Τελεία.

by Xrysa-fi

« Φοβάσαι?»

« Δε ξέρω αν φοβάμαι ή αν ντρέπομαι πιο πολύ»

« Δε θέλω να ντρέπεσαι»

Προσπάθησε να σηκωθεί χωρίς να ζητήσει τη βοήθεια μου. Τον έβλεπα να κινείται αργά και όμως δε του άπλωσα το χέρι. Ήξερα ότι δεν το χρειάζεται και μόλις πριν είχε το θάρρος να μου παραδεχτεί ότι ντρέπεται. Βούλιαξα λοιπόν στην παλιά και λιωμένη πολυθρόνα που θυμόμουν από τότε που ήμουν παιδί και προσπάθησα να κοιτάξω αλλού, να μη νιώθει το βλέμμα μου πάνω του, να μη του δώσω και άλλο βάρος. Γύρισε  κρατώντας ένα βιβλίο. « Θες να σου διαβάσω μια ιστορία όπως τότε που καθόμασταν παρέα στην ίδια πολυθρόνα  γιατί ήσουν μικρότερη και λεπτότερη?» «Είσαι απόλυτα γελοίος» και τα δάκρυα τρέχουν.

«Μια φορά και έναν καιρό, σε μια χώρα μακρινή, βασίλευε ένας πλούσιος άντρας. Μια μέρα αποφάσισε να στείλει τον υπηρέτη του στην αγορά να κάνει να ψώνια των επόμενων ημερών. Ο υπηρέτης, φύλαξε στην τσέπη του τα χρήματα που του έδωσε ο αφέντης του και ξεκίνησε για την αγορά. Αφού ψώνισε ό τι τον είχε διατάξει ο αφέντης του, πήρε το δρόμο της επιστροφής όπου διασταυρώθηκε με το θάνατο. Ο υπηρέτης έντρομος παράτησε τα ψώνια και έτρεξε στο σπίτι του αφέντη του. -Αφέντη σε παρακαλώ, χρειάζομαι χρήματα και ένα γρήγορο άλογο για να φύγω όσο πιο γρήγορα γίνεται απ' την πόλη. Αν ξεκινήσω τώρα θα προλάβω να φτάσω στην Ταμούρ το χωριό μου πριν το ηλιοβασίλεμα-. Ο αφέντης τον ρώτησε τι είχε συμβεί και ο υπηρέτης κομπιάζοντας του είπε ότι συναντήθηκε με το θάνατο. Καλοσυνάτος άνθρωπος ο αφέντης, έδωσε χρήματα και ένα γρήγορο άλογο στον υπηρέτη του και εκείνος χάθηκε πίσω απ' το λόφο. Ο αφέντης, μη μπορώντας να ξεχάσει την ιστορία αποφάσισε να πάει στην αγορά να συναντήσει το θάνατο. Έτσι και έγινε. -Γιατί τρόμαξες τον υπηρέτη μου? Μου είπε ότι διασταυρώθηκες μαζί του και τον κοίταξες απειλητικά-, -Εγώ δεν τον κοίταξα απειλητικά - είπε ο θάνατος -έκπληκτος τον κοίταξα. Δεν περίμενα να τον δω εδώ αυτό το απόγευμα, γιατί υποτίθεται ότι πρέπει να τον πάρω από την Ταμούρ απόψε τη νύχτα-»

Ο άνθρωπος της απέναντι πολυθρόνας ξέρει ότι το τέλος είναι κοντά και κανένα άλογο δε μπορεί να τον πάει μακριά. Καθισμένη απέναντι του γεννιούνται όλα μου τα υπαρξιακά, όλα τα ερωτήματα που ποτέ δεν απαντήθηκαν και το χειρότερο απ' όλα ποτέ δε θα απαντηθούν. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα σ' αυτή τη ζωή φίλε, απ' το να μην έχει κάνεις μια απάντηση για σένα, να μη μπορεί κάνεις να σου απαντήσει γιατί ερχόμαστε, από πού και που στο διάολο θα πάμε  όταν πια θα διασταυρωθούμε με το θάνατο.

Ο άνθρωπος της απέναντι πολυθρόνας ντρέπεται γιατί δεν είναι αυτό που νόμιζε ότι είναι. Έχασε κιλά, πόντους απ' το ύψος του, μαλλιά και όμως το μόνο που τον νοιάζει είναι γιατί δε κατάφερε στα πενήντα δύο του χρόνια να συμβιβαστεί  μ' αυτόν τον μαυροφορεμένο, που το παίζει μάγκας και σκορπά πόνο και δάκρυα παντού. Δε κατάφερε να του πει δε σε φοβάμαι και να το εννοεί. Γι' αυτό ντρέπεται, γιατί νιώθει δειλός. Ο άνθρωπος της απέναντι πολυθρόνας, που από πολύ μικρή μου έμαθε ότι οι άντρες λένε ένα κάρο βλακείες προκειμένου να σε ρίξουν στο κρεβάτι, είναι έτοιμος να με αφήσει γεμάτη ερωτήματα σκίζοντας μου κυριολεκτικά την καρδιά, δημιουργώντας μου τον πιο εγωιστικό πόνο, τον πόνο του να μην έχεις στη ζωή σου αυτόν που αγαπάς.

Όταν η πολυθρόνα απέναντι μου άδειασε, το μόνο που έμεινε πάνω της είναι το τελευταίο  παραμύθι που φρόντισε να με διδάξει πριν φύγει. Ποτέ δε του άρεσαν τα παραμύθια γι' αυτό έψαχνε αυτά που δε με παραμύθιαζαν. Έτσι λοιπόν, μονή μου πια, σκέπτομαι όλες τις στιγμές που έκλαψα όταν κάποιος αποφάσισε ότι δεν είμαι αρκετά  καλή γι' αυτόν, όλα τα λόγια που ανέλυσα για να βρω το παραμικρό δείγμα αγάπης. Σκέπτομαι  όλες τις φιλίες που προδόθηκαν και εγώ τις θρήνησα μια προς μια. Σκέπτομαι όλες τις φορές που ο κόσμος μου τελείωσε στο πτυχίο που κόπηκα με τη σκέψη ότι κάποιος περιμένει πάντα κάτι παραπάνω από μένα και μέσα στον απόλυτο πόνο, γελώ δυνατά. Είναι η στιγμή που αναρωτιέσαι αν τώρα ήταν το τέλος, εγώ που θα θελα να ήμουν? Αν τώρα ήταν το τέλος μπορώ να σταθώ όρθια και να το περπατήσω?

Ο άνθρωπος υπερεκτίμησε τον εαυτό του και ξέχασε ότι μοιάζει με έναν αναπτήρα. Ανάβει και σβήνει με την ίδια χρονική συνέπεια, το θέμα είναι κατά πόσο η φλόγα του καίει παίζοντας μ' αυτήν και τα δάχτυλα σου.

Δε ξέρω από πού ερχόμαστε, δε ξέρω από τι κατασκευαστήκαμε, δε πιστεύω καν ότι θα πάμε κάπου αλλού. Ένα μόνο ξέρω..όταν άνοιξα την πόρτα να φύγω, λίγο πριν η πολυθρόνα αδειάσει για πάντα ακούστηκε εκείνος να λέει: « Μικρή μη περάσεις τσάμπα απ' αυτόν τον κόσμο και μη κλάψεις για τίποτα που τον αφορά»

Με αγάπη Χrysa-fi