Facebook does not exist any more

 Γράφει το xrisa-fi

Ξημερώνει. Ζεστός καφές, τσιγάρο, Youtube,  Αγγελάκας και τι άλλο?  « Όταν χαράζει». Κλικάρεις τη σελίδα. Δεν ανοίγει. Τι έγινε? Ανανεώνεις και ξαναπροσπαθείς. Τίποτα.  Προσπαθείς να ηρεμήσεις. Τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμα. Google, search, Facebook. Τίποτα. Σαν όλο αυτό να το φαντάστηκες, σαν να μην υπήρξε ποτέ.

Έχουν αρχίσει να σε ζώνουν τα φίδια. Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει Facebook. Πρέπει να μπεις, να ποστάρεις  Archive  το  «Bridge scene». Πρέπει να δεις τις φωτογραφίες της πρώην σου που βγήκε χθες, με ποιον ήταν, που πήγε. Ξαφνικά η ζωή σου περνά μπροστά απ’ τα μάτια σου σαν άλλος μελλοθάνατος. Ο Σάκης, ο Μάκης ο Τάκης, ο Γιώργος,  το Μαράκι, το Λενιώ και όλοι αυτοί οι γνωστοί άγνωστοι φίλοι σου χάνονται σε μια σελίδα που είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ. Τόσα like, τόσα comment, ξεριζωθήκανε μόνο μιας,  λες και δε τα έκανες ποτέ.

Σκέφτεσαι  status, φράσεις, σχόλια. Σκέφτεσαι τα events που θα διοργανωθούν χωρίς εσένα , τα starakia της Καλλιόπης που τα έπλυνε η μαμά της και έγινε έξαλλη, τη νέα ταινία του Στράτου Τζίτζη  «45m2» που έκανε πρεμιέρα και ήθελες  τόσο πολύ να εκφράσεις και εσύ δημόσια τη γνώμη σου. Σκέφτεσαι τις πορείες που θα επακολουθήσουν και εσύ δε θα χεις πουθενά να τις διαφημίσεις  όποτε και γιατί να κατέβεις , τα καλοκαίρια που θα έρθουν και δε θα δουν όλοι πως μέσα στη κρίση εσύ συνεχίζεις να τα σπας στη Μύκονο με δανεικά λεφτά. Σκέφτεσαι  όλα εκείνα τα τραγούδια που θες να  ποστάρεις για να δείξεις στην πρώην  σου πόσο καλά είσαι χωρίς αυτήν άσχετα αν κλαίγεσαι κάθε βράδυ στις παρέες  και να αλλάξεις το status σου από single σε in a relationship μη τυχών και προλάβει να το κάνει αυτή πρώτη.

Σκέφτεσαι τις κακές στιγμές αυτού του σύγχρονου εθισμού σε μια προσπάθεια να παρηγορήσεις τον εαυτό σου. Τότε ας πούμε, που χώρισες και έπρεπε να σβήσεις όλες τις φωτογραφίες, όλα τα link με τα τραγούδια που θύμιζαν πόσο χαρούμενοι ήσασταν και να βάλεις profile μια Φώτο που είσαι μόνος σου και μ’ ένα ποτήρι ουίσκι να δηλώνει το νταλκά σου. Σκέφτεσαι τα οπαδικά status που έγραφες σίγουρος για τη νίκη της ομάδας σου και τα αίσχη που ακλουθούσαν αν εκείνη έχανε. Σκέφτεσαι όλα εκείνα τα ύπουλα τρυπώματα σε wall και photos με κίνδυνο να δεις κάτι που δε θέλεις, τελικά να το βλέπεις και μετά  βρίζεις την τύχη σου που δεν έχεις λίγο παραπάνω μυαλό να μείνεις μακριά απ’ αυτά.

Βγαίνεις στο δρόμο, περπατάς και ψάχνεις στα βλέμματα  των περαστικών μια απάντηση για το τι έγινε το fb,  γιατί έφυγε, σε άφησε μόνο χωρίς ένα γειά. Αναρωτιέσαι αν κάποια απ’ αυτά τα πρόσωπα που προσπερνάς ήταν ανάμεσα στους 2.568 φίλους σου και αν ήταν γιατί δε λέτε μια καλημέρα? Προχωρείς στα τυφλά, κουτουλάς σε ανθρώπους που μοιάζουν χαρούμενοι. Μα καλά κάνεις δε πήρε χαμπάρι? Και ξαφνικά το βλέπεις.. ένα τεράστιο κτήριο μ’ ένα τεράστιο πανό. Το πανό των μεταναστών στη Νομική φαντάζει ιδανικό μπροστά σ’ αυτό εδώ τώρα. FACEBOOK DOES NOT EXIST ANY MORE.

Η ηλεκτρονική μας θητεία τελείωσε και πρέπει να ξυπνήσουμε πια. Τα like, τα comments και όλες αυτές οι κρύες προσεγγίσεις σε φίλους και ενδεχόμενους γκόμενους κατάντησαν  μπανάλ και κλισέ. Ανάθεμα την ώρα που δημιουργήθηκε αυτό το μαραφέτι και τρέλανε τη ζωή μας.  Ανάθεμα την ώρα που τα αγόρια σταμάτησαν να ζητούν το τηλέφωνο μας και ζητούν το Fb. Ανάθεμα την ώρα που πατάς like στους Αtenistas,  στο νέο καφέ που άνοιξε στο Γκάζι και σε ψαγμένες μουσικές για να αποδείξεις ότι είσαι κάτι που φαντάζεσαι ότι θα αρέσει σε κάποιους άλλους. Είναι γελοίο να φωτογραφίζεσαι σε μπουζούκια και να «ανεβάζεις» Maroon 5 πώς να το κάνουμε? Ανάθεμα στα ραντεβού που χάθηκαν στο διάστημα μιας συνομιλίας.

Και επειδή και εγώ δε θέλω να βγάλω την ουρά μου απ’ έξω, είτε επειδή θέλω να είμαι ειλικρινής είτε επειδή φοβάμαι τα 45 σχόλια που μπορούν να επακολουθήσουν ζητώντας μου το λόγο και ανακρίνοντας τη δική μου θέση, έχω να παραδεχτώ ότι και εγώ το θεματάκι μου το έχω, αλλά σαν σωστός «εξαρτημένος» άνθρωπος έχω κάνει μια καλή αρχή με το να το παραδεχτώ και να το εξαλείψω.

Η ζωή μας ξεκινά εκεί έξω και τελειώνει εκεί έξω. Οι έρωτες, οι φιλίες, τα λάθη και τα πάθη δεν έχουν καμία σημασία αν δεν μπορείς να δεις τον άλλον, να του φωνάξεις, να του γελάσεις, να τον φιλήσεις. Καμία μουσική δεν ακούγεται ωραία αν δεν την ακούς με τον άλλον αγκαλιά, κανένα σχόλιο δεν είναι τόσο αστείο όσο να τον πεις στον κολλητό σου αράζοντας και βλέποντας ταινία. Το facebook έκλεψε τις στιγμές μας δίνοντας μας για αντάλλαγμα περιέργεια,  νεύρα και κατινιά..ζητήστε πίσω τις στιγμές σας !

Με αγάπη xrisa-fi