“And now what?”

By ~ Ele ~

 Όταν πριν από μερικά χρόνια πήγαινες σχολείο και μάθαινες την Ιστορία της Ελλάδας, θαύμαζες το πώς αυτή η χώρα κατάφερε να ξεπεράσει όλα τα προβλήματα, όλες τις δυσκολίες και να ορθοποδήσει μετά από κάθε σφαλιάρα. Δεν ανησυχούσες για το τι μέλλει γενέσθαι γιατί όλοι φρόντιζαν να ενισχύουν τον πατριωτισμό σου και να μην φοβάσαι για το μέλλον το δικό σου αλλά και της χώρας σου.

Τώρα πια μεγάλωσες, σπουδάζεις, δουλεύεις (αν ανήκεις στους τυχερούς) και πάνω απ’ όλα σε βασανίζει και σε τρώει το αίσθημα της ανασφάλειας. Τι συμβαίνει εδώ πέρα; Τι πάει τόσο στραβά; Τι θα κάνω; Σκέφτεσαι λοιπόν όλα αυτά που είχες μάθει τόσα χρόνια στο μάθημα της Ιστορίας και χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Όχι, όχι, δεν φοβάσαι μήπως γίνει πόλεμος και πεις «γεια» στη μανούλα σου. Απλά ξέρεις πως αυτήν την στιγμή για την χώρα σου γράφεται μια νέα ιστορία, δυστυχώς σε μαύρες σελίδες. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν τα γεγονότα θα οδηγήσουν σε ανάκαμψη ή  η κλωτσιά που θα δώσουν θα μας ρίξει στο κενό.

     Αναρωτιέσαι λοιπόν (αυτό που αναρωτιώμαστε όλοι) «πώς φτάσαμε ως εδώ»; Τώρα που κατάλαβες τι συμβαίνει γύρω σου και μπορείς να κάνεις τη σύγκριση με παλιότερα νιώθεις αβεβαιότητα και ντροπή. Ντροπή για όλους εκείνους που οδήγησαν το κράτος και τον λαό του στο χείλος του γκρεμού. Δεν είναι άδικο; Την απάντηση την ξέρουμε. Είναι τόσο άδικο που σε γεμίζει οργή.  Γιατί ξέρεις πως όλα έχουν γίνει ένα μπάχαλο. Όλα έχουν χάσει την αρχική τους σημασία. Τίποτα δεν είναι όπως πριν.

     Δεν είναι αστείο να διαβάζεις Συνταγματικό και να νομίζεις ότι τίποτα από αυτά που διαβάζεις δεν υφίσταται καν; Για παράδειγμα δίνει τον ορισμό του «έθνους» και λέει: «Έθνος είναι σύνολο ανθρώπων με κοινή εθνική συνείδηση οι οποίοι αισθάνονται ενωμένοι μεταξύ τους με δεσμούς πνευματικούς και υλικούς. Την εθνική συνείδηση διαμορφώνουν η ανάμνηση κοινών ευτυχισμένων ημερών (?!?) καθώς και τα οικονομικά συμφέροντα». Εκεί λοιπόν έρχεται η στιγμή που έχεις τις εξής επιλογές: α) σκας στα γέλια και λες «ναι ΟΚ ας πάω παρακάτω», β) πετάς το βιβλίο στον τοίχο, γ) αναρωτιέσαι σε ποιον κόσμο ζεις εσύ (και κοιτάς την ημερομηνία έκδοσης), δ) νιώθεις την απόλυτη απογοήτευση γιατί συνειδητοποιείς πόσο άλλαξαν τα πράγματα.

     Συνειδητοποιείς πόσο αβέβαιο διαγράφεται το μέλλον. Συνειδητοποιείς πόσο σιχαίνεσαι ν’ ακούς όλους τους βολεμένους κατά βάθος να λένε «εσείς οι νέοι είστε η ελπίδα μας, εσείς θα μας βγάλετε απ’ το αδιέξοδο». Όχι ρε φίλε. Δεν θα σε βγάλω εγώ απ’ το ΔΙΚΟ ΣΟΥ αδιέξοδο. Δεν θα σε βοηθήσω εγώ που μ’ έφερες σ’ αυτήν την κατάσταση και για να πρέπει να σπουδάσω/δουλέψω/ζήσω θα αναγκαστώ να πάω σ’ άλλη ήπειρο. Δεν το ζήτησα ποτέ, συγγνώμη. Κανείς από εμάς τους νέους δεν το ζήτησε. Αλλά αυτά δεν τα σκεφτόταν κανείς όταν βόλευε τον εαυτούλη του. Γι αυτό λοιπόν τώρα, όλοι ξαφνικά θυμήθηκαν πως πρέπει να διαμαρτυρηθούν, ο καθένας για τους λόγους του. Και πολύ καλά κάνουν, άλλωστε όπως λέει και ο λαός «κάλλιο αργά παρά ποτέ». Παρόλα αυτά, εμείς οι νέοι επωμιζόμαστε το βάρος ενός καλύτερου μέλλοντος σε μια Ελλάδα που βάλλεται από παντού. Μακάρι μόνο να είμαστε εδώ και να το προσπαθήσουμε.

Και κάθομαι πάνω απ’ το βιβλίο του Συνταγματικού και διαλέγω το δ).