Τριανταεπτά χρόνια ήταν αρκετά..

by xrisa-fi

Τριανταεπτά χρόνια μας χωρίζουν από εκείνο το Νοέμβρη. Τριανταεπτά χρόνια μας χωρίζουν από εκείνους που δίδαξαν ότι το πεζοδρόμιο δεν είναι μόνο για πιάτσα αλλά και για να μπορείς να φωνάζεις σ’ αυτούς που δε σ’ ακούν, να σε βλέπουν εκείνοι που σε αγνοούν. Τριανταεπτά χρόνια μετά, εκείνος ο Νοέμβρης φαντάζει τόσο σύγχρονος και τόσο ξεχασμένος ταυτόχρονα. Τριανταεπτά χρόνια μετά το πολυτεχνείο, πέθανε!

« Εκείνο το βραδύ ένα τανκς έσπασε τη μεγάλη πόρτα του πολυτεχνείου και πολλά παιδιά σκοτώθηκαν», λέει κάποιος πατέρας στο παιδί, σε μια προσπάθεια να του εξηγήσει γιατί εκείνο πρέπει να αφήσει με σεβασμό ένα γαρίφαλο σ’ εκείνο το μεγάλο αγαλματένιο κεφάλι στο προαύλιο του πολυτεχνείου. Και αφού παιδιά σκοτώθηκαν και αυτό είναι μνημείο που είναι τα ονόματα εκείνων ?! Και το παιδί βουρκώνει και ο πατέρας  σωπαίνει. Θα του εξηγήσει όλα τα άλλα όταν μεγαλώσει, όταν θα μπορεί να καταλάβει. Εκείνο μεγαλώνει και ο πατέρας έχει ξεχάσει.. το μόνο που έχει να πει είναι κρίμα σ’ εκείνα τα παιδία. Η γενιά του πολυτεχνείου ξέχασε, ή δε θέλει να θυμάται. Οι πίσω της Νοέμβρηδες της βάρυναν τη πλάτη.

Έτσι λοιπόν, έψαξα στο σαλόνι μου να βρω τις απαντήσεις και το μπαμπά που δε ξέχασε την ιστορία σαν κάποιο παιδικό παραμύθι. Έψαξα εκείνον που ακόμα ξεσκονίζει εκείνους τους δίσκους που τραγουδούσαν την ελευθερία από φόβο μη σκονιστούν μαζί με αυτούς και οι αναμνήσεις του. Εκείνον που ξέρει ότι η γενιά του σκορπίστηκε στο χρόνο και λυπάται γι αυτό.

Η γενιά των πατεράδων μας συναντιόταν στους δρόμους, συζητούσε σε αμφιθέατρα τραγουδούσε σε κύκλους. Ονειρεύονταν κόντρα στους εφιάλτες, κόντρα σε εκείνους που αποδείχτηκαν λίγοι απέναντι τους. Μπορούσαν να ελπίζουν όταν τίποτα δεν τους έδινε ελπίδες, μπορούσαν και ερωτεύονταν κρυμμένοι σε υπόγεια. Όλοι εκείνοι με τα παντελόνια καμπάνες, τα χρωματιστά πουκάμισα, τα μακριά μαλλιά και τα μεγάλα γυαλιά απέδειξαν το γνωστό, ότι τίποτα δε χαρίζεται και όλα κερδίζονται. Η ελευθερία, η δημοκρατία, η εργασία και όλα όσα απαρτίζουν το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου, κερδήθηκαν με αίμα (όσο και αν κάποιοι αρνούνται ακόμα να το δεχτούν) και χάθηκαν στο απάνθρωπο σήμερα.

Που είναι η σημερινή γενιά λοιπόν? Που είναι όλα εκείνα τα παιδιά που κάποτε άφηναν κόκκινα γαρύφαλλα? Γιατί δε βλέπουν ότι το σύγχρονο πολυτεχνείο είναι εδώ και απειλεί να πάρει το αίμα του πίσω για το προηγούμενο φιάσκο?

Οι νέοι του σήμερα θυμούνται το πολυτεχνείο όταν πρέπει να πάρουν τις θέσεις τους μέσα στο προαύλιο του στον 3ημερο εορτασμό του. Όταν πρέπει να κολλήσουν τις κόκκινες και τις πράσινες αφίσες τους τα μαύρα πανιά τους. Το πολυτεχνείο ζει τρείς μέρες με το εμπόριο λουλουδιών να ανθίζει έξω απ’ αυτό και λόγους επισήμων στο κενό. Ντροπή! Ντροπή για εκείνους που χαθήκαν, για εκείνους που τους έκλαψαν. Ντροπή να βρίσκεσαι σ’ ένα τέτοιο χώρο για να μετρήσεις τον αριστερό σου εαυτό και στο τέλος να νομίζεις ότι κέρδισες. Ντροπή να είσαι φοιτητής και να θυμάσαι ότι είσαι αριστερός, ή αγωνιστής ή ότι άλλο για το παίξεις μάγκας. Τσάμπα μάγκας φίλε, πιες το freddo σου και άσε εκείνους που δε χάθηκαν ακόμα στο σήμερα να θρηνήσουν για όσα πήρε μαζί του εκείνος ο Νοέμβρης.

Και αν κάποτε οι τοίχοι και τα πανιά κραύγαζαν για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, αν κάποτε τα πλακάτ έγραφαν με κόκκινη μπογιά «εργάτη πεινάς γιατί τους προσκυνάς?», αν κάποτε οι δρόμοι τραγουδούσαν για μια ξαστεριά που περίμεναν και για την έκλυση γυρισμού στα παραστρατημένα αδέλφια, αναρωτιέμαι σήμερα τι διαφορετικό θα είχαμε να γράψουμε, με τι άλλο να πονέσουμε.

Και αν έξω απ’ την αμερικάνικη πρεσβεία κάποτε παρέλαυναν εκατοντάδες πανό, τώρα περνάνε λίγα και καλά (?) Και αν έξω απ’ την αμερικάνικη πρεσβεία φωνάζαμε ότι «εσείς εδώ σε τούτη τη πρεσβεία σκοτώσατε τα αδέλφια μας το 73», τώρα μήπως το κτίριο της βουλής είναι αυτό που μας σκοτώνει το 2010?

Κλείνω λοιπόν αυτό το άρθρο με την ελπίδα ότι το πολυτεχνείο θα «αναστηθεί» και ένα στίχο που κάποιος, κάποτε σιγοτραγούδησε καθισμένος σ ένα βαγόνι τρένου : « Κρατάω το στόμα μου κλειστό, τα χείλη μου ματώσανε.. και αυτοί που μας προδώσανε ανέραστοι να μείνουν..  κουφάλες δε ξοφλήσαμε αυτό έχω μόνο να τους πω.. τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν ……»

Με αγάπη xrisa-fi