Far away from the memories of the people who care if I live or die

 by xrisa-fi       

Βρισκόμαστε μόλις δυο μήνες πριν αποχαιρετήσουμε το χρόνο που πάλιωσε και υποδεχτούμε έναν νέο, που κανείς δε τρέφει τις ψευδαισθήσεις ότι θα διαφέρει πολύ απ το προηγούμενο. Βρισκόμαστε δυο μήνες λοιπόν,  πριν βάλουμε τα καλά μας, σερβιριστούμε το ακριβό κρασί μας και χαμογελάσουμε δειλά στο σταυροδρόμι που για μια και μοναδική φορά συναντιούνται οι δυο χρόνοι. Και αφού όλα είναι τόσο λαμπερά, καλοβαλμένα και η αγάπη μοιράζεται απλόχερα στους γύρω μας όσο καμία άλλη μέρα του χρόνου γιατί πάντα το τέλος αυτής της νύχτας  μας βρίσκει με ένα φθηνό ποτό που θυμίζει ξίδι, να κοιτάμε καθισμένοι στο πάτωμα ξυπόλητοι τα φωτάκια του δέντρου που αναβοσβήνουν  με τα χρώματα τους θολά απ τα βουρκωμένα μάτια μας? Γιατί σβήνουμε τα φώτα και ενωνόμαστε με το σκοτάδι παρατηρώντας  τις σκιές των κεριών να τρεμουλιάζουν στο τοίχο? Γιατί τη μέρα που όλοι θέλουν να είναι μαζί, στο τέλος όλοι σβήνουν τα φώτα?

Μια μαμά, ένας μπαμπάς, αδέλφια, συγγενείς, φίλοι κολλητοί και φίλοι όχι κολλητοί. Φίλοι απ το γήπεδο,  απ’ την πλατεία, φίλοι απ’ το σχολείο απ’ το στρατό. Ένα πρώην αγόρι μια νυν κοπέλα. Μια αλυσίδα ανθρώπων που κυκλώνει τη ζωή μας και άλλοτε τη κάνει χαρούμενη και άλλοτε σφίγγει σα θηλιά και ενώ εσύ επιμένεις να τη τραβάς εκείνη  αποδεικνύει ότι είναι πιο δυνατή από σένα. Πάντα είναι πιο δυνατή από σένα. Πάντα το ξυπνητήρι χτυπά στις επτά, παίρνεις πρωινό κατεβαίνοντας τις σκάλες και ενώ βρίσκεσαι στη κίνηση της Μεσογείου, ο διπλανός οδηγός σου δείχνει ότι έχεις πιάσει το μπουφάν σου στη πόρτα. Πάντα το κινητό σου χτυπά με ένα τραγούδι που διάλεξες γιατί το γούσταρες πολύ και τώρα θες να του ξεχειλώσεις τις νότες. Και Ναι έφαγες και ντύθηκες καλά και κοίταξες τα λάστιχα όταν έβαλες βενζίνη και Ναι μωρό μου σ αγαπώ αλλά είναι 9 το πρωί γι αυτό δεν έχω όρεξη και Ναι ρε μαλάκα θα σου γνωρίσω τη κολλητή της δικιάς μου και Ναι κύριε διευθυντά έγινε τρακάρισμα γι αυτό έχω αργήσει και Ναι φυσικά θυμήθηκα να τηλεφωνήσω στη γιαγιά να της πω ευχαριστώ για το χαρτζιλίκι που μου δίνει ακόμα στα 25φεύγα μου και και και…

Αγάπη είναι η λέξη που μας ενώνει με όλους αυτούς τους ανθρώπους. Μια αγάπη που χρειαζόμαστε αλλά για κάποιο λόγο θα θέλαμε να μπορούμε να τη παγώσουμε για μια και μοναδική στιγμή και να ακούσουμε την ησυχία της. Εμείς οι άνθρωποι φοβόμαστε τη σιωπή και δεν αντέχουμε το θόρυβο. Αρνούμαστε να παραδεχτούμε ότι κάποτε ονειρευτήκαμε την απόλυτη μοναξιά μακριά απ όλους όσους μας «πνίγουν» με μια αγάπη που δεν είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε, από φόβο ότι δε θα υπάρξει επιστροφή, ότι κάποιος άλλος θα προλάβει τη «κερδισμένη» θέση μας. Βολευτήκαμε στο να μας προσέχουν και αυτό μας εξοργίζει πιο πολύ, αυτό δε μας συγχωρούμε.

Ο,τι θυμίζει τα όνειρα μας για ελευθερία είναι οι στιγμές που μας  βρίσκουν μόνους, όρθιους, μπροστά σε μια θάλασσα που οι σταγόνες που φέρνει ο αέρας στο πρόσωπο μας, μας κάνει να αναρωτιόμαστε που μας χάσαμε. Εμείς που κάποτε ονειρευόμασταν να ξαπλώσουμε σ ένα καταπράσινο λιβάδι και να ενώσουμε το μυαλό μας  με το ουρανό, να περάσουμε τα χέρια μας πίσω απ’ το κεφάλι μας σε μια παραλία και να νιώσουμε το νερό να τρυπώνει κάτω απ’ το σώμα μας. Εσύ  που κάποτε έλεγες ότι θα ανεβάσεις τα drums σου στη πιο ψηλή κορυφή, θα πάρεις βαθιά ανάσα και θα παίξεις για πάρτη σου εκείνο το κομμάτι με το οποίο ο άνθρωπος μπορεί και κατακτά  τον κόσμο. Εκείνος που πίστευε ότι μπορεί να ζει σ ένα αμάξι μια ζωή γνωρίζοντας την ελευθερία. Όλοι εκείνοι που πίστευαν ότι δουλεύουν απλά για να ζήσουν και ότι δε θα αργούσε η μέρα που θα ξημέρωναν σε μέρη μακρινά, όπου δε χρειάζεται κανείς να σε ρωτήσει αν ζεις ή αν πέθανες γιατί ό τι και να έκανες θα το έκανες ευτυχισμένος . Όλοι εμείς  που τα λέγαμε όλα αυτά, τώρα τα νιώθουμε μακριά, σαν έναν κόσμο που μας  περιέγραψαν σε κάποιο παραμύθι.

Τα φωτάκια του δέντρου δε μας θυμίζουν τι μας παίρνει ο χρόνος που φεύγει, αλλά τι δε μας φέρνει ο χρόνος που έρχεται. Και αν η μόδα του σήμερα είναι να ψάχνουμε την αδελφή ψυχή μας για την ανθρώπινη ολοκλήρωση μας, τότε τα φωτάκια θα αναβοσβήνουν για πολλά χρόνια ακόμα μπροστά στα θολά μας μάτια. Η αδελφή ψυχή μας, είναι ο κρυμμένος μας εαυτός . Αυτός που δε θα μας αφήσει ποτέ και που είναι ο μόνος που το κάνει χωρίς να τον καλοπιάσουμε. Σε αυτή τη ζωή, μόνοι μας ερχόμαστε και ακόμη πιο μόνοι μας φεύγουμε. Νιώστε ελεύθεροι κόντρα σ’ ένα κόσμο που δε διαλέξατε. Οραματιστείτε ένα κόσμο που βασιλεύουν μάγισσες και ξωτικά και ας είναι παραμύθι. Άλλωστε τα παραμύθια, μπορεί να μην είναι αλήθεια αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέματα. Όσο για εκείνον που θα επιχειρήσει να σας φέρει πίσω? Πριν να μετρήσεις τ’ αστέρια δε γυρνώ..

Με αγάπη xrisa-fi