“Playback απωθημένα...: Όσα δεν είπα, όσα δεν έζησα”
Είναι τόσες οι φορές που θες να κάνεις κάτι... Να πεις κάτι... Να ξεφύγεις από τα όσα κάνεις (ή υποχρεούσαι για χίλιους δυο λόγους να κάνεις) συνήθως. Αυτό το «κάτι» μπορεί να είναι το οτιδήποτε: από μια βόλτα στη γειτονιά σου, έτσι για να πάρεις λίγο αέρα, μέχρι ένα φιλί σε κάποιον που ποθείς τόσο αλλά έχεις απαγορεύσει μέχρι και στον ίδιο σου τον εαυτό να το σκέφτεται.
Όλες αυτές οι καταστάσεις μάς οδηγούν πολλές φορές σε περίεργες και πολύ καταπιεστικές σκέψεις και αδιέξοδα. Έχω σκεφτεί πολλές φορές πως ίσως όλα αυτά να είναι παιχνίδια του μυαλού μας. Μπορεί να είναι μια λειτουργία του εγκεφάλου μας η οποία υπάρχει για να μας ταλαιπωρεί επίτηδες. Ακούω τόσο πολύ κόσμο να μιλάει για τα «απωθημένα» του... Τι είναι τελικά απωθημένο? Μήπως είναι απλά μια δικαιολογία? Δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που μιλάνε συνέχεια για απωθημένα, και δεν αναφέρομαι σε φράσεις τύπου «το έχω απωθημένο να πάω ένα ταξίδι στο Παρίσι» (μιας και το έχω και πρόσφατο!). Δεν αναφέρομαι σε επιθυμίες. Μιλάω για εκείνους οι οποίοι κάνουν συνειδητές επιλογές που αφορούν ορισμένα θέματα και εκ των υστέρων θυμούνται πως δεν είναι ευχαριστημένοι από τη ζωή τους. Θα μου πείτε σίγουρα ο χρόνος που γίνονται ορισμένα πράγματα παίζει μεγάλο ρόλο. Αλλά και πάλι δεν μπορούμε να επικαλούμαστε συνέχεια το «απωθημένο» μας για να δικαιολογήσουμε πράγματα που κάναμε ή δεν κάναμε, είπαμε ή δεν είπαμε. Και θα αναφερθώ σε κάτι συγκεκριμένο: όλοι μας μιλάμε για σχέσεις, για ανθρώπους που μας ενδιαφέρουν κτλ. Ακούω πολύ συχνά «ο Τάδε... μεγάλο απωθημένο ρε συ, τον σκέφτομαι συνέχεια και δε μπορώ να προχωρήσω κτλ κτλ».
Ώπα στάσου. Πες ότι κάποια στιγμή για τους Χ λόγους δεν μπόρεσες να είσαι με αυτόν τον άνθρωπο. Φυσικά κανένας δεν μπορεί να σου εξασφαλίσει πως αν δοκιμάσεις να τον προσεγγίσεις τώρα, θα έχεις το θεμιτό αποτέλεσμα. Παρόλα αυτά αξίζει να προσπαθήσεις. Πρέπει να διεκδικούμε αυτά που επιθυμούμε και που πιστεύουμε ότι μπορούν να μας κάνουν ευτυχισμένους. Έχω πέσει και εγώ στην παγίδα του απωθημένου προσπαθώντας να δικαιολογήσω την απραγία μου, όταν όμως το συνειδητοποιήσα είπα «Επ!! Ξύπνα! Ή διεκδίκησε αυτό που θέλεις ή απλά άφησε το και κάνε σαν να μην το αναζήτησες ποτέ».
Δεν βοηθάει το να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Το να επικαλούμαστε αυτήν τη δικαιολογία, κατά τη γνώμη μου, δείχνει πόσο αδύναμοι είμαστε πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι σε σημείο που φοβόμαστε να κάνουμε ή να πούμε κάτι που πραγματικά θα μας απελευθερώσει. Γι’ αυτό ίσως θα πρέπει να αναθεωρήσουμε ορισμένα πράγματα και να δώσουμε μια κλωτσιά σε όλα αυτά που μας κρατούν πίσω.
Τα φιλιά μου,
~Ele~
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου