Ele-ctronic Vibe

“Society is a masked ball, where everyone hides his real character and reveals it by hiding”

 Περπατάμε στο δρόμο, μέσα στο πλήθος, κόσμος περνάει από δίπλα μας με βιασύνη... Όλους κάτι τους απασχολεί. Είναι σαν ένας «χορός» προβληματισμένων ανθρώπων οι οποίοι μαζί με τις σκέψεις τους διακρίνονται και από την περιέργεια να υποθέσουν τι είναι αυτό που απασχολεί π.χ τον κύριο που κάθεται δίπλα τους στο τρένο... Ίσως για να επιβεβαιώσουν πως οι έννοιες τους μπορεί να μην είναι και τόσο σοβαρές όσο κάποιων άλλων.

  Κάθε ένας από εμάς αποτελεί ένα από τα εκατομμύρια κομμάτια αυτού του πάζλ που λέγεται κοινωνία. Μια κοινωνία που τη χαρακτηρίζει η πολυμορφία, η πολυχρωμία και το γεγονός ό,τι και η ίδια αλλά και τα άτομα που την συνθέτουν έχουν χίλια πρόσωπα.

  Δεν είναι εύκολο στην σημερινή εποχή να είσαι ο εαυτός σου. Τα πρότυπα και οι συμπεριφορές  που προστάζει η σημερινή κοινωνία, η πίεση που ασκείται σε όλους μας να συμβαδίζουμε με τον τρόπο ζωής αλλά και με τον τρόπο σκέψης που τείνει να επικρατήσει, οι ανασφάλεις που νιώθουμε για τα πάντα, καταλήγουν στο να αποδυναμώνουν την πραγματική μας ουσία. Φοβόμαστε να δείξουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Κρυβόμαστε πίσω από το ίδιο το δάχτυλο μας προσπαθώντας να κρύψουμε όλα αυτά που μας φοβίζουν, όλα αυτά που μας δυσαρεστούν, όλα αυτά που μας απασχολούν. Σκεφτόμαστε, λοιπόν, πως παριστάνοντας κάτι διαφορετικό από αυτό το οποίο είμαστε προορισμένοι λόγω γονιδίων να γίνουμε, καταφέρνουμε να περνάμε απαρατήρητοι από το «μάτι» της κοινωνίας (δηλαδή των ανθρώπων γύρω μας), ή τουλάχιστον να αποσπάμε τη δέουσα προσοχή μέχρι εκεί που εμείς θέλουμε.

  Είναι όμως πραγματικά αξιοπερίεργο το γεγονός ό,τι η «μάσκα» την οποία επιλέγουμε να φορέσουμε και να μεταμφιεστούμε στον νέο «εγώ» μας, είναι η μάσκα η οποία αποκαλύπτει εν τέλει ποιοι πραγματικά είμαστε. Εμείς οι ίδιοι δεν το καταλαβαίνουμε αυτό. Στην πραγματικότητα, όμως, το να προσποιούμαστε πράγματα και συμπεριφορές ξεγυμνώνει όλα αυτά που θέλουμε να μην προσέξει κανείς. Καταλήγουμε έτσι να είμαστε εκετεθειμένοι απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό. Για παράδειγμα, το ό,τι γελάς συνέχεια σαν τη Χάιντι δεν σημαίνει πως κρύβει την αγωνία στα μάτια σου για το δάνειο που έχεις να πληρώσεις αυτό το μήνα, για το νοίκι σου, για τον τύπο που δεν σε ξαναπήρε τηλέφωνο, για το ό,τι μισείς τη δουλειά σου αλλά δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς και πρέπει να υπομένεις καθημερινά το γλοιώδες αφεντικό σου, για το ό,τι στην τελική τα πάντα γύρω σου απλά σου σπάνε τα νεύρα. Η μάσκα σου δεν κρύβει την επιθυμία σου να ουρλιάξεις όσο πιο δυνατά μπορείς μέσα στο πλήθος και να δείξεις ότι στην πραγματικότητα δεν σε βοηθάει να κρυφτείς, αλλά σε πνίγει.

  Αρκετά με το role playing, λοιπόν… Κάπου καταντάει κουραστικό και ψυχοφθόρο. Θα ζήσω αλλιώς σήμερα και πού ξέρεις... Όλως τυχαίως μπορεί και να μ’ αρέσει.

Τα φιλιά μου.

~Εle~