Επτά μήνες μετά το σεισμό η Αϊτή επανήλθε στην αφάνεια...

Share

Γράφει ο δημοσιοκάφρος

Μόλις επτά μήνες μετά το χτύπημα του εγκέλαδου που χτύπησε αδυσώπητα τη δύστυχη Αιτή, η επικαιρότητα επανέφερε την χώρα αυτή στη θέση που της αξίζει: Στην αφάνεια… Και ο λόγος είναι πολύ απλός… Πλέον τα τεκταινόμενα σε αυτή την λιλιπούτεια χώρα δεν δίνουν πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες, ρεπορτάζ στα κανάλια, με λίγα λόγια δεν δίνουν διαφημιστικά έσοδα στα ΜΜΕ…

Εκείνες τις ημέρες, η παγκόσμια κοινή γνώμη «συγκλονισμένη» από την πρωτοφανή καταστροφή έστρεψε το βλέμμα της σε αυτή την γωνιά του πλανήτη. Άλλη μια ξεχασμένη γωνιά που υπό κανονικές συνθήκες θα παρέμενε ξεχασμένη και ερμητικά σφραγισμένη μέσα στο μπαούλο της άγνοιας.

Έπρεπε να υπάρξουν 150.000 νεκροί και να καταστραφεί ολοσχερώς η πρωτεύουσα της χώρας, Πορτ – ο – Πρενς,  για να ανακαλύψουμε την κουκίδα αυτή στον παγκόσμιο χάρτη. Οι φιλανθρωπικές οργανώσεις αμέσως έτρεξαν για βοήθεια, κανάλια και ραδιόφωνα διοργάνωσαν μαραθώνιους «ανθρωπιάς» για να μαζέψουν έσοδα που θα σταλούν στους «κολασμένους» αυτού του νησιού. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, η ιστορία επαναλαμβάνεται αυτολεξεί.

Και φυσικά δεν θα μπορούσαν να λείψουν από το… φιλανθρωπικό πανηγύρι και οι πάντα «φιλεύσπλαχνες» ΗΠΑ στέλνοντας μερικούς χιλιάδες πεζοναύτες για να βοηθήσουν άμεσα τον πληθυσμό όπως το 1915. Ή μήπως όχι; Οι κακές γλώσσες έλεγαν τότε πως ο στρατός των Ηνωμένων Πολιτειών  δήλωσε το παρόν στη χώρα της Καραϊβικής για να διασφαλίσει το ότι οι κατατρεγμένοι Αϊτινοί δεν θα μεταναστεύσουν μαζικά στην χώρα της «ευκαιρίας» ώστε να ζήσουν και αυτοί με τη σειρά τους το «Αμερικάνικο όνειρο».

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο από τη μεριά του δεσμεύτηκε να παγώσει για 5 χρόνια  το εξωπραγματικό εξωτερικό χρέος της χώρας, αλλά οι γνώστες της πραγματικότητας στη χώρα αυτή βεβαιώνουν πως θα χρειαστούν τουλάχιστον 10 χρόνια μέχρι την μερική ανοικοδόμηση της.

Το βιοτικό επίπεδο ήταν ανέκαθεν άσχημο και τον το διάστημα που μεσολάβησε από το σεισμό μέχρι και σήμερα, τα πράγματα έγιναν χειρότερα.   Όσο τραγικά είναι τα γεγονότα που βιώνει αυτή η χώρα, η πρώτη «μαύρη» δημοκρατία, άλλο τόσο τραγική είναι και η ιστορία της. Για την ακρίβεια, οι σελίδες που έχουν αφιερώσει η παγκόσμια ιστορία στην Αιτή είναι γραμμένες με αίμα και αγώνα.

Και επειδή, η λήθη είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων,  παραθέτω μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο του Eduardo Galeano «οι Ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής»:

1496

Ο Βαρθολομαίος Κολόμβος, αδερφός και αξιωματικός του Κολόμβου, παρευρίσκεται στο κάψιμο ανθρώπινης σάρκας. Έξι άνδρες εγκαινιάζουν την πυρά της Αϊτής. Ο καπνός φέρνει βήχα. Οι έξι θα καούν προς τιμωρία και παραδειγματισμό, γιατί έθαψαν κάτω από τη γη τις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας, που ο μοναχός Ραμόν Πανέ τους είχε δώσει για προστασία και παρηγοριά δική τους.

[...] Κανείς δεν έκανε τον κόπο να τους ρωτήσει γιατί έθαψαν τις εικόνες. Νόμιζαν πως οι καινούριοι θεοί θα γονιμοποιούσαν το σπόρο του καλαμποκιού, του γιούκα, της πατάτας και του φασολιού.

1802

Λίγο μετά αφότου αιχμαλωτίστηκε ο στρατηγός Τουσσαίν Λουβερτύρ, αρχηγός της εθνοφρουράς των σκλάβων, ο στρατηγός Λεκλέρκ έγραφε απ’ το νησί στο Ναπολέοντα, το γαμπρό του: “Ιδού η γνώμη μου για τη χώρα αυτή: πρέπει να εξολοθρεύσουμε όλους τους νέγρους απ’ τα βουνά, άντρες και γυναίκες, και να κρατήσουμε μόνο τα παιδιά κάτω των δώδεκα ετών, να εξοντώσουμε το ήμισυ των Μαύρων απ’ τις πεδιάδες και να μην αφήσουμε στην αποικία μήτε ένα μιγάδα με γαλόνια”. Το τροπικό κλίμα εκδικήθηκε το Λεκλέρκ. Προσβληθείς από vomito negro πέθανε, παρά τους μαγικούς εξορκισμούς της Παυλίνας Βοναπάρτη, χωρίς να μπορέσει να πραγματοποιήσει το σχέδιό του.

1804

Δεκαοχτώ στρατηγοί του Ναπολέοντα είχαν θαφτεί στο εξεγερμένο νησί. Το νέο έθνος, που γεννήθηκε μέσα στο αίμα, ήταν καταδικασμένο στο εμπάργκο και την απομόνωση: κανείς δεν αγόραζε από αυτό, κανείς δεν του πουλούσε τίποτα, κανείς δεν το αναγνώριζε. Επειδή δεν έμεινε πιστή στον αποικιοκράτη αφέντη της, η Αϊτή αναγκάστηκε να πληρώσει στη Γαλλία εξωφρενική αποζημίωση. Η Γαλλία, με πληγωμένη την αξιοπρέπειά της, επέβαλε, για να αναγνωρίσει επίσημα την Αϊτή, αυτό το αντίτιμο σαν εξιλέωση, και η Αϊτή το πλήρωνε επί ενάμιση αιώνα.

[...] Ο Τόμας Τζέφερσον είχε προειδοποιήσει από την αρχή ότι έπρεπε να περιοριστεί η επιδημία σ’ εκείνο το νησί, γιατί έδινε το κακό παράδειγμα.

Η επιδημία, το κακό παράδειγμα: ανυπακοή, χάος, βία. Στη Νότια Καρολίνα, ο νόμος επέτρεπε τη φυλάκιση οποιουδήποτε μαύρου ναύτη, όσο το πλοίο βρισκόταν στο λιμάνι, ώστε να αποτραπεί τυχόν κίνδυνος μετάδοσης της επιδημίας που απειλούσε ολόκληρη την Αμερική. Στη Βραζιλία εκείνη η επιδημία ονομαζόταν αϊτιανισμός.

1915

Οι Ηνωμένες Πολιτείες εισέβαλαν στην Αϊτή. Ο Ρόμπερτ Λάνσινγκ, εξ ονόματος της κυβέρνησης, εξήγησε ότι η μαύρη φυλή, δεν μπορούσε να κυβερνηθεί από μόνη της, καθώς “έχει έμφυτη μέσα της την άγρια ζωή και είναι ανίκανη από τη φύση της για τον πολιτισμό”. Οι εισβολείς παρέμειναν δεκαεννιά χρόνια. Τον πατριώτη Σαρλμάν Περάλτ τον σταύρωσαν σε μια πόρτα.