ΣΕ ΕΙΔΑ στο Σύνταγμα.

by xrisa-fi

Υπάρχουν λέξεις που τις μαθαίνεις όταν είσαι μικρός και υπάρχουν λέξεις που τις μαθαίνεις όταν είσαι μεγάλος. Υπάρχουν λέξεις που τις λες στα ελληνικά και όταν πάρεις το αεροπλάνο για μέρη μακρινά τις λες στα αγγλικά. Υπάρχουν όμως και κάποιες άλλες, που ενώ googlαρεις στη μετάφραση δε σου ταιριάζουν να τις πεις, σα να αλλάζει το νόημα τους, σα να χάνουν το συναίσθημα τους. Έτσι λοιπόν, φιλότιμο, κουράγιο, αγανάκτηση, αγανακτισμένοι, αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα.

Τόσα χρόνια Έλληνας λοιπόν, είχες φιλότιμο και αφού δε βρέθηκε κάνεις να στο αναγνωρίσει έκανες κουράγιο μέχρι που και αυτό «έσωσε» και αγανάκτησες. Αγανάκτησες τόσο πολύ που βγήκες στο Σύνταγμα με τη πλαστική σημαία σου, με τα κατσαρόλια σου με τα ρεαλιστικά πανό σου, έτοιμος να βγάλεις όλο το άχτι σου σε μούντζες και άλλες κομψές χειρονομίες. Άφησες πίσω σου κόμματα (?!) και ενώθηκες με την αγανακτισμένη μάζα έχοντας μια κοινή ιδεολογία, έναν κοινό στόχο, μια ελπίδα που φαντασιώνεσαι να γίνει φωτιά και να κάψει όλα τα καθάρματα που έκαναν εσένα, εσένα τον Έλληνα γεμάτο φιλότιμο που τόσο περηφανεύεσαι γι’ αυτήν τη λέξη να γίνεις ζητιάνος του μεροκάματου σου και του ιδρώτα σου.


Πόσο άδικο αλήθεια? Να σπουδάζεις χωρίς να ξέρεις αν θα δουλέψεις, να μένεις άνεργος λίγο πριν τη σύνταξη, να κοιτάς με μάτια βουρκωμένα τη δραχμούλα, γιατί ποτέ δεν τη ξέχασες όσο και αν ξόδεψες τα ευρώ σου. Πόσο άδικο αλήθεια να νοσταλγείς την κατοχή, όταν ο άνθρωπος ετοιμάζεται να κατοικήσει στο φεγγάρι και εσύ δε θα ‘χεις ούτε συνδρομητική τηλεόραση για να το δεις. Νομίζω ότι είναι σχεδόν όσο άδικες ήταν οι στιγμές που φώλιαζες στο παιδί σου την ιδέα να γίνει δημόσιος υπάλληλος, να «βολευτεί», να μην μπορεί να τον κουνήσει κανείς. Όσο άδικα εξαγόρασες το γιατρό για μια extra ματιά στο ανίψι σου, όσο άδικα πούλησες το κτήμα στο χωριό για να απολαύσει το παιδί σου τη «δωρεάν» παιδεία. Ήταν εκείνη η στιγμή θαρρώ που ξίνισες τα μούτρα σου με το ψυγείο ΠΙΤΣΟΣ που σου έφερε ο άντρας σου μιας και η γειτόνισσα κοκορευόταν για το δικό της SIEMENS ή μήπως ήταν τότε που καιγόντουσαν τα δάση και εσύ έκλεινες την τηλεόραση γιατί έτσι το πρόβλημα δεν υπήρχε? Αναρωτιέμαι πόσο άδικες ήταν οι στιγμές που προτίμησες να πιεις μπύρες και να δεις τσόντες απ’ το να ανοίξεις ένα ριμαδοβιβλίο, να δεις από πού ξεκινήσαμε και που φυσικά μας παν τα πράγματα. Που είχες το μυαλό σου όταν τα παιδιά άρχισαν να μεγαλώνουν σε τσιμεντένια μπαλκόνια, όταν στην παραλία που πήγαινες μικρός δεσπόζει ένα ξενοδοχείο. Γιατί δεν αγανάκτησες τότε? Γιατί δε πρόλαβες αυτό που τώρα ζεις?


Βλέπω το πλήθος στην τηλεόραση και αναρωτιέμαι που ήσουν τόσο καιρό? Αναρωτιέμαι ποιος είσαι? Είσαι Έλληνας απ’ την Αργεντινή που ήρθε με κουτάλες και τηγάνια ή είσαι Έλληνας απ’ την Ισπανία που ήρθες να μας βάλεις ξυπνητήρι? Γιατί ο διπλανός σου κρατά σημαία της Πορτογαλίας και εσύ διαδηλώνεις για τους μετανάστες? Ίσως το πρόβλημα σου να μην είναι οι chick μετανάστες αλλά αυτοί οι βρωμιάρηδες με τις παντόφλες χειμώνα καλοκαίρι. Και σε ξαναρωτάω ποιος είσαι? Είσαι το ΠΑΜΕ που είπες να κάνεις τη ψαριά σου και εσύ στη λαοθάλασσα? Μα τι λέω? Το ΠΑΜΕ είναι η εργατική φωνή αυτού του τόπου που καλείται να καπηλευτεί κάθε μορφή έκφρασης με τον ζωντανό και πάντα επίκαιρο λόγο του. Άλλωστε ολόκληρο πολυτεχνείο σήμερα του ανήκει. Σήμερα, γιατί τότε ήταν απλά τσόγλανοι, πράκτορες των αμερικανών. Δε μου απαντάς όμως και σε ξαναρωτάω, ποιος είσαι? Είσαι ο Μίκης? Ο σύνθετης της μεταπολίτευσης, ο μελωδός των μαρτυρίων? Είσαι ο Μίκης που πρώτος ζήτησες μέσα στη κρίση τα βουλευτικά σου χρωστούμενα? Μήπως είσαι άνθρωπος του μόχθου, φοιτητής μια ζωής που μοιάζει αιώνια? Είσαι το μωρό της φωτογραφίας που τα κανάλια σου πετάν κατάμουτρα μπας και κλάψεις και συγκινηθείς? Ποιος στο διάλο είσαι?


Όποιος και αν είσαι θα ξεχαστείς για έναν και μόνο λόγο. Προσπαθείς να υπερασπιστείς με μούντζες και βρισιές όσα κερδήθηκαν με αίμα. Ο φόβος σου μη ματώσεις σε έκανε αγανακτισμένο και μετά όλοι οι άλλοι. Με σκηνές, hot dog και μίξη latin τραγουδιών με Άσημο το μόνο που κάνεις είναι ανέμελες διακοπές στο σιντριβάνι του Συντάγματος. Ήσασταν χιλιάδες και αναζητώ μόνο πέντε ιδέες, πέντε προτάσεις, πέντε αλλαγές. Αναζητώ αυτόν που βροντοφώναξε στο πανό του για «άμεση δημοκρατία» τι ακριβώς εννοούσε, αυτόν που χτύπησε τη σφιγγοφωλιά και άφησε όλα αυτά τα γυμνασμένα αγόρια με την ελληνική σημαία για όπλο να παρελαύνουν, νομιμοποιώντας μια άνευ προηγουμένου εγκληματικότητα.


Όποιος και αν είσαι δε με νοιάζει γιατί πρέπει να βρω ποιος είμαι εγώ. Πρέπει να δω πότε με νανούρισαν με ψεύτικα παραμύθια, πότε έκλεισα τα μάτια κάνοντας ότι κοιμάμαι από φόβο μήπως με πάρουν χαμπάρι και σταματήσουν να με καλοπιάνουν με καραμέλες. Πρέπει να δω αν εσύ είμαι εγώ και να με αλλάξω.