Η μαγική ταράτσα !

by xrisa-fi                                       

Τα πρώτα ραντεβού είναι σαν τις πρώτες μέρες της άνοιξης. Είσαι μουδιασμένος απ’ το χειμώνα που πέρασε, ξεμυαλίζεσαι απ’ τις μέρες γεμάτες ήλιο που νιώθεις ότι έρχονται και φυσικά δε ξέρεις τι να βάλεις με αυτή τη περίεργη θερμοκρασία. Όσο και αν προσπαθώ να βρω τα θετικά του πρώτου ραντεβού πάντα καταλήγω στο να εύχομαι να μπορούσα να βρεθώ κατευθείαν στο δεύτερο. Είναι όμως όντως τόσο τραγικά τα πράγματα ή απλά εμείς χάσαμε τη μαγεία?

« Με περίμενε στις επτά στη πλατεία, εγώ άργησα λίγο γιατί φοβήθηκα μη φτάσω πρώτη και τον περιμένω, έπειτα πήγαμε για καφέ, έκατσε απέναντι –αχ γιατί έκατσε απέναντι μήπως δε με θέλει?-, πήρε  freddo γλυκό, εγώ χυμό πορτοκάλι –αν και πέθαινα για μια ζεστή σοκολάτα- ,είπαμε για τις ζωές και το πτυχίο μας και μετά κοιτούσαμε γύρω- γύρω αμήχανοι τους άλλους που έμοιαζαν να περνάνε καλύτερα. Μετά πλήρωσε, με πήγε σπίτι και με φίλησε αμήχανα στο μάγουλο. ΜΕ ΘΕΛΕΙ?» Ορίστε λοιπόν, ένα πρώτο ραντεβού με μια ανάσα στη φίλη που τηλεφώνησες πριν βάλεις το κλειδί καλά- καλά στη πόρτα και εκείνη σε άκουσε με προσοχή και ποτέ δε κατάλαβα γιατί δε σε ρώτησε : «Εσύ τον θέλεις δηλαδή?»

Γιατί το πρώτο ραντεβού πρέπει να στεγάζεται σε κάποιο chic καφέ, να μυρίζει freddo και να είναι καλοντυμένο? Γιατί τα αγόρια μπέρδεψαν τις παραμυθένιες στιγμές με τα «παραμύθια» και γιατί τα κορίτσια κάνουν τις πάπιες στην τραγική αυτή εξέλιξη? Παραμυθένιες στιγμές λοιπόν.. πόσο σπάνια τις ακούμε  και πόσο ακόμα πιο σπάνια τις ζούμε! Τι χάσαμε και το πρώτο ραντεβού είναι τόσο βασανιστικά άβολο? Όταν η φαντασία έγινε επιστημονική, η μαγεία του πρώτου ραντεβού μεταφέρθηκε χωρίς κανέναν οίκτο στις αίθουσες μεγάλων κινηματογράφων.  

« Με περίμενε στις δέκα σε μια ταράτσα στο Γκάζι. Φορούσα starakia και ένα τεράστιο κασκόλ. Πήγα νωρίτερα, ήθελα να τον δω να έρχεται. Όταν ήρθε κρατούσε δυο μπύρες και σοκολάτες. «Κρεμαστήκαμε» στο τοιχάκι και για λίγο χαζεύοντας το πόσο όμορφη μοιάζει αυτή η πόλη τη νύχτα. Μετά έστριψε τσιγάρο και με ρώτησε. Όχι για το πόσα μαθήματα χρωστάω αλλά για τα όνειρα μου πέρα απ’ αυτά. Μου μίλησε για τα δικά του όνειρα και έτσι ξαφνικά μου είπε χωρίς να μου ρίξει ματιά, ότι θα ήθελε όταν τα πραγματοποιήσει να βρεθούμε στην ίδια ταράτσα, να κοιτάξουμε την Αθήνα από ψιλά και να ακούσουμε μαζί μια μπύρα να ανοίγει - πόσο τέλεια αμηχανία, πόσο τέλεια σιωπή!- Εγώ κοιτούσα κάτω στο κενό και εκείνος ψηλά στον ουρανό. Προσπαθούσε να βρει ένα τραγούδι να ταυτιστεί με το θόρυβο της πόλης που κάτω απ’ τα πόδια μας ξενυχτούσε μέσα σε κόρνες και μεθυσμένα γέλια. Όταν τίποτα δε μπορούσε να ξεπεράσει το κρύο που είχε, πήγαμε σ’ ένα  baraki λίγο πιο κάτω. Εκείνος χαμογέλασε, γκρίνιαξε για λίγο, αλλά ήρθε. Και ήταν εκείνη ακριβώς η στιγμή που ο καπνός θολώνει την εικόνα, η μουσική βουλώνει τα αυτιά, και τα μαλλιά  ανακατεμένα απ’ το χορό κολλούν στο πρόσωπο. Είναι η στιγμή που εκείνος καθισμένος σε μια γωνία μόνος του στρίβει ένα τσιγάρο σαν αυτό της ταράτσας. Και είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή που σε κοιτάει, κανείς δε παίρνει το βλέμμα και που χωρίς να το καταλάβεις τα χεριά του ενώνονται με το πρόσωπο και τα χείλη με τα χείλη. Βγαίνοντας, ένα ταξί σταμάτησε και τα βλέμματα χωρίστηκαν στη στροφή»

Μια μικρή ουτοπία, μια μικρή ελπίδα ότι το αγόρι που φυσάει το καπνό σε κάποια ταράτσα είναι εκεί έξω είναι το πρώτο ραντεβού. Ένα ραντεβού, που το κορίτσι μυρίζει σαν κάτι που θυμίζει λουλούδι, φοράει starakia,  παραγγέλλει ζεστή σοκολάτα και γελάει δυνατά χωρίς φόβο αλλά με ολοφάνερο πάθος.

Όπως και να  χει, αυτό που δε πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι οι κανόνες φτιάχτηκαν από μας για να μπορούμε να ‘χουμε πάντα κάτι να μας φταίει. Δεν υπάρχουν κανόνες και πρέπει για το πρώτο ραντεβού όσο και αν προσπαθούν με μπούρδες τα γυναικεία περιοδικά να ενισχύσουν τις ήδη ανασφάλειες μας. Ιδανικό ραντεβού είναι να κοιτάς αυτόν που θες, να φιλάς αυτόν που ονειρεύτηκες κάποιο βράδυ και να τον περιμένεις πάντα για να τον δεις να έρχεται. Ιδανικό ραντεβού είναι αυτό που όταν εκείνος φύγει θα το φυλάξεις βαθιά στη καρδία σου, θα ανοίξεις το παράθυρο, θα φανταστείς εκείνη τη ταράτσα και θα κοιτάξεις και συ ψηλά με την ελπίδα ότι και εκείνος κάπου κάνει το ίδιο.

Με αγάπη xrisa-fi