Πριν από λίγες μέρες είδα στην τηλεόραση ένα ρεπορτάζ για ένα παγκόσμιο κίνημα που ονομάζεται Slow Down (Κίνημα της Βραδύτητας στα ελληνικά) και που τα μέλη του αντιδρούν στη λογική του τρεξίματος στη ζωή μας.
Το κίνημα έχει αρκετά θεματικά παρακλάδια όπως: Slow cities, slow bicycle, slow food, slow planet, slow travel, slow cinema κ.ά. με έδρες διάφορες πόλεις στη Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
Τα slow cities και slow bicycles εναντιώνονται στο τρεχαλητό και την μονοκρατορία του αυτοκινήτου στις πόλεις, το slow cinema είναι κίνημα αντίδρασης ενάντια στον καταιγισμό δράσης των αμερικάνικων ταινιών, το slow travel αντιδρά στα οργανωμένα ταξίδια-πακέτα. Τα μέλη-ακτιβιστές του κινήματος οργανώνουν διάφορες παρεμβάσεις με ποδήλατα σε πόλεις, πολύ αργό περπάτημα μέσα σε πολύβουες πόλεις κ.ά. Ταυτόχρονα τα μέλη π.χ. του slow food διδάσκουν την (αργή) απόλαυση του καλού φαγητού και του καλού κρασιού, αγωνίζονται να διατηρήσουν παλιές καλές συνταγές από διάφορα μέρη και οργανώνουν γιορτές με παραδοσιακά φαγητά. Το κίνημα αυτό έχει έδρα (ποιόν άλλον;) την Ιταλία και δημιουργήθηκε με αφορμή την εγκατάσταση ενός MacDonald’s στην Piazza Navona στη Ρώμη.
Μερικοί θα χαρακτηρίσουν αυτές τις πρωτοβουλίες αφελείς ή/και γραφικές. Η δική μου άποψη είναι ότι οι πολίτες στις λεγόμενες προηγμένες κοινωνίες του δυτικού κόσμου έχουν αρχίσει να κουράζονται από την ένταση και το τρέξιμο που τους έχει επιβληθεί στην καθημερινή ζωή τους και τέτοια κινήματα αποτελούν πρωτοπορία έστω και αν κάποιες φορές συνυπάρχει σ’ αυτά και κάποιο στοιχείο αφέλειας ή ρομαντισμού.
Άλλωστε σιγά σιγά κάποια από αυτά τα πράγματα υπάρχουν ήδη ή προωθούνται σε πολλές ευρωπαικές χώρες, όπως π.χ. οι πεζοδρομήσεις, οι διάδρομοι ποδηλάτων (στην Αθήνα συζητείται η πεζοδρόμήση λεωφόρων όπως η Πανεπιστημίου) κλπ.. Στην Ελλάδα όπου αγαπάμε το καλό φαγητό, επέστρεψαν εδώ και 15-20 χρόνια εστιατόρια-μαγέρικα με γεμιστά, χταπόδι με κοφτό μακαρονάκι, μπριάμ, όσπρια, φασολάκια, λαχανοντολμάδες κ.ά. δηλαδή το λεγόμενο καλό παραδοσιακό μαγειρευτό φάγητό. Κάτι σαν slow food α λά ελληνικά. Κάτι είναι και αυτό!
Ας τα σκεφτούμε όλα αυτά και ας αναλογιστούμε μήπως «τρέχοντας» συνέχεια μας ξεφεύγει κάτι πολύ ουσιαστικό. Η ίδια η ζωή μας. Ας δώσουμε χρόνο στον χρόνο και χρόνο στον ίδιο τον εαυτό μας.
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=69&smid=379&ArticleID=3975&reftab=37&t=%CE%A4%CE%BF-%CE%BA%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%B4%CF%8D%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%82
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου