District 9

Έχετε ακούσει τον Neill Blomkamp; Πρόκειται για έναν ωραίο τυπάκο που γεννήθηκε στη Νότια Αφρική και μετανάστευσε αργότερα στον Καναδά. Μετά έκανε και άλλα πράγματα, μεταξύ των οποίων και μια άκρως ενδιαφέρουσα ταινία επιστημονικής φαντασίας, που κόντεψε να πάρει ένα Όσκαρ που φτιάχτηκε ειδικά γι αυτόν! (Η ταινία προτάθηκε για τέσσερα συνολικά) Αυτό γιατί η ταινία ανήκει σε ένα ιδίωμα που ονομάζεται mockumentary και που αποτελεί ένα νέο σχετικά είδος ταινιών που μιμούνται τα ντοκιμαντέρ όσον αφορά το ύφος, αλλά που δεν αφήνουν αμφιβολίες για το ότι είναι μυθοπλασία.

 

Ο σκηνοθέτης είχε ήδη δουλέψει σε άλλες ταινίες στον τομέα των ειδικών εφέ, οπότε του ήταν σχετικά εύκολο να συνδυάσει τη γνώση του αυτή της τεχνολογίας της εικόνας, με μια πολύ στιβαρή σκηνοθετική άποψη, όπως και με τη βαθιά γνώση που είχε από το καθεστώς απαρτχάιντ, μέσα στο οποίο μεγάλωσε.

Όλα αυτά μαζεμένα θα μπορούσαν να συγκλίνουν στη δημιουργία μιας ταινίας αλληγορικής, που πολύ δύσκολα θα εύρισκε κάποιο δρόμο μακριά από ηθικοπλαστικούς διδακτισμούς, πράγμα κατανοητό όταν έχει κανείς να κάνει με καταστάσεις που έχουν σημαδέψει την ανθρώπινη συνθήκη με διάφορους, κακούς κατά κανόνα τρόπους. Έτσι, κάποιος που έζησε το Ολοκαύτωμα, δύσκολα θα ξεφύγει από την αντίστοιχη ρητορική. Ο Blomkamp όμως τα καταφέρνει. Η ταινία του είναι μια ολοκληρωμένη ιστορία με δραματουργικό υπόβαθρο τέτοιο, που δεν χρειάζεται το δεκανίκι του διδακτισμού, ή του παλιού νοτιοαφρικάνικου καθεστώτος. Χρησιμοποιεί το απαρτχάιντ ως αφορμή, όπως θα έπρεπε να κάνει κάθε ιστορία που σέβεται τον εαυτό της και μας ανοίγει την πόρτα σε ένα κόσμο που πολύ εύκολα θα μπορούσε να πιστέψει κανείς ότι βρίσκεται δίπλα μας.

Το έτερο επίτευγμα της ταινίας, είναι ότι είναι τόσο δυνατή και έχει τόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση, (κάτι που οφείλεται στην αφηγηματική δεινότητα του σκηνοθέτη πρωτίστως), που το τέλος δεν έχει τη λυτρωτική αξία άλλων ιστοριών, αλλά που μας κερδίζει σε κάθε της λεπτό, έτσι, που και να μην δούμε το τέλος, έχουμε δει μια πολύ μεστή ιστορία, μόνιμο ζητούμενο της μυθοπλασίας γενικότερα.’

Για έναν σκηνοθέτη με τόση λίγη πείρα, η ατμόσφαιρα της ταινίας θα έλεγα ότι είναι μαγική. Εξυπηρετεί την αφήγηση τόσο αποτελεσματικά, που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί οποιαδήποτε άλλη εικονογράφηση, ή σενάριο γενικότερα. Όλα όμως τα επιμέρους στοιχεία της ταινίας, το μοντάζ, η μουσική, το ιδίωμα των ξένων, όλα είναι τόσο ευρηματικά, όσο και λειτουργικά, ένας συνδυασμός που δεν είναι και αυτονόητο ότι θα λειτουργήσει.

Προσωπικά είμαι εντελώς αντίθετος με τα συστήματα βαθμολογίας κάθε είδους, οπότε δεν θα αξιολογήσω την ταινία με αυτό τον τρόπο. Θα σας προτείνω απλώς να τη δείτε και μετά να μου πείτε...