Έτρωγα κι εγώ μαζί Πάγκαλε!

by Xrysa-fi

Ο πλανήτης μας, όσο αρσενικός και αν φαντάζει δεν είναι τίποτα άλλο από μια μεγάλη πόρνη. Μια πόρνη, που ο ανθρώπινος νταβατζής της εκμεταλλεύεται το σώμα της χωρίς να δίνει δεκάρα για τη ψυχή της, κονομώντας λεφτά που θα χρησιμοποιήσει για την αναζήτηση μιας άλλης με σώμα νεότερο και ανεξερεύνητο. Ένας ανθρώπινος νταβατζής λοιπόν και μια πόρνη Γη που νόμιζες  ότι ξόφλησε και στην τελευταία της πνοή σηκώνει το μαχαίρι και σε καρφώνει παίρνοντας σε μαζί της, στην κόλαση που εσύ έφτιαξες γι' αυτήν.

Έτσι λοιπόν, έχοντας δει ταινίες και έχοντας διαβάσει  βιβλία τα οποία δημιουργήθηκαν για το πολυαναμενόμενο τέλος και τα φουσκωμένα ταμεία, όλοι εμείς μένουμε θεατές σε μια καταστροφή που ποντάρουμε στο να έρθει για να μας λυτρώσει, για να μας βγάλει απ' το αδιέξοδο. Αν η βόμβα του πλανήτη έχει προγραμματιστεί να σκάσει το 2012, τότε οι Έλληνες είμαστε πολύ γκαντέμηδες μιας και κάποιος μάγκας  μας την έσκασε πολύ νωρίτερα. Όταν ο Σιδηρόπουλος έγινε Κιάμος και η Μελίνα  Μερκούρη Κατερίνα Παπουτσάκι, όταν ο Χριστός έγινε Χριστόδουλος  και ο Γεννηματάς σημερινός πολιτικός  τότε το ρολόι χτυπούσε και κάνεις δε το άκουγε. Οι μεγάλοι άνθρωποι αυτού του τόπου πέθαιναν και εμείς νομίζαμε ότι η αντικατάσταση τους ήταν ζήτημα χρόνου, ενός χρόνου που ποτέ δεν ήταν ποτέ συνεπής.

Έτσι λοιπόν, κλείσαμε τα βιβλία ξεχνώντας ποιήματα και λογοτεχνικά αριστουργήματα και ανοίξαμε τις τηλεοράσεις, κλείσαμε το μυαλό μας και ανοίξαμε την ηθική μας. Ξεβράκωτα κοριτσάκια λοιπόν παντού να παρουσιάζουν «ενημερωτικές» εκπομπές,  με διαβατήριο το απολυτήριο λυκείου και τις καλές επιδόσεις τους όταν βρίσκονται ανάσκελα, αποκτώντας υφάκι βαρόνου κοκαΐνης όσο τα μηδενικά αυξάνονται, σε επιταγές που αφήνονται σε κομοδίνα. Και εκεί που λες ότι πιο κάτω δε πάει, συνειδητοποιείς ότι ο βλάκας με τα ψεύτικα δόντια και τα γεμάτα σεξιστικά υπονοούμενα λόγια του, βγάζει λεφτά τη στιγμή που εσύ περνάς το κανάλι και στέκεσαι να τον παρατηρήσεις. Ο άντρας που κάποτε ο λόγος του ισοδυναμούσε με συμβόλαιο, λίγο πριν την καταστροφή του κόσμου αποτριχώνεται, γδύνεται και πουλά σεξ σε τιμή ευκαιρίας.

Τη στιγμή λοιπόν που εσύ θα πας για καφέ και θα ταιριάξεις όσο πιο επιδέξια γίνεται τη Louis vuitton με τα καινούργια σου Prada, εκνευρισμένη που σου έκοψαν το τηλέφωνο γιατί δεν είσαι αυτό που θες να δείχνεις, όποτε έπρεπε να θέσεις τις προτεραιότητες σου, τη στιγμή που θα μπεις στο αυτοκίνητο, που δε θα προλάβεις να ξεπληρώσεις πριν στο πάρουν πίσω αλλά τουλάχιστον θα 'χεις ποζεριάσει για λίγο τις γκόμενες των βορείων προαστίων, θα κάτσεις άρχοντας και άνεργος να μιλήσεις για το ποιος τελικά θα πάει στη Eurovision και αν το στήθος της τύπισσας  στο ριάλιτι είναι αληθινό ή όχι. Έπειτα, θα κλαφτείς για την ανεργία και για τους μπάσταρδους που μας έφτασαν εδώ, καταριώντας τους να τους πάρει ο Θεός τη Mercedes, όπως θα την πάρει και από σένα. Υιοθετείς και δυο τρεις κλαψιάρικες ατάκες του τύπου: « Δε τα φάγαμε μαζί Πάγκαλε», « Μια χούντα μας χρειάζεται», «Εγώ τι φταίω? Αυτοί τα κάναν» και είσαι ακριβώς εκεί που ήθελαν να σε φέρουν. Αποβλακωμένος απ' όλες σαβούρες και μ' έναν πολιτικό λόγο χωρίς αντίκρισμα.

Ναι ρε Πάγκαλε δε τα φάγαμε μαζί, αλλά και εγώ τι έκανα? Που ήμουν εγώ όταν έπρεπε να καταλάβω ότι εσύ τα τρως? Α ναι! Εκείνη την περίοδο προσπαθούσα να ξεγελάσω την εφορία για να γλιτώσω ότι μπορώ. Όχι φίλε μου. Δε γλίτωνες. Έκλεβες! Το ίδιο πράγμα κάνατε απλά εσύ έτυχε να είσαι ο ψιλικατζής της υπόθεσης.

Όταν μια κοινωνία σταματά να λυγίζει ακόμα και μπροστά στο θάνατο χωριζόμενη ακόμα και εκεί σε κάστες, είναι νεκρή και δεν υπάρχει γι' αυτήν πια το φιλί της ζωής. Όταν ο νεκρός θρηνείται μόνο απ' αυτούς που αντιπροσωπεύει δεν είμαστε άξιοι για εδώ, όταν ο κόσμος σταματά να βγαίνει στους δρόμους  για τα δικαιώματα του και τα απάνθρωπα μεροκάματα του, τότε που είναι το φως? Όταν ο πατέρας σταματά να πηγαίνει το γιο του στο γήπεδο την Κυριακή τότε ποιος φταίει? Όταν από αριστερός γίνεται δεξιός τότε ποιος πραγματικά του φταίει? Φταίω εγώ, φταις εσύ, φταίνε εκείνοι. Κάνεις δε φταίει περισσότερο γιατί πολύ απλά κάνεις δε ξέρει πόσο άπληστος μπορεί να γίνει ανάλογα τη δύναμη που θα του δοθεί. Εσύ όμως? 23 χρονών αμόρφωτος πτυχιούχος, οχαδερφιστής, φθηνός μπανιστιρτζής με όραμα που περιορίζεται στο επόμενο μισάωρο.

Τα είδωλα πέθαναν, οι ιδέες κάηκαν και κάνεις δεν είναι εδώ για να μας σώσει. Το ρολόι τρέχει προς το μηδέν παίρνοντας μαζί του τους χίπις, τα παιδιά των λουλουδιών τον αυθόρμητο έρωτα . Παίρνοντας μαζί το Ρίτσο, τον Ελύτη, την Καρέζη, το Βενιζέλο και όλους αυτούς που δε με νοιάζει τι κατάφεραν, αλλά  το ότι η καρδία τους χτυπούσε για μια όχι ασπρόμαυρη ζωή. Όσο γι' αυτούς που μας τάζουν μια νέα αρχή μια νέα σελίδα? Καινούργιες σελίδες, σε παλιά βιβλία.