμε για ένα έθνος και για αυτό που αποκαλούμε σήμερα «εθνικό συμφέρον». Η αυταπόδεικτη αλήθεια αποκαλείται, έναν αιώνα αργότερα, ταξική ανάλυση. Και δεν χρειάζεται να ανατρέξεις στον Καρλ Μαρξ για να την βρεις, είναι κατηγορηματική και στο έργο του Σμιθ. Ακόμη και ένας 10χρονος μπορεί να τη δει. Ίσως να μην την ανέλυσε, αλλά την ανέφερε. Είναι ένα πρόσωπο του Διαφωτισμού. Τα κίνητρά του προέρχονταν από την υπόθεση ότι οι άνθρωποι καθοδηγούνται από τη συμπόνοια και την αλληλεγγύη, καθώς και την ανάγκη ελέγχου της εργασίας τους».
Οι ερμηνείες του έργου του Άνταμ Σμιθ που προσφέρονται σήμερα είναι«απλώς γελοίες» σύμφωνα με τον Αμερικανό διανοούμενο. «Έκανα λίγη έρευνα για τον τρόπο που αντιμετωπίζεται και συνειδητοποίησα ορισμένα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα. Στο πανεπιστήμιο του Σικάγο για παράδειγμα, το εξαιρετικό προπύργιο της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς κτλ, δημοσίευσε μια εμβριθή έκδοση, με όλες τις υποσημειώσεις και εισαγωγή από τον βραβευμένο με Νόμπελ Τζόρτζ Στίγκλερ, μια τεράστια έκδοση. Τη διάβασα. Είναι πιθανό ο ίδιος ο Στίγλερ να μην διάβασε ποτέ τον «Πλούτο των Εθνών. Οτιδήποτε έλεγε για το βιβλίο ήταν απολύτως λανθασμένο».
Ο "Πλούτος των Εθνών", μαζί με τη Βίβλο και τον "Οδυσσέα" του Τζόις καιτο "Κεφάλαιο" του Μαρξ, είναι τα τέσσερα βιβλία για τα οποία έχουν γράψει τα περισσότερα σχόλια οι απανταχού σχολιαστές διαχρονικά, χωρίς να τα έχουν διαβάσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα πείτε μου: Σε ποιους απευθύνεται το άρθρο και στη συνέχεια το σχόλιο;
(Όπως βλέπεις Bad, προσπαθώ να διδαχθώ από το ανυπέρβλητο ύφος σου. Δεν ξέρω αν... τέλος πάντων, κάποτε θα τα καταφέρω).
Και για να τελειώνουμε, ορίστε και η απόλυτα υπέρτατη φιλοσοφική σκέψη - συμπέρασμα χιλιετιών ανθρώπινης προσπάθειας στην αναρρίχηση των υψιπέδων της Γνώσης χωρίς αναισθητικό (εντάξει, ίσως όχι χωρίς κανένα βοήθημα...):
" Το 97,5% των πάντων, είναι χάλια ".
Έχω τα πνευματικά δικαιώματα του παραπάνω συμπεράσματος, αλλά αν θέλετε μπορείτε να το κάνετε χαλκογραφία και να το κορνιζάρετε, αναφέροντας όμως την πηγή.
Άλλος για φιλοσοφία?! (Ξέρω και σπάνιες λέξεις)
2,5%;;;!!! Τι κρίση αισιοδοξίας είναι αυτή; Μήπως είσαι ερωτευμένος;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί η φιλοσοφία, το θέατρο και ο Μαχαιρίτσας να έχουν πεθάνει – αν και δεν είμαι σίγουρος – όμως τα έχουμε ανάγκη όταν είμαστε μικροί για να εκτιμήσουμε ή να κατανοήσουμε αν θέλεις κάποια άλλα μεγαλώνοντας. Το θέμα μου δεν είναι αυτό και δεν χρειάζεται να διαφωνήσουμε τώρα – αν και δεν νομίζω να διαφωνούμε σ’ αυτό.
Αυτό που θέλω να πώ είναι, (χρησιμοποιώ κι εγώ εκφράσεις του Bad μιας και θα αφήσουν ιστορία) πως καλό θα ήταν να εξηγήσεις - μ’ ένα άρθρο ίσως – γιατί είναι προτιμότερο να διαβάσουμε Φλάναγκαν, Ρόμπινς, Μπόρχες, Άλεν… και όχι όλους αυτούς τους δυσνόητους τόμους φιλοσοφίας. Γιατί ναι στον κινηματογράφο και όχι στο θέατρο, ναι στους Burger Project και όχι στον Μαχαιρίτσα.
Έχει δίκιο ο Mits_F για τον κυνισμό σου κι εγώ τον απολαμβάνω δε λέω, όμως δεν βλέπω να μένει κάτι στους περισσότερους πέρα από την αδιαφορία ίσως και την αποστροφή.
Μίλησε για τον Al Bandy, τον μεγαλύτερο ίσως φιλόσοφο όλων των εποχών!
ΥΓ. Φιλοσοφώ σημαίνει μιλάω έξυπνα για ανοησίες… είπε ο Ζάρκο Πετάν και σήμερα-αύριο θα τον τιμήσω με ανάρτηση.
Όχι, δεν είμαι ερωτευμένος, ενώ κρατάω και τα υπόλοιπα συναισθήματά μου στο μίνιμουμ, με τη βοήθεια θιβετανικών πρακτικών που δεν μπορώ να εξηγήσω εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ποσοστό βγαίνει από έναν ειδικό αλγόριθμο που επίσης δεν μπορώ να εξηγήσω εδώ.
Η φιλοσοφία είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την τέχνη, οπότε δεν τίθεται θέμα σύγκρισης (να διαβάσουμε το ένα ή το άλλο).
Το θέατρο σε σχέση με τον κινηματογράφο νομίζω ότι μπορεί να επιτελέσει μόνο παιδαγωγικό ρόλο και ίσως και μουσειακό. Η πλάστιγγα έχει αποφανθεί οριστικά για το βάρος του καθενός στο πολιτιστικό γίγνεσθαι της ανθρωπότητας (Badstuber με παρακολουθείς;)
Εγώ δεν βλέπω τίποτα το κυνικό επάνω μου, αλλά αν το απολαμβάνετε εσείς, τόσο το καλύτερο. Όσο για το δεύτερο, δεν φιλοδοξώ να αφήσω τίποτα σε κανέναν.
Ο Al τα έχει πει τόσο καλά που μόνο ανάρτηση με ατάκες του με το δικό του τρόπο μπορώ να σκεφθώ. Όσο για τις άλλες λογοτεχνικές προτάσεις, καλές ιδέες όλες.
Ζάρκο Πετάν φορέβερ!
Αν συνεχίσετε έτσι εσείς οι 2, ένα βράδυ που θα γυρίσω απο μπαράκια, θα γράψω ένα άρθρο για την σχέση σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν σύγκρινα την φιλοσοφία με την λογοτεχνία – αν και η λογοτεχνία εμπεριέχει φιλοσοφία - για ελεύθερο χρόνο και διάβασμα μιλάω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ απόλυτα με τον παιδαγωγικό ρόλο του θεάτρου και αυτό ακριβώς εννοούσα λέγοντας «μικροί».
«Δεν βλέπω τίποτα κυνικό πάνω μου». Ίσως ο ορισμός του κυνισμού;
Πράγματι μόνο ο Al μπορεί να μιλήσει για τον Al!
Κι εγώ ζορίζομαι με τον Πετάν. Όσο πιο μεγάλος είναι κάποιος, τόσο πιο λίγα πρέπει να πεις ή αφήνεις τον ίδιο να μιλήσει.
Και…
…δεν ξέρω αν θυμάστε στο παρελθόν κάποιον συνεργάτη να λέει: είδατε ρε τι σας έφερα; (μη γελάσει κανείς, έχω δηλώσει πόσο λείπει).
Στο ίδιο πνεύμα λέω λοιπόν: Είναι δεδομένο πως δεν φιλοδοξείς να αφήσεις τίποτα… απλά είχα την ματαιοδοξία να ελπίζω. χαχαχαχα
Badstuber… άμα σου μπήκε η ιδέα, δεν βλέπω να γλιτώνουμε από την πένα σου!
Δεν κατάλαβα τίποτα
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλοσοφία αγαπητέ μου, φιλοσοφία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟκ… το κόβω.