Το Playboy διδάσκει..

Κάθε λίγο και λιγάκι έρχεται μια έρευνα να επιβεβαιώσει ότι πιο πολύ από τα μπράτσα και τους κοιλιακούς οι γυναίκες γουστάρουν το χιούμορ, όπως διαβάσαμε στο περιοδικό ΄Playboy΄. Μήπως ήρθε η ώρα λοιπόν να το γυμνάσεις;

Το να κάνει κάποιος τους άλλους να γελάνε χωρίς να γίνεται ο καραγκιόζης της παρέας αποτελεί μέγιστο προσόν. Είναι ένδειξη υψηλής νοημοσύνης (το αντίθετο δεν ισχύει: αν και το καλό χιούμορ είναι ξεκάθαρα δηλωτικό εξυπνάδας, η έλλειψη του δεν υποδηλώνει βλακεία), άνεσης, αυτοπεποίθησης και ως ένα βαθμό «ελέγχου» πάνω στους άλλους. Τα κακά νέα είναι πως, ενώ όλοι έχουμε «δικαίωμα» στη γελοιότητα, δεν μπορούμε να είμαστε άπαντες το ίδιο αστείοι. Τα καλά νέα, από την άλλη, δεδομένου ότι δεν υπάρχει «χιουμοριστικό γονίδιο», παρουσιάζουν τη συγκεκριμένη ικανότητα ως κάτι που βελτιώνεται με την τριβή, την «εκπαίδευση» και την ανάγνωση - όχι γενικά, των παρακάτω...

+Do’s
Οι περισσότεροι μοιραζόμαστε κοινή ή παρεμφερή αίσθηση του χιούμορ με όσους θεωρούμε φίλους, οπότε σ΄ αυτή την περίπτωση τα πάντα επιτρέπονται - και κρυάδα να πεις, θα σου τη συγχωρέσουν (γι΄ αυτό είναι οι φίλοι). Ανάμεσα, όμως, σε αγνώστους καλύτερα να κάνεις λίγο κράτει, τουλάχιστον στην αρχή. Διαφορετικά, η εσωτερική φωνή στο μυαλό των συνομιλητών σου θα αρχίσει να ψιθυρίζει φράσεις όπως «Καλά, τι κάνει αυτός ο ... (σ.σ. εσύ), με ξέρει κι από χθες;», οι οποίες δε μεταφράζονται ακριβώς σαν εκδηλώσεις συμπάθειας. Και ξέρειs, οι άνθρωποι δεν τείνουμε να γελάμε με το χιούμορ εκείνων που αντιπαθούμε...

Δεν είναι υποχρεωτικό να διαθέτεις καλή αίσθηση του χιούμορ. Σκέψου το σαν μια προσφορά σου προς την ανθρωπότητα. Δεν υπάρχει, λοιπόν, κανένας λόγος να αισθάνεσαι νευρικότητα ή πως έχεις να αποδείξεις κάτι σε κάποιον. Χρειάζεται αυτοπεποίθηση. Αν δεν την έχεις, μην το επιχειρείς. Άκου λίγο τους άλλους, χαλάρωσε, πιες ένα ποτάκι και όρμα.

Εξίσου σημαντικό με το χιούμορ είναι και το ποιος το κάνει. Οι άνθρωποι με τους οποίους διασκεδάζουμε είναι συνήθως εκείνοι με τους οποίους περιμένουμε ότι θα διασκεδάσουμε. Όπως σωστά παρατηρείς, το κόλπο λειτουργεί ως ένα βαθμό υποσυνείδητα, αλλά και διαδραστικά: το ότι κάποιος γελάει με τα κατορθώματα σου (με την καλή έννοια) αποτελεί αφενός σαφή ένδειξη ότι θα συνεχίσει να το κάνει και στο μέλλον και αφετέρου βελτιώνει κι εσένα τον ίδιο σε αυτό τον τομέα ανεβάζοντας την αυτοπεποίθηση σου.

Κατά τον Αμερικανό stand-up comedian Τζέρι Σέινφελντ (τίποτα σπουδαίο, αλλά η παρακάτω παρομοίωση είναι καλή), μια χιουμοριστική διήγηση είναι σαν ένα φαράγγι: Στη μια μεριά του στέκουν οι ακροατές και η έναρξη της ιστορίας, ενώ στην άλλη βρίσκεται το φινάλε της ιστορίας και ιδεατά θα φτάσουν οι ακροατές. Αν το κενό ανάμεσα είναι πολύ μεγάλο, οι ακροατές θα πέσουν μέσα.

Αν, πάλι, είναι πολύ μικρό, δεν υπάρχει καμία πρόκληση στο άλμα. Ποιο το νόημα όλων αυτών; Προσπάθησε να εμπλέκεις και τους άλλους στις ιστορίες σου - θα τις απολαύσουν περισσότερο.

Από τα πατριωτικά ποιηματάκια (αναντίρρητα έχουν κι αυτά την πλάκα τους) κιόλας που κακοποιούσαμε παρουσία γονέων και κηδεμόνων στο δημοτικό, έχουμε όλοι μάθει την αξία των παύσεων - ελάχιστοι εκτιμούσαν το πιτσιρίκι που απήγγελλε το ποίημα «επί τροχάδην» και «μονοκοπανιά». Όσο ταχύτερα λέγεται κάτι, τόσο λιγότερο αξίζει να ειπωθεί. Και για να είσαι βέβαιος πως ακολουθείς το σωστό ρυθμό, πριν ξεκινήσεις, σκέψου πόσο αργά νομίζεις ότι πρέπει να μιλήσεις και, όταν έρθει η ώρα, μίλα ακόμη πιο αργά.


Καλό, ε;
Ο αυτοσαρκασμός είναι «σιγουράκι». Το ότι κοροϊδεύεις τον εαυτό σου αποτρέπει τους άλλους από το να το κάνουν.

Μερικές φορές έχει όντως πλάκα να λες αυτό που όλοι σκέφτονται αλλά κανείς δεν τολμά να ξεστομίσει. Κάποιες άλλες οι υπόλοιποι έχουν πολύ καλό λόγο που σωπαίνουν...

Κάποτε στην Ελλάδα τα πολιτικά αστεία ανταλλάσσονταν με τη δέουσα προσοχή. Πλέον, όπως έχει γίνει η πολιτική, είναι ασφαλέστερα κι απ΄ αυτά με τις ξανθές. Πολύ ασφαλέστερα.

Τα ανέκδοτα με τις ξανθές, τώρα, καλό είναι να διέπονται από στοιχειώδες τακτ, να μην εκφωνούνται, δηλαδή, όταν κυρίες με αντίστοιχη κόμη είναι παρούσες. Εκτός αν αυτές είναι αρκούντως οικίες με ή αρκούντως ηλίθιες.

Τα σόκιν ανέκδοτα, άπαξ και μπει κάποιος στη διαδικασία αναπαραγωγής τους, δέον είναι να παραμένουν σόκιν.

Οι ερωτήσες που περιέχονται σε ορισμένα πολύ σύντομα ανέκδοτα δεν παρέχουν το δικαίωμα στον ομιλούντα να κοιτάει τους υπόλοιπους στα μάτια πριν τους δώσει την απάντηση προτρέποντας τους να τη μαντέψουν.
Η αίσθηση του χιούμορ (των άλλων) είναι σαν τη γυναίκα: βελτιώνεται μετά από κάμποσα ποτά. Μη διαλέγεις τους φίλους σου στα μπαρ...
+Don’ts Δύο είναι οι αιτίες που κάποιος μπορεί να μη γελάσει με ένα αστείο ή ένα σχόλιο: είτε να μην το πιάσει είτε να το πιάσει. Σε κάθε περίπτωση, άσ΄ το να πάει, άσ΄ το, άσ΄ το πονάει, άσ΄ το. Συμβαίνουν κι αυτά, οπότε προχώρα παρακάτω χωρίς να κάθεσαι να επεξηγείς. Πάει, τελείωσε. Και ποτέ (μα ποτέ, είναι ποταπό) μην προσπαθείς να πείσεις για το αξιοθαύμαστο του χιούμορ σου γελώντας πρώτος με αυτά που λες. Ας κάνουν κάτι -άμα θέλουν- και οι άλλοι.
Όλοι οι υγιείς τω πνεύματι γνωρίζουν ότι ένα αστείο είναι ένα αστείο. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Με δεδομένο, λοιπόν, ότι στόχος σου δεν είναι να προσβάλεις κάποιον, πες ό,τι θες και για όποιον θες. Κουτσοί, στραβοί, παράλυτοι, γκέι, στρέιτ, μαύροι ή κίτρινοι, δεν έχει σημασία, υπάγονται στον παραπάνω κανόνα. Γι΄ αυτό μην επιχειρείς να δικαιολογείς το χιούμορ σου - κάνεις μονάχα τα πράγματα χειρότερα. Εκκινήσεις τύπου «Δεν είμαι ρατσιστής, αλλά...» είναι παντελώς άχρηστες. Άπαντες γνωρίζουν αν είσαι ή όχι ρατσιστής και, αν δεν το γνωρίζουν, δε θα έπρεπε να το κρίνουν βάσει ενός καταραμένου αστείου.
Μην κλέβεις αστεία άλλων (μπορείς κάλλιστα να τα δανείζεσαι αν αναφέρεις τις πηγές σου) και κυρίως μην προσπαθείς να μιμηθείς την αίσθηση του χιούμορ κάποιου άλλου. Πρώτον, δε γίνεται, δεύτερον, θα φανεί και, τρίτον, θα γίνεις γελοίος, κάτι που υπό κανονικές συνθήκες δε θα έπρεπε να αποτελεί στόχο σου.
Κάθεσαι σε μια καρέκλα περιτριγυρισμένος από ένα κοινό που κρέμεται από τα χείλη σου για να ακούσει τη συνέχεια αυτού που διηγείσαι. Αν η καρέκλα δεν είναι πλαστική, εσύ νηπιαγωγός, το κοινό ένα τσούρμο ενθουσιώδη πεντάχρονα και η διήγηση μια ιστορία για έναν πιγκουίνο που μαζί με το φίλο του τον κροκόδειλο ψάχνουν για ένα μπαλόνι, μη διανοηθείς ούτε για μια στιγμή να κάνεις διαφορετικές φωνές και γκριμάτσες. Απαγορεύονται αυστηρά.
Αντιλαμβάνεσαι ασφαλώς πως οτιδήποτε λες, χιουμοριστικό ή όχι, πρέπει να διαθέτει ειρμό, λογική συνέχεια και νόημα. Καλό είναι, επίσης, να μην παιδεύεσαι για να καλύψεις τα συγκεκριμένα προαπαιτούμενα την ώρα που μιλάς. Εκφράσεις του στυλ «Μισό λεπτό ρε, το ξέχασα...» οδηγούν οποιοδήποτε αστείο σε θάνατο συνοπτικότερα απ΄ ό,τι οι ναζί τους Εβραίους.
Stand up tragedy Η μόνη ομοιότητα της ελληνικής εκδοχής του stand-up comedy με τις αντίστοιχες σε ΗΠΑ και Βρετανία είναι ότι κάποιος στέκεται όρθιος. Η ευθύνη δε βαραίνει τόσο τους εμπλεκόμενους κωμικούς -μολονότι το ταλέντο ή η απουσία ταλέντου των περισσοτέρων δε βοηθάει τη διαδικασία-όσο τη νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας. Καλά» ή κακά», στην Ελλάδα κάποια ζητήματα αποτελούν ταμπού και δεν επιδέχονται χιουμοριστική-ή άλλη, πέραν της συμβατικής-προσέγγιση. Δεν μπορείς να σχολιάσεις τις μειονότητες γιατί θα σε πουν «ρατσιστή», δεν έχεις τη δυνατότητα να κάνεις πλάκα με τον Σωκράτη, τον Περικλή, τον Κολοκοτρώνη ή άλλα «ιερά τέρατα», απαγορεύεται έστω και να εκστομίσεις τις λέξεις «χοντρός» (πρέπει να πεις «ευτραφής», εκτός αν αναφέρεσαι στον Πάγκαλο) ή «παράλυτος» («άτομο με ειδικές ανάγκες» είναι το πολιτικά» ορθό) -πόσο μάλλον να τις διακωμωδήσεις- και καλύτερα να γνωρίζεις το ακροατήριο έναν προς έναν αν έχεις κατά νου να πιάσεις στο στόμα σου το θεό.
Στην πλειονότητα μας αγνοούμε την πραγματικότητα ότι το καλό χιούμορ δεν είναι ποτέ προσβλητικό, ίσως επειδή στην πραγματικότητα στην πλειονότητα μας προσβλητικά αγνοούμε το καλό χιούμορ (Το ‘πιασες, έτσι;). Οπότε, τι μένει; Να «καυτηριάσεις» την επικαιρότητα (κλισέ ως φράση και ως διαδικασία) ή να διαλέξεις κάποιον από το πλήθος και να τον φέρεις σε δύσκολη θέση (προς θεού, όχι επειδή είναι χοντρός) μπας και διασκεδάσουν οι υπόλοιποι. Και γ@μώ τα γέλια...