Η μικρότερη από τα πέντε παιδιά του Juan Duarte και της Juana Ibarguren, η María Eva Duarte γεννήθηκε στις 7 Μάη του 1919, στο μικρό χωριό του Los Toldos στην επαρχία του Μπουένος Άιρες, στην Αργεντινή. Μετά το θάνατο του πατέρα της, η οικογένεια μετακόμισε στη μεγαλύτερη κοντινή πόλη Junín, όπου η μητέρα της διηύθυνε ένα οικοτροφείο. Στην ηλικία των δεκαέξι ετών, Evita, όπως την αποκαλούσαν, μετά από δύο χρόνια στο λύκειο εγκαταστάθηκε στο Μπουένος Άιρες με το όνειρο να γίνει ηθοποιός.
Χωρίς να έχει την παραμικρή κατάρτιση στο θέατρο, κατάφερε να κάνει κάποιες μικρές συμμετοχές στον κινηματογράφο και στο ραδιόφωνο, ενώ κατάφερε σε τακτική βάση να εργάζεται σε έναν από τους μεγαλύτερους ραδιοφωνικούς σταθμούς του Μπουένος Άιρες όπου πληρωνόταν με 150 πέσος κάθε μήνα. Η αμοιβή της όμως αυξήθηκε σε πέντε χιλιάδες πέσος κάθε μήνα από το 1943 και εκτοξεύτηκε στις τριάντα πέντε χιλιάδες πέσος ανά μήνα το 1944.
Το 1943 η Εβίτα συναντάει τον συνταγματάρχη Χουάν Περόν, ο οποίος είχε αναλάβει τη θέση του γραμματέα στο Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Πρόνοιας στη στρατιωτική κυβέρνηση που είχε πρόσφατα έρθει στην εξουσία στην Αργεντινή.
Η Εβίτα ανέπτυξε μια ιδιαίτερα στενή σχέση με το χήρο Περόν, ο οποίος είχε αρχίσει να οργανώνει την εργατική τάξη ώστε να στηρίξει τη δική του υποψηφιότητα για την προεδρία της Αργεντινής. Λαμβάνοντας τη θέση του πιο πιστού πολιτικού εταίρου του Περόν, κρατώντας τα μυστικά του ασφαλή, η Εβίτα τον βοήθησε να αυξήσει την δημοτικότητά του στο λαό και να επιτύχει ευρύτατη υποστήριξη από τις κοινωνικές μάζες.
Τον Οκτώβριο του 1945, μετά τη σύλληψη του Περόν και τη φυλάκισή του από μια ομάδα στρατιωτικών που δεν τον υποστήριζαν αλλά τον υπονόμευαν, η Εβίτα βοήθησε να οργανωθεί μια μαζική διαδήλωση, η οποία οδήγησε στην απελευθέρωσή του. Λίγες ημέρες αργότερα, στις 21 Οκτώβρη του 1945, η Εύα και ο Χουάν Περόν αντάλλαξαν γαμήλιους όρκους.
Πολιτικά ισχυρότερος από ποτέ άλλοτε, ο Περόν τέθηκε υποψήφιος της κυβέρνησης στις Προεδρικές Εκλογές του Φλεβάρη του 1946. Η Εβίτα, κυρία Περόν πια συμμετείχε ενεργά στην εκστρατεία του συζύγου της, κάτι που καμμία άλλη γυναίκα στην Αργεντινή δεν είχε κάνει ποτέ. Μάλιστα είχε σχεδιάσει να πλησιάσει της λιγότερο προνομιούχες ομάδες της αργεντινής κοινωνίας, τις οποίες η ίδια ονόμασε "los descamisados".
Μετά την εκλογή του Περόν, η Εύα άρχισε να παίζει όλο και σημαντικότερο ρόλο στα πολιτικά δρώμενα του έθνους. Κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών της διοίκησης του συζύγου της, προώθησε μια δυναμική εκστρατεία για την ψήφο των γυναικών, η οποία είχε μπει και στο προεκλογικό πρόγραμμα του Περόν. Οφειλόμενη σε μεγάλο βαθμό στις δικές της προσπάθειές, η ψήφος για τις γυναίκες στην Αργεντινή κατέστει νόμος του κράτους το 1947, και το 1951 οι γυναίκες ψήφισαν για πρώτη φορά σε εθνικές εκλογές.
Επιπλέον, η Εβίτα ανέλαβε να οργανώσει την εργατική τάξη και τα εργατικά συνδικάτα. Αναλαμβάνοντας μια ομάδα γραφείων στην Γενική Γραμματεία Εργασίας, πρώην κέντρο εξουσίας του Περόν, η Εβίτα χρησιμοποίησε την επιρροή της για να διορίζει και να απομακρύνει υπουργούς και ανώτατους αξιωματούχους από την Γενική Συνομοσπονδία Εργατών, που ήταν η επικεφαλής οργάνωσης εργασίας στην Αργεντινή. Αν και δεν πήρε επίσημα τον τίτλο, ενήργησε ως ο γραμματέας εργασίας, υποστηρίζοντας τις ανάγκες των εργαζομένων για υψηλότερους μισθούς και μια σειρά μέτρων κοινωνικής πρόνοιας.
Επειδή η Εύα προερχόταν από την χαμηλά οικονομική τάξη ταυτιζόταν έντονα με τα μέλη της εργατικής τάξης και ήταν αποφασισμένη να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής τους. Αφιέρωνε καθημερινά πολλές ώρες κάνοντας επισκέψεις σε οικονικά αδύναμους καθώς και σε νοσοκομεία, ορφανοτροφεία, και εργοστάσια. Επιπλέον, ανέλαβε την εποπτεία του τότε νεοσύστατου Υπουργείο Υγείας, το οποίο έχτισε πολλά νέα νοσοκομεία και καθιέρωσε ένα επιτυχημένο πρόγραμμα για την καταπολέμηση διαφόρων ασθενειών.
Μεγάλο μέρος του φιλανθρωπικού της έργου έγινε από το ίδρυμά της María Eva Duarte de Peron Welfare Foundation, που ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1947. Τα κεφάλαιά του προέρχονταν από εισφορές, κυρίως από συνδικαλιστικές οργανώσεις, επιχειρήσεις και βιομηχανικές επιχειρήσεις. Το ίδρυμα εξελίχθηκε σε ένα τεράστιο ημιεπίσημος οργανισμό πρόνοιας που διανέμημε τρόφιμα, ρούχα, φάρμακα και χρήματα σε απόρους σε ολόκληρη την Αργεντινή και σε εκείνους που πλήττονταν από καταστροφές σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Απολαμβάνοντας μεγάλη δημοτικότητα μεταξύ των descamisados, η Περόν βοήθησε σε μεγάλο βαθμό στη διατήρηση της εμπιστοσύνης των μαζών στη διοίκηση του Χουάν Περόν. Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, το πρόγραμμα κοινωνικής πρόνοιας και η προεκλογική της εκστρατείας για την ψήφο των γυναικών οδήγησαν σε σημαντική αντιπαράθεση με την οικονομικά εύρωστη τάξη, στην οποία η Εύα ήταν ανεπιθύμητη λόγω της ταπεινής της καταγωγή και των δραστηριοτήτων της. Η Εβίτα ορμόμενη από την επιθυμία της να κυριαρχήσει σε αυτά τα μέλη της κυβέρνησης που την είχαν απορρίψει, υπήρξε πολλές φορές σκληρή και μοχθηρή με τους εχθρούς της.
Τον Ιούνιο του 1951 ανακοινώθηκε ότι η Εύα θα ήταν ο αντιπρόεδρος στο συνδυασμό του Περόν στις επόμενες προεδρικές εκλογές. Η υποψηφιότητά της Εβίτας υποστηριζόταν σθεναρά από τη Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας, αλλά η αντιπαραθέσεις ανάμεσα στην αντιπολίτευσης εντός του στρατού και στην υγεία της την οδήγησαν να απορρίψει την υποψηφιότητα. Ήδη έπασχε από καρκίνο, και δυστυχώς στις 26 Ιουλίου του 1952, σε ηλικία τριάντα δύο, η Εβίτα Περόν άφησε την τελευταία της πνοή. Μετά το θάνατο της Εβίτας, ο οποίος έφερε τεράστια θλίψη σε ολόκληρη την Εργεντινή, η πολιτική τύχη του Περόν άρχισε να φθίνει. Τελικά, απομακρυνθεί από τα καθήκοντά του ύστερα από στρατιωτικό πραξικόπημα το Σεπτέμβριο του 1955.
Τόσο οι φίλοι όσο και οι αντίπαλοι της Εύας Περόν συμφώνησαν ότι ήταν μια γυναίκα με μεγάλη προσωπική γοητεία. Οι υποστηρικτές της την εκθείασαν ως αγία των κατώτερων τάξεων. Η ευνοϊκή εικόνα της Περόν στο θεατρικό έργο Εβίτα, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1978, και στην ομώνυμη ταινία του 1997, έφερε την Περόν στο προσκήνιο του αμερικανικού κοινού. Ωστόσο, υπάρχει ακόμη μεγάλη διάσταση απόψεων όσον αφορά τον πραγματικό ρόλο της στη διοίκηση Περόν και την πραγματική θέση της στην πολιτική ιστορία της Αργεντινής.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου