"Όλοι μαζί μα, και μόνος σου".

By M.

Με τι μαεστρία άτιμε το χρησιμοποιείς κάθε φορά.! Και εγώ σαν έχω μάθει να υπακούω, ακολουθώ, και εσύ το ξέρεις καλά αυτό το μονοπάτι! Μου έφτιαξες ένα θεό από την φοβισμένη μου ανάγκη, από την ευαισθησία μου στο άγνωστο, με περιέφραξες από ένα κοπάδι ομοίων μου, μου είπες τώρα όλοι μαζί. Περικύκλωσες τις σκέψεις μου από κανόνες, οι λέξεις πήραν άλλη σημασία πια! Άγνοια- ευτυχία, Δημοκρατία- τρομοκρατία.!

Και τα χρόνια πέρασαν και το κοπάδι μεγάλωνε σαν έβρισκε τροφή και νερό να ξεδιψάσει το σώμα του! Όλα μαζί να χτίζουν, να σκάβουν, να βγάζουν τα σωθηκά τους για την δική σου αυτοκρατορία. Μόνα τους να αφιερώνονται στον βωμό σου .

 Όλα λειτουργούσαν στο ρολόι του χρόνου με εσένα αρχηγό να κινείσε σε ρόλους σωτήρα και εξαγνιστή για την αμαρτία της ύπαρξης! Και εσύ μεγάλωνες, ρουφώντας κάθετι με μανία.

Το κοπάδι εξασθενιμένο από την μεγαλειότητά σου, έγυρε να κοιτάξει τα σύννεφα που σχίστηκαν από ακτίνες φωτός. Ξαφνικά η εξεφτελισμένη σάρκα τους ζεστάθηκε. Έκανε να σηκώσει το κεφάλι, να το χαιδέψει ο ήλιος. Ένιωσε την απαλή καθαρότητα της μέρας. Τα σώματά τους ξαναζωντάνεψαν και το αίμα τους κοκκίνησε ζωηρά και πάλι. Οι ουρανοί έκλεισαν και καινούριες ακτίνες δημιουργήθηκαν άτακτες ένα σωρό μακριά. Έξω από τους φράχτες. Το κοπάδι ένιωσε ενστικτοδώς την ανάγκη να δει πιο καθαρά το φώς, να κυλιστεί μέσα του, να ξαποστάσει. Οι φράχτες δεν το φόβιζαν πια, τίποτα δεν του φαινόταν πια τόσο μεγάλο, τόσο πανούργο. Έτρεξε με δύναμη που θεοί δεν έχουν. Ξεχύθηκε σαν χείμαρρος σε όλη την έκταση αγνοώντας μαστίγια και πνίχτες!

 Γιατί το κοπάδι δεν θα αποκτήσει συνείδηση αν δεν επαναστατήσει, και δεν θα επαναστατήσει αν δεν αποκτήσει συνείδηση...

 …μα εσύ εκεί κάτω, μέσα στους φράχτες να σκάβεις ακόμα, μόνος σου, πότε θα καταφέρεις να μάθεις την αλήθεια?

‘’Οι τοίχοι στένεψαν, τα ταβάνια χαμήλωσαν ή εσυ μεγάλωσες σε δωμάτια μικρά? Κοιμόσουν χρόνια και ξύπνησες μέσα σε φωτιές που καίνε τρελαμένες γύρω σου. Τώρα που κάηκες σιχάθηκες, θύμωσες και φωνάζεις σε λαοθάλασσες μπλεγμένος την αλήθεια. Αυτή που είδες, γιατί τα μάτια σου ψέμματα δεν λένε. Σηκώθηκε ο ανθρωπάκος να φτάσει τον θεό, να τον ρωτήσει γιατί? Γιατί έβαψες τα χέρια σου κόκκινα? Ποιά ήταν η δική σου αμαρτία που άξιζε να βλέπεις τα πόδια σου γυμνά και τ’ αδέρφια σου σκοτωμένα? Ποια χαρτιά υπέγραψες, ποιόν πόλεμο ξεκίνησες? Εμπρός δείξε μου τον μοναδικό σκοπό που έχει ο άνθρωπος. Να δημιουργεί καταστρέφοντας, ή να καταστρέφει δημιουργώντας?

Ελευθέρωσέ με τώρα που η γνώση με σκλάβωσε. Λυτρωσέ με. Παρηγόρα με γιατί δεν μπορώ πια να βουβαίνω τις τύψεις μου..Καταλαβαίνω πώς, μα δεν καταλαβαίνω γιατί..