Blogging και δημοσιογραφία: Μια σχέση αγάπης και μίσους

Γράφει ο blogger δημοσιοκάφρος

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, που οι λέξεις χάνουν τα νοήματα τους και η αποπολιτικοποίηση σαρώνει τα πάντα στο διάβα της, το blogging, έχει χαρακτηριστεί από πολλούς ως η «δημοσιογραφία των πολιτών». Πλέον ο δέκτης των πληροφοριών, έχει μετατραπεί σε πομπό, δηλαδή ο κάθε ένας από μας μπορεί μέσω του προσωπικού του ιστότοπου να «ανεβάζει» ειδήσεις, φωτογραφίες, βίντεο…

Όπως είναι φυσικό, το blogging δεν θα αργούσε να εξαπλωθεί και στη χώρα μας, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που να αντικαθιστά και πολλά ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα ενημέρωσης.

Γιατί , ναι όπως και να το κάνουμε, τα blogs είναι μια αρκετά μεγάλη πηγή ενημέρωσης για πολλούς από εμάς. Το ερώτημα που προκύπτει όμως είναι φυσικό… Ποια είναι η αξιοπιστία αυτού του «μέσου»;

Ας πάρουμε ως παραδείγματα δύο δημοφιλή ελληνικά ιστολόγια:

1)     Το γνωστό σε όλους και μη εξαιρετέο, troktiko. Το blog που ξεκίνησε από τον Σωκράτη Γκίολια, ο οποίος δεν ήταν μόνο εμπνευστής όπως λένε οι διαχειριστές του, αλλά και δημιουργός (η δημοσιογραφική πιάτσα το ήξερε αυτό πολύ καιρό…).
Στην εποχή που μεσουρανούσε το troktiko λοιπόν, τα διάφορα δυσφημιστικά posts έδιναν και έπαιρναν… έχοντας ως όπλο τη δημοσιότητά του, οι συντάκτες του εν λόγω ιστολογίου, έβαζαν τη λάσπη στον ανεμιστήρα και περιέλουζαν όποιον δεν…τους άρεσε η φάτσα του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η εμπάθεια προς τον Λάκη Λαζόπουλο, όπου κάθε εβδομάδα οι απαξιωτικές δημοσιεύσεις με στόχο το πρόσωπό του, έδιναν και έπαιρναν. Το χειρότερο απ’ όλα είναι το γεγονός ότι αναπαραγόταν η φρασεολογία και η πολεμική του ΛΑΟΣ, για τον γνωστό ηθοποιό.
Οι δραστηριότητες του τρωκτικού δεν σταμάτησαν στη συκοφαντία όμως… Κάθε άλλο, η διασπορά ανυπόστατων φημών  ήταν μια από τις ειδικότητες του δημοφιλούς blog.  Μια επίσκεψη στη στήλη «κοτσανόμετρο» του συμπαθούς blog les-malakies, θα σας πείσει… (http://les-malakies.blogspot.com/search/label/Troktiko )
Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: Τον Λαζόπουλο τον θεωρώ τρισμέγιστο λαϊκιστή και ως τέτοιο τον αντιμετωπίζω. Αλλά, υπάρχει ποιοτική διαφορά στο να ασκείς κριτική από το να ρίχνεις λάσπη.
Και για όσους σπεύσουν να με κατηγορήσουν για…σκύλευση νεκρών, απλά θα πω ότι το blog αυτό το κατέκρινα, πολύ πριν τον τραγικό χαμό του Γκιώλια.

2)     Το υποκατάστατο του τρωκτικού, το tromaktiko, ή όπως αλλιώς λέγεται… Το συγκεκριμένο ιστολόγιο, αποτελεί κλώνο του προαναφερθέντος blog, τόσο στην ονομασία, όσο κα ι στις…πρακτικές.
Και το θέμα που δημιουργήθηκε με το κατάστημα Noodlebar, (αποτέλεσε και την πηγή έμπνευσης για να γράψω αυτό το κομμάτι), δεν μου προκάλεσε καμιά απολύτως εντύπωση.  Δεν δέχεσαι να διαφημιστείς στο blog μας; Κανένα πρόβλημα, σε συκοφαντούμε… (παραθέτω την αρχική ανάρτηση, καθώς και την απάντηση της Athens Bars, http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/09/noodle-bar_16.html ,http://www.noodle-bar.net/athensbars-protasi-synergasias.pdf .
Κάποιοι θα μιλήσουν για το γεγονός ότι η ανάρτηση είναι σχόλιο αναγνώστη και το blog δεν ευθύνεται για το τι γράφουν οι αναγνώστες. Αλλά και αυτή είναι παλιά τακτική… Ότι δεν μπορείς να γράψεις επίσημα, το αφήνεις να εννοηθεί μέσω σχολίου ή επιστολής αναγνώστη.
Η «Αυριανή» ήταν το πρώτο μέσο που ξεκίνησε την τακτική αυτή στα τέλη της δεκαετίας του 80 και από τότε, έχει διαδοθεί σχεδόν παντού.

Τα παραδείγματα που παρέθεσα πιο πάνω, αποτελούν τη μία πλευρά της Ελληνικής κοινότητας των Bloggers. Με λίγα λόγια, έχουν δημιουργηθεί από άτομα τα οποία, βασιζόμενα στα «παραθυράκια» του νόμου περί ανωνυμίας στο ίντερντετ, προσπαθούν να στήσουν επικερδείς επιχειρήσεις, οι οποίες εκβιάζουν και συκοφαντούν , διαδίδουν ανυπόστατες φήμες και άλλες τέτοιες αγαθοεργίες.

Εν ολίγοις, δεν είναι υπόλογοι σε κανέναν απολύτως, θέλουν να ονομάζουν τα ιστολόγια τους δημοσιογραφικά, καταπατώντας την ίδια στιγμή ολόκληρο τον δημοσιογραφικό κώδικα της ΕΣΗΕΑ, ενώ σε πολλές περιπτώσεις παίζουν το ρόλο του γραφείου τύπου διαφόρων κομμάτων και μηχανισμών ασφαλείας.
Με αφορμή αυτούς του είδους τα blogs, o υπουργός Δικαιοσύνης ξεκίνησε τις διαδικασίες για να περάσει ο νόμος – φίμωτρο για τα όλα ανεξαιρέτως τα blogs.( περισσότερες πληροφορίες εδώ http://topontiki.gr/Articles/view/8593 )
Από την άλλη πλευρά στεκόμαστε όλοι εμείς, όσοι γράφουμε σε ιστολόγια, όχι για να κερδίσουμε χρήματα, ή για να διεκπεραιώσουμε μέσω ενός blog τα συμφέροντα τρίτων. Εμείς ήμαστε όσοι γράφουμε για πράγματα που μας ενδιαφέρουν, με σκοπό να ευαισθητοποιήσουμε, να κινητοποιήσουμε, να μοιραστούμε την άποψη μας, να ξεσπάσουμε στην τελική.

Είμαστε όσοι, βλέπουμε αυτό το μέσο ως έναν τρόπο να έρθουμε σε επαφή με ένα κομμάτι κόσμου, ο οποίος θα σχολιάσει, θα προβληματιστεί και θα μας πει την άποψή του.

Για να μην μακρηγορώ, κάποιοι εκμεταλλεύονται το πιο δημοκρατικό μέσο επικοινωνίας του πλανήτη όπου όλες οι φωνές μπορούν να ακουστούν, το ίντερνετ δηλαδή, για να ιδιοτελείς σκοπούς…Στο χέρι μας είναι να τους αποτρέψουμε, γυρνώντας τους την πλάτη.

Καλώς η κακώς,  ένα μέρος των  bloggers νομίζουν πως είναι ο Ιζνογκούντ (χαρακτήρας comic του Goscinny για τους μη γνωρίζοντες) και θέλουν…να γίνουν βεζίρηδες στη θέση του βεζίρη ή αλλιώς να υποκαταστήσουν τους δημοσιογράφους.  Και εν πολλοίς τα έχουν καταφέρει διότι, η ελληνική δημοσιογραφία έχει πάρα πολλές δυσλειτουργίες,  εκ των οποίων η κυριότερη είναι η διαπλοκή και η συνομιλία με την εξουσία.

Από το ιστορικό σλόγκαν της «Ελευθεροτυπίας», το «Στηρίζουμε την αλλαγή, ελέγχουμε την εξουσία», έχουμε φτάσει στο «στηρίζουμε πάση θυσία την εξουσία, και χωρίς να προσπαθούμε να αλλάξουμε τίποτα».